Są takie dni, kiedy moje pisanie schodzi na dalszy plan, z różnych powodów. Braku weny, czasu lub tego, że zwyczajnie się tym zmęczyłam. W...

Są takie dni, kiedy moje pisanie schodzi na dalszy plan, z różnych powodów. Braku weny, czasu lub tego, że zwyczajnie się tym zmęczyłam. W taki czas chętnie wracam do wierszy innych poetów. Są to przeważnie takie, które w jakiś  niewytłumaczalny sposób utkwiły we mnie, zostawiły to coś. Dzisiaj chciałabym Wam przedstawić trzy wiersze poety Michała Zabłockiego. Dlaczego tylko trzy? te najbardziej we mnie kiedyś "weszły" i pozostały.

Michał Wojciech Zabłocki - autor tekstów piosenek, scenarzysta, reżyser i producent spektakli i widowisk muzycznych. Prezes krakowskiego oddziału Stowarzyszenia Pisarzy Polskich, członek zwyczajny Stowarzyszenia Autorów i Kompozytorów ZAIKS, oraz Akademii Fonograficznej ZPAV. Właściciel firmy i fundacji Poemat. Wiceprezes Stowarzyszenia Polskich Weteranów Szermierki

Michał Wojciech Zabłocki jest synem Wojciecha Zabłockiego (1930–2020), architekta oraz szermierza i Aliny Janowskiej (1923–2017), aktorki. Absolwent Wydziału Polonistyki Uniwersytetu Warszawskiego (1987) oraz Wydziału Reżyserii PWSFTviT w Łodzi (1992). Od 1987 współpracował z kabaretem „Piwnica pod Baranami”, przede wszystkim z Grzegorzem Turnauem, Anną Szałapak, Beatą Rybotycką, Agnieszką Chrzanowską, Jackiem Wójcickim. Jego teksty śpiewa także Czesław Mozil, Kuba Badach, Sławek Uniatowski, Maciej Balcar, Golec uOrkiestra, Ania Rusowicz, zespoły Dżem, Co-opera i wielu innych artystów. Zadebiutował w 1982 roku publikacją trzech wierszy w czasopiśmie „Radar”. Wydał kilkanaście tomików wierszy. (Info ze strony Wikipedii)

Zapraszam na stronę Poematu

http://poemat.com.pl/

Michał Zabłocki

 ***(Patrzę na tę kobietę)

Patrzę na tę kobietę i mam dosyć

Ledwo ją zobaczyłem i mam dosyć

Przebiegam cały scenariusz od początku do końca

I widzę że także w tym przypadku nie da się uniknąć klęski

Myślenie całkiem zaplątane

Niestety piękna

Niestety piękna

***(czy zdanie...)

Czy zdanie okrągłe wypowiesz,

czy księgę mądrą napiszesz,

będziesz zawsze mieć w głowie

tę samą pustkę i ciszę.

Słowo, to zimny powiew

nagłego wiatru w przestworze,

może orzeźwi cię, ale

donikąd dojść nie pomoże.

Zaufaj tylko warg splotom,

bełkotom niezrozumiałym.

Gestom w próżni zawisłym,

niedoskonałym.

Teraz już nie

Kiedyś musiałem być zakochany,

by pisać wiersze.

Teraz już nie.

Kiedyś strofy musiały być równe

i się rymować.

Teraz już nie.

Kiedyś musiałem się zastanawiać

i męczyć.

Teraz już nie.

A mimo to jestem zadowolony:

teraz już nikt nie będzie czytać moich wierszy.

Tytuł wpisu z wiersza "Czy zdanie okrągłe wypowiesz"

Obraz Delyth Williams z Pixabay

Żeby jednak nie było, że nic mojego to dwa zdjęcia kwiatów: hortensja z gościem i kwiatki weigeli.

  ***(po deszczu) po deszczu wszystko jest inne trawa dumnie prostuje swoje wiotkie ciało ślimak próbuje jeszcze raz wejść na liścia z nadzi...

***(po deszczu)

po deszczu wszystko jest inne

trawa dumnie prostuje swoje wiotkie ciało

ślimak próbuje jeszcze raz wejść na liścia

z nadzieją że teraz mu się uda

tamta sąsiadka otrząsa z kropel 

niebezpiecznie pochylone róże

mówi co za dużo to nie zdrowo

wytrzymałość ma swoje granice

po drugiej stronie ulicy ktoś

mierzy odległość w liczbie

mrugnięcia powiek pod słońce

kadry podobno najlepsze

kiedy kwiat w roli głównej

a może te krople

które jeszcze drżą na płatkach

  Dzisiaj zimne stopy w roli głównej. Po szalonej, niespodziewanej eskapadzie nad morze odchorowywanie tych szaleństw. Przypuszczam, że zała...

