stycznia 30, 2022
złapię za gardło niezmiennie
na krawędziach przechodzenia z obrazu
do obrazu na odległości niepoznania
trafiam na pytania dlaczego i po co
przecież wiatr i tak wszystko wywiał
do ostatniego białego ziarenka
z niego miał postać wiersz
taki idealnie uszyty na miarę
pasujący do każdej pogody
związać te ciągle rozwiązłe wersy
chichocząc bezczelnie chowają się
w zacienionych przestrzeniach
pełne jeszcze nieodkrytych lądów
udam że nie widzę założę nogę na nogę
i poczekam aż wyjdą ośmielone bezruchem
wtedy je złapię za gardło
przycisnę do ściany i złapię
za potrzebne mi właśnie litery
wtedy zaświeci słońce
Fotografia z Pixabay
Brak komentarzy: