zawieszone na granicy jawy i snu
pachnie rumiankiem i poziomkami
na kryształowym talerzyku
falują kłosy żyta na przyszły chleb
z najlepszą suchą prawą piętką
przesuwają w niedotykalne
rozpływają się w tajemnicy studni
za domem większe mniejsze kadry
rozrzucone w równoległych
przestrzeniach zapamiętania
w dzisiejszym cyberświcie
wpisały się na zawsze jak wryte
w pamięć modrakowe hieroglify
fotografia z Pixabay
Fotografia z Pixabay
od czasu do czasu spotykamy się
na krawędziach brązowych myśli
to przez kolor oczu mam takie jak ty
lubię kutię i smak czereśni z ogrodu
zjadam bez mrugnięcia okiem
wiśnie z pestkami w cieniu drzewa
uśmiecham się do ciebie
bo wiem że tyle krwi twojej
w moim krwiobiegu sięgam dna
kieszeni szarego fartucha
pachnie jabłkami w całym domu
wtedy wędruję w zieloność łąki
łapię motyle rozplatam warkocz
by poddać się podmuchom wiatru
szumią trawy opowieści o narodzinach
życiu twardym jak kamienie
i uśmiechu który pamiętam
bo tak rzadko się pojawiał
gdy był świat nagle nabierał barw
tych przejasnych jak dziś
gdy znów spotykamy się
na krawędzi brązowych myśli
fotografia własna
mają ciągle zbyt ostre krawędzie
o brzemiennych w skutki zapamiętaniach
jak kolejne zmarszczki żłobiące skórę
efektem zbyt głębokich powrotów
barwy optymistyczne dziś nie są w cenie
i zakłócają bytem spokój szarozgniłym
aspektom szarodziennej egzystencji
łuskanej godzna za godziną
eskalacja
wierszy bez początku jak nienarodzone
i skazane na chodzenie po omacku
emanują (bezwiednie) zbyt często
rozpaczą która wciąż niepoprawnie
sercem rozpamiętuje niedoszłości
zasypywane piaskiem zapomnień
emocje
fotografia z Pixabay
a nocą budzą się gwiazdy
by rozświetlić granat nieba
chodzi księżyc tam po lewej
dojrzały jak na tę porę
eterycznie kusi blaskiem
falowanej sukni jeziora
gdy widzisz drugi brzeg zbierasz
hortensje z ogrodu na fotografiach
i sadzisz w pamięci na potem
jakbyś chciał zatrzymać czas
który i tak wbrew staraniom
leci nieuchwytny jak ptak
łopocze wskazówkami
masz dalej do snu czy do życia
niewypełnione przestrzenie
oswajasz dotykiem skóry
prawdziwe od lat wpisane w tęczówki
rozmowy o smaku i przebarwieniach
skupiasz się na ostatnich międzydłoniach
to właśnie miejsce na jeszcze jedno
uwarunkowane spotkanie pod szczęśliwą
wtedy już wiesz na pewno
zmieni się świat na trójwymiarowy
często ptaki wypadły z ciepłych domów
lub odleciały w różne świata strony
od czasu do czasu komunikacja klikami
od dawna nie wierzą po dziecinnenu
matkom opada nadzieja razem z rękoma
bo co z nimi zrobić jak nie ma po co
i tak tylko świerkowe gałązki
puste miejsca bo prezenty już poleciały
tam gdzie pamięć o gwieździe szopce
nierealna by sobie nawet wyobrazić
miłość zamkniętą w wyrozumiałej samotności
opłatka i pustych nakryć przez cały czas
fotografia z Pixabay
może być przecież nasz ten wiersz
o niebie tym pomiędzy i piekle
tam łatwiej się dostać bo na skróty
z tego powodu nie wyrywam sobie włosów
podam ci kawę i ciasteczko orzechowe
na to przecież zawsze jest czas
potem może powspominamy stare dobre
jak małżeństwo z długim stażem
szmery chichoty zachody wrzosowiska
na skraju zimy zamarzniemy jak drzewa
nagie ogołocone z ostatniej czułości
chociaż klimat ciągle się ociepla
wybuchy na słońcu bardziej realne
na bliskie spotkanie z naszym kawałkiem
ziemia wciąż drży trzęsie straszy
czas na dopicie kawy i niedokończone
teraz to już nie ma znaczenia wiesz
świat pomalutku i tak się kończy
Fotografia Pixabay
powietrze faluje nad filiżanką
kawa zawsze dobrze się sprawdza
przed przyjściem pobytem odejściem
z kluczem pod zieloną wycieraczką
czy w kieszeni zabranym na zawsze
na potem od eterycznych wersów
z niebem piekłem i tym pomiędzy
tak myślę czy to zbyt ostre obrazy
wypaliły ogromną czarną dziurę
między słowami uwięzły w gardle
czy to tylko zmęczenie przytłacza
na tyle mocno by być u kresu
zagryzania ust z bezsilności
odkąd przestała bawić się lalkami
układa kolorowe figury
przez okno patrzę dziś też pada śnieg
jak wtedy owoc dał znać że już czas
rodzenia zawsze się wspomina ze łzami
szczęście o brązowych oczach dorosło
zapisało się w drzewie trwałą gałęzią
uplecione własne gniazdo z tego co zawsze
w cieniu lipy wciąż bada piramidy
kreśli na dywanie nowe labirynty
wchodzi i szuka wyjścia z urodzoną
z jej krwi i kości o niebieskich oczach
Fotografia z Pixabay
co mam napisać i żeby było mądre
na dodatek nie byłam w Weronie
julie i romea chodzą dziś do klubów
nocnie
toczą miłosne spory do zmęczonych
poranków dalekie od pacierzowych
myśli potykają się o nie pozmywane
naczynia
napełnione nawet nie w połowie
żałobnym rapsodem echem powraca
pod balkon gdzie stoły nawet czyste
wazony
niekryształowe pasują do czasów
gdy pióra mroczniejsze atramentem
próbują umieścić światło pod
podłogą
sól zachowuje swoją słoność
harmonijnie wpisuje się w bryłę
dłutem bez snów ironicznych
zwiewnie
kolorowe sukienki i oczy zamglone
na wieść o domu z kominkiem
co ogniem dłonie ogrzeje i serce
tak samo
wybija rytm życiem odbity
Fotografia z Pixabay
Zmieniły się
kolory się wymieszały
jeden przeszedł w drugi
fioletowy aster przykuwa uwagę
nie wiadomo dlaczego
jesień powinna być złota jak myśli
które pozwalają zamknąć ciężkie drzwi
za tym wszystkim co trzyma w pamięci
zbyt długie stanie w miejscu oznacza cofanie
tam gdzie już dawno mnie nie ma
tylko na zdjęciach w ramkach
wymienionych na nowe
Bogusława M
26 wrzesień 2020
 |
| Fotografia własna - Wisła |