Dzisiaj zimne stopy w roli głównej. Po szalonej, niespodziewanej eskapadzie nad morze odchorowywanie tych szaleństw. Przypuszczam, że załatwiło mnie zwłaszcza to brodzenie w dość zimnej wodzie, ale jak przepuścić taką okazję?

Teraz gorączką , katar no i zimne stopy. Oczywiście wyjdę z tego a co moje to moje :)

Więc się kuruję, a w międzyczasie tworzę nowe projekty dla Biblioteki.

Grafika z AI

  „Dlaczego widok morza jest nam tak nieskończenie i wiecznie miły? Bo morze ukonkretnia jednocześnie idee ogromu i ruchu. Sześć lub siedem ...

„Dlaczego widok morza jest nam tak nieskończenie i wiecznie miły? Bo morze ukonkretnia jednocześnie idee ogromu i ruchu. Sześć lub siedem mil to dla człowieka zasięg nieskończoności. Nieokreśloność w miniaturze. Cóż stąd, skoro tyle wystarczy, by uzmysłowić pojęcie prawdziwej nieskończoności. Dwanaście lub czternaście mil wzdłuż średnicy, dwanaście lub czternaście mil wody w ruchu starcza, by dać najdoskonalsze wyobrażenie piękna dostępne człowiekowi w jego chwilowym miejscu zamieszkania”. 

Charles Baudelaire, „Pisma. Sztuczne raje”

W ostatnie trzy dni miałam przyjemność gościć nad polskim morzem. Tym bardziej było to miłe spotkanie, ponieważ ostatnio byłam tam siedem lat temu.

Ten spacer naładował moje akumulatory i pozostawił wspaniałe wspomnienia. Szum morza, plaże muszelki, kamyki i ten spokój którego nie da się określić słowami.

Pozostawiam tylko kilka morskich kadrów:

Tytuł wpisu to cytat Stanisława Kowalewskiego z książki "Czary i oczarowania" 

  *** kwiaty jaśminu na niebieskiej sukience  utracony raj *** łagodne wzgórza w ciszy wysnuwam nić spacer sprzed lat *** lipiec dojrzewa w ...

***

kwiaty jaśminu

na niebieskiej sukience 

utracony raj

***

łagodne wzgórza

w ciszy wysnuwam nić

spacer sprzed lat

***

lipiec dojrzewa

w kłosach szumi ziarno

przesiewam chwile

Obraz z AI

  Wczoraj robiłam porządki ze zdjęciami w albumie. Ostatnimi czasy bardzo je zaniedbałam, tylko je wsuwałam w album z myślą na potem. W końc...

Wczoraj robiłam porządki ze zdjęciami w albumie. Ostatnimi czasy bardzo je zaniedbałam, tylko je wsuwałam w album z myślą na potem. W końcu jednak trzeba było się za to zabrać.

Bardzo lubię oglądać fotografie. Jest w nich coś, co nawet po wielu latach budzi nasze ożywienie powrotem do tamtych chwil. Czasu nie można cofnąć, ale zatrzymana w kadrze sytuacja sprawia, że uśmiecham się do osób na zdjęciu i myślę sobie, jakże było wtedy pięknie. Ile w nas było beztroski, planów, które czasem udało się zrealizować a czasem odeszły na dalszy plan.

Po latach przychodzi refleksja, że to wszystko było nasze, bardzo kolorowe życie chociaż czasami na czarno - białych fotografiach.
Szczególną uwagę przykuło jedno zdjęcie: jezioro, ognisko i taka refleksja..

nad jeziorem słychać śpiew

tamci chłopcy z długimi grzywkami

zabrali niedopisane piosenki

odstawione gitary kurzą się

na strunach tylko cisza

wiatr nosi w sobie dźwięki

i strzępy słów przez zawodną pamięć

tylko czasem łapię się na tym

że bezwiednie nucę w myśli

tamtą melodię o kormoranach

  oczywiste na znak przepływu  wystąpią przebarwienia bez spektakularnych granic z jedną cieńszą linią o nieznane mam wrażenie  że nie boję ...

oczywiste

na znak przepływu 

wystąpią przebarwienia

bez spektakularnych granic

z jedną cieńszą linią o nieznane

mam wrażenie 

że nie boję się zmienności

pory roku 

przewidywalne jak kolejna

ścieżka na dłoni 

w jednym kierunku

kolejny zachód słońca 

odkłada się warstwą 

w ciągłej niecierpliwości 

zostawiania śladów 

nie tylko w wierszach

wciąż przemycam światło

i cień który wciąż za mną chodzi 

jeszcze

  “Tyle było dni, do utraty sił, Do utraty tchu, tyle było chwil, Gdy żałujesz tych, z których nie masz nic, Jedno warto znać, jedno tylko w...

