"ponownie zmierzam
tam skąd przybyłem"
Borth
byłam zapisana od miliardów lat
w galaktyce Czarnego Oka
myśl narodziła się później
dla obliczenia trwania
w bycie z ciałem związana
podążam ruchem spiralnym
jeszcze na poprzeczce
w stronę jądra
kilka razy zmienię kolor włosów
spalę ostatnie wersy
dym zamienię na niebieską mgłę
wtedy przejdzie po wodzie
moje ostatnie i pierwsze
w samo centrum
fotografia "Czarne Oko" ze strony "Ogarniam fizykę"
ciągle jeszcze dotykam ziemi
wciąż kusi dostępnym czasem
pomiędzy żebrami czuję
zbyt żarliwe noce
w godzinach przesileń zieleń
wskazana na jeszcze jedną
chwilę ze stokrotkami
między wersami
poukładane nie które przyjdzie
w niedokończonej książce
gwiazda jeszcze w czarnej globule
zanim się zrodzi
nieprzeznaczona dla mnie biel
w snach przerwanych tuż przed
nie ma miejsca na domysły
w kwestiach
przechodzenia w ostatni świt
Cykl "autoportret"
fotografia z Pixabay
cierpliwie z wierszy składam samoloty
papier wszystko przyjmie wieczorami
nad ranem też nie jest źle złapać
wschód
słońce jest dobre prawie na wszystkie
smutki te małe i te nie do ogarnięcia
wzrokiem na wspomnień ciepłą stronę
wplatam
we włosy kulig z dzwonkami i sztuczne
ognie zawsze z trzaskiem iskier latem
z daleka od lasu na granicy dośnienia
wypełnione
naczynia chowam przed mocnym światłem
niech dojrzewa nabiera wytrawnego smaku
wszystko co było jest i będzie jutro
nieznane
powoli oswajam dotykiem zachód
kontynenty wciąż się przemieszczają
rozczochrane ranki próbuję okiełznać
mocną kawą z kardamonem na odchudzenie
zbyt rozszerzonych myśli o listopadzie
smęci
jak zawsze minorowo stroi wiolonczelę
znajoma melodia szeleści deszczem
wiosennym tyle ich w kościach zapisało
życie
wpisane w każdą mikrosekundę
wypełniam myślą tańczę na rzęsach
gdy masz jeszcze przymknięte oczy
potem
gdy nie widzisz przesuwam wskazówki
o godzinę kochania zegar ze mną
w tych knowaniach śmiejemy się razem
patrzysz
cierpliwie z wierszy składam samoloty
Cykl " Autoportret"
obraz Oli Lubczyńskiej "La Coffeina"
spokojnie schodzę z dachu nad rzeką
pełna odbitych ważnych spraw i ludzi
spotkania w drodze w prostokątach
z sepią
pozwala na chwilę wyciszenia od gwaru
za oknem pozłotojesienne ślady
w postaci ciemnych szkiców na białej
ścianie
stymulują zaplanowanie nowych
podróży przystanków i pływania
pod prąd jest tak teraz niemodnie
wzruszać
fioletowym niebem z zakręconym
księżycem i wyśnionymi gwiazdami
zdobywać nieistniejące jeszcze
kontynenty
wciąż się przemieszczają
Fotografia z Pixabay
naturalnie wymykam się wieczorami
z obowiązujących schematów dnia
szarości mnie nie interesują
dlatego
chodzę z kotem po dachach bez strachu
wprowadzam czerwień i smak pomarańczy
wyciskam dokładnie ślady w ziemi
rysuję
patykiem anioła od czasu do czasu
zdąży za mną gdy przeskakuję pasy
co dwa kolory poczekam na trzeci
pasuje
do wierszy przemycam damę trefl
by w oczko postawić na więcej
wygrany z losem każdy dzień
od świtu
spokojnie schodzę z dachu