“Tyle było dni, do utraty sił,

Do utraty tchu, tyle było chwil,

Gdy żałujesz tych, z których nie masz nic,

Jedno warto znać, jedno tylko wiedz:

Że ważne są tylko te dni, których jeszcze nie znamy,

Ważnych jest kilka tych chwil, tych, na które czekamy,

Ważne są tylko te dni, których jeszcze nie znamy,

Ważnych jest kilka tych chwil, tych na które czekamy.”

Marek Grechuta

Postanowiłam sobie, że w 250 - tym wpisie napiszę kilka słów o tym blogu, jego początkach i dwunastoletniej historii. Pierwszy wiersz pojawił się w roku 2013. To szczególny utwór, ponieważ dotyczy bliskiego mi miejsca, które cały czas jest moim. Co prawda, starej fontanny już nie ma, ale miasteczko w którym mieszkam rozwija się, przebudowuje a ja dojrzewam w nim każdą przeżytą tutaj chwilą.

Pisanie było zawsze we mnie było, stąd pomysł by powstało to miejsce w ogóle. Miewałam też stany zawieszenia, niepisania, ale to jest normalne w życiu. Czasami trzeba zrobić sobie przerwy, dłuższe czy krótsze. Pomagają zmienić perspektywę spojrzenia na wiele spraw. To co się wydarza w naszym życiu ma duży wpływ na nasze wędrowanie. W każdej chwili uczymy się czegoś nowego o sobie, o innych, o świecie, tym bliskim i tym dalekim.

Ostatnie miesiące były dla mnie bardzo trudne, teraz, jak w kilku poprzednich wpisach pisałam, wychodzę na prostą. Życie już nigdy nie będzie takie jak było. Jest inne i będzie inne, bo ja w środku także się zmieniłam. Zmieniło się również pisanie. Przynajmniej tak mi się wydaje. Wiem także, że wiersze mieszkają we mnie cały czas i cały czas były, tylko w przerwach nie dostrzegałam ich. Był taki czas, że  pomyślałam sobie dość, nie będę więcej pisać, ale to jest jednak silniejsze, więc piszę.

Piszę życie, więc wiersze są o życiu, moim jego postrzeganiem: smutku, radości, piękna i brzydoty. Bo samo życie takie jest. Raz jest piękne, a raz zupełnie inne. Układam więc te kamyki. Kamyk do kamyka. Może wyjdzie z tego jakiś ładny wzór.

Chciałabym także podziękować Wam, drodzy czytelnicy za Waszą obecność i czytanie tych wersów. Jeżeli chociaż jeden zostanie w Was na dłużej, tym większa dla mnie radość, kiedy zostawiacie swoje słowa w komentarzu.

Dziękuję i życzę Wam dobrego tygodnia!

  Uczta wakacyjna  Na talerzu szarym ziemi, malowanym w zieleń trawy, Mam sałatkę, przyrządzoną z kwiatów wonnych i jaskrawych, I z naczynia...

Uczta wakacyjna 

Na talerzu szarym ziemi, malowanym w zieleń trawy,

Mam sałatkę, przyrządzoną z kwiatów wonnych i jaskrawych,

I z naczynia w kształcie słońca, które formy swej nie zmieni,

Leje lato na nie ciepły i złocisty miód promieni.

W innej misie z szkła czarnego, niby nocnych chwil kryształy,

Leży banan półksiężyca żółty, gruby i dojrzały;

Lipiec suto obsypuje wnet firmament półksiężyca

Cukrem gwiazdek, których pełna jest wszechświata cukiernica.

Z przezroczego dzbana piję niebo z pianką chmur – oczyma;

Lokaj – lato na swej tacy złotą dynię słońca trzyma.

Wgryzam się zębami uczuć w kraśne jabłko dni czerwonych

I do kosza serca chowam skórki wspomnień już zjedzonych

Zuzanna Ginczanka

  Autorstwa Anna Bućwińska-Majer - Praca własna, CC BY-SA 4.0, https://commons.wikimedia.org/w/index.php?curid=101279893 (nie)możliw pamięci...

(nie)możliw

pamięci Joanny Kołaczkowskiej (1966- 2025)

z każdej strony czarno-białe fotografie

otaczają zamykając krąg wiadomości

nie do uwierzenia bo jeszcze tliła się

nadzieja na kolejny dzień kolejny miesiąc

czas zadrwił z ich pokładania i przeciął

wątłą nić w spokojnych słowach oczekiwania

pogodzenie się nie ma tu nic do rzeczy

zawsze pozostaje niedopowiedziane

niewyśpiewane drżące na zamkniętych powiekach

nawet łzy nie sprawdzają się w tej chwili

jeszcze radość wybrzmiewa z zapamiętanych

aktorskich możliwości nie do zastąpienia

w tej ciszy tylko pytania bez odpowiedzi

i ta pustka której nikt nie wypełni

nawet twój śmiech z pewnego skeczu

brzmi teraz zupełnie inaczej pełniej

jakby wola wypełniła się po same brzegi

za nimi dla nas tylko niezrozumiałe

  "Samotność to jest cisza utkana śladami" - Ewa Kłobuch miejsca pojawiają się znienacka na granicy snu i jawy w półotwartych ocza...

"Samotność to jest

cisza utkana śladami" - Ewa Kłobuch

miejsca pojawiają się znienacka

na granicy snu i jawy w półotwartych oczach

rysują się tak dokładnie że czujesz w nozdrzach

znajomy szum strumienia wpływa w krwiobieg

i zdajesz sobie sprawę że tam jesteś teraz

chociaż bogatszy o lata doświadczenia

i świadomość że tamto staje się nowym

wpisującym się w twoją historię czasem

odbiera na tę krótką chwilę oddech

potem masz pewność że nic się nie dzieje

bez przyczyny którą przestajesz rozbierać

na mniejsze części bo wciąż nosisz je w sobie

Obraz wal_172619 z Pixabay

  *** poranne niebo w kropli przegląda się lipcowe słońce *** falujący łan pachnie pieczonym chlebem mój stary dom *** chwila wspomnień znaj...

***

poranne niebo

w kropli przegląda się

lipcowe słońce

***

falujący łan

pachnie pieczonym chlebem

mój stary dom

***

chwila wspomnień

znajomą ścieżką lasu

smak poziomek

Co to jest haiku?

Typowe haiku ma trzy wersy, kolejno: pięcio-, siedmio- i pięciosylabowy, czyli 5-7-5. Dla porównania, starsza od haiku japońska tanka ma strukturę 5-7-5-7-7 (inne różnice pomiędzy tymi dwoma gatunkami są istotniejsze).

Czasem są spotykane formy dłuższe, podzielone na zwrotki o podanej długości wersów, albo haiku kompletnie niezwiązane długością wersów, jednak wciąż oddające ducha tej sztuki. W językach innych niż japoński, ze względu na odmienne zasady ich budowy, poeci przeważnie nie stosują się do tych wymogów.

Ważnymi elementami klasycznego haiku są:

kigo – odniesienie do pory roku lub dnia,
cięcie – podział wiersza na dwie w pewnym stopniu niezależne części (w językach innych niż japoński zaznaczane myślnikiem lub innym znakiem).

Haiku jest związane z filozofią zen, która w sztuce zakłada operowanie paradoksem, subtelność, estetyczny minimalizm i wyzbycie się własnego ja. Najlepsze haiku często świadomie nie pozwalają na jakąkolwiek konkretną interpretację, a jednak pozostawiają w odbiorcy ulotne, refleksyjne odczucie, które chciał przekazać poeta.

Żródło: https://pl.wikipedia.org/wiki/Haiku

Obraz Mariya Muschard z Pixabay

  szeleści deszczem i wersem kiedyś deszcz był sprzymierzeńcem gdy delikatnie chłodził nasze ciała dzisiaj wzbudza z mojej strony  nieprzyja...

szeleści deszczem i wersem

kiedyś deszcz był sprzymierzeńcem

gdy delikatnie chłodził nasze ciała

dzisiaj wzbudza z mojej strony 

nieprzyjazne odczucia

oswajam każdego dnia trwanie bez ciebie

dokończyłam obraz kwitnącej wiśni

cierpliwie czekał od zeszłego roku

wiersz który wciąż się pisze o słońcu

tylko jeden wers w kroplach na szybie

jest zapowiedzią że w końcu przestanie

otrząsną się z kropel kwiaty hortensji

przebiorę farby wybiorę może jasne

różne odcienie niebieskiego jak oczy

w których utonęłam i ciągle się unoszę

ponad zgiełkiem świata który przygniata

złem i zapomnieniem tego co piękne

wtedy badam swój puls krew wciąż płynie

jak sok pomarańczowy dla naszej wnuczki

z impetem wskakuje do największej kałuży

a potem pokazuje mi odbite w niej niebo

coraz jaśniejsze coraz jaśniejsze

  „Ludzie są jak kwiaty: stworzeni do tego, aby się rozwijać”.  André Liége „Trzy rzeczy pozostały z raju: gwiazdy, kwiaty i oczy dziecka”. ...

 „Ludzie są jak kwiaty: stworzeni do tego, aby się rozwijać”. 

André Liége

„Trzy rzeczy pozostały z raju: gwiazdy, kwiaty i oczy dziecka”. 

Dante Alighieri

„Całe mnóstwo kwiatów rośnie i rozkwita, chociaż nikt ich nie widzi”. 
James Joyce

Życzę Wam duuuużo słońca, bo u mnie padająco...

  wydobywanie na wierzch przechodzi metamorfozę albo to ja jestem silniejsza o każdy oddech o każdą chwilę podzielone na pół a jednak powiąz...

wydobywanie na wierzch

przechodzi metamorfozę

albo to ja jestem silniejsza

o każdy oddech o każdą chwilę

podzielone na pół a jednak powiązane

jak wtedy kiedy łączyliśmy w jedno 

to co wydawało się tak różne 

jak dzień i noc

droga była prosta

o smaku poziomek z tamtego lasu

zapachem skóry rozgrzanej słońcem

i tym co nie da się opisać

pozostając w domyśle

zaczepione na końcu języka

  ***(na samym dnie) na samym dnie ułożyłam wspólne sny zwinęłam je do błękitnej kropki od której można zacząć kreślić zarysy jak najdelikat...

***(na samym dnie)

na samym dnie ułożyłam wspólne sny

zwinęłam je do błękitnej kropki

od której można zacząć

kreślić zarysy jak najdelikatniej

by nie spłoszyć motyla

który przysiadł na krótko

na dłoni wciąż drży ciepło

zapamiętane na wszelki wypadek

Obraz ElinaElena z Pixabay

  lipiec podsyła obrazy przesypujący się piasek i muszelki ślady spływają z kolejną falą spacer ma smak malinowych lodów i zapach przyszłej ...

lipiec podsyła obrazy

przesypujący się piasek i muszelki

ślady spływają z kolejną falą

spacer ma smak malinowych lodów

i zapach przyszłej czarnej kawy

pod wieczór rozrasta się cisza

wyraźniej słyszymy siebie

  ***(jesteś powietrzem) jesteś powietrzem które drzewa pieści rękoma z błękitu jesteś skrzydłem ptaka który nie trąca liści płynie jesteś z...

***(jesteś powietrzem)

jesteś powietrzem

które drzewa pieści

rękoma z błękitu

jesteś skrzydłem ptaka

który nie trąca liści

płynie

jesteś zachodnim słońcem

pełnym świtów

bajką ze słów które mówi się

westchnieniem

czym ty jesteś -

dla mnie - świeżą wodą

wytrysłą na skwarnej pustyni

sosną - która cień daje

drżącą osiką - która współczuje

dla zziębniętych - słońcem

dla konających - bogiem

ty - rozbłysły w każdej gwieździe

której na imię miłość

***(miałam tylko nieco wiosny w palcach)

miałam tylko nieco wiosny w palcach

wiatru we włosach

uśmiech

rozsypany cienkim dreszczem

po wodzie

byłam biedna

więc Krezus

przyszedł ubrany w fiolet

i sypnął złotem

z przepastnych otchłani nieba

milion gwiazd

zatańczyło

pod bzowym pniem

wzięłam gwiazdy

do zielonej sukienki

przyszpiliłam żeby świeciły

noc była ciepła i miękka

więc kiedy mnie ujrzałeś

ubraną w noc

stanąłeś

olśniony tym bogactwem

powiedziałeś głucho

kocham cię

powiedziałeś -

kupiłam miłość

za milion gwiazd

nieba

***(a ja siedzę pod)

a ja siedzę pod piecem

i staram się przychwycić

na gorącym uczynku - czas

delikatne falowanie firanek

fosforyzowanie ścian

taniec książek

na drewnianej półce

abstrakcyjny liść na dywanie

meksykański kwiat

w jednym oddechu

zamykam

Obraz Erik Karits z Pixabay

    Oliver Zühlke  z  Pixabay tymczasem   wszystko się mieści  w imionach datach nasz raj na ziemi  tym czego nie będzie albo będzie  na jęz...

 Oliver Zühlke z Pixabay

tymczasem 

wszystko się mieści 

w imionach datach nasz raj na ziemi 

tym czego nie będzie albo będzie 

na języku rodzą się słowa pęcznieją

proszą o zainteresowanie 

by rozwinąć się w tematach nieobowiązkowych

dalekich od codziennych pytań

odpowiedzi na które nikt nie czeka

bo wszystko zdaje się być wpisane 

w harmonogram który realizuje się sam 

w co będzie dalej bo już coś ktoś

Obraz julia roman z Pixabay

tymczasem

dzieci myślą o wakacjach

rodzice robią spis rzeczy by zabrać

to co najpotrzebniejsze i niekoniecznie

ktoś nie zdąży na pociąg

zdziwiony niebytem tuż przed dworcem

ktoś przyjdzie ktoś odejdzie

bez słowa bo zabrakło czasu

czyjś telefon pozostanie głuchy

z charakterystycznym dzwonkiem

Obraz Coque Ambrosoli z Pixabay

tymczasem

świat się kręci coraz szybciej

dla tej znajomej staruszki

mówi  że już czas by zmienić wypłowiały błękit

na nieskazitelną niebieskość

nawet nie wiem co powiedzieć

posyłam tylko uśmiech zrozumienia 

na teraz wystarczy może kiedyś

wyłuskam z pamięci odpowiednie słowa

na dobroć ukrytą w zamglonych oczach

i trudnych drogach zapisanych na dłoniach

Rozrzucone kadry 2 miały ukazać się przedwczoraj, ale życie czasami pisze inny scenariusz, stąd wpis dzisiaj.

  nieoczywiste "Nadal tyka zegar przyspiesza z każdą dotkniętą nerwem sekundą" - Bohdan Wrocławski Honoracie M. niewyczerpana jest...

nieoczywiste

"Nadal tyka zegar przyspiesza z każdą

dotkniętą nerwem sekundą" - Bohdan Wrocławski

Honoracie M.

niewyczerpana jest moc zaskoczenia

nawet wtedy kiedy wiesz że nastąpi

to przeczuwane pod skórą

robi się coraz bardziej przezroczysta

prawie widzisz puls i barwę kolejnych oddechów

staje się nieoczywista

jak rzeczywistość która niby jest dotykalna

a wymyka się sensownemu uporządkowaniu

kiedy zegar połyka ostatni wydech

rodzi dźwięk kolejnej sekundy w czasie

kiedy wybuchają feerią kolorów kwiaty

w czerwcowym przesileniu dnia i nocy

pojawia się coś na kształt smutku

istnienia i nieistnienia jednocześnie

czego jeszcze nie potrafisz nazwać

ale wiesz że narodziło się teraz

i będzie rosło z każdą sekundą po

Obraz Annette z Pixabay

  Minęło już tyle, a ja wciąż tęsknię... dorosłam  dorosłam dawno temu bez ciebie jakoś inaczej płyną dni za zasłoną snu już przestałam biec...

dorosłam 

dorosłam dawno temu

bez ciebie jakoś inaczej

płyną dni za zasłoną snu

już przestałam biec na oślep

by zapomnieć tamten dom

z oknem na północ

zbudowałam własny

posadziłam drzewa i krzewy

tylko wiśnie odpuściłam

za dużo wspomnień w ich smaku

a pestek dalej nie wyrzucam

by chociaż to pozostało

takie samo jak kiedyś

jak przed zanim dorosłam

a ty nie zdążyłeś się zestarzeć

w bujanym niebieskim fotelu

kołyszę sny i wspomnienia

z białą koszulą i szalikiem

z kratką na granatowym tle

jak niebo którego ciągle się uczę

z tajemniczą trajektorią gwiazd

które niespodziewanie 

i zawsze za szybko gasną

nawet nie zdążę przełknąć łzy

Obraz GLady z Pixabay

  POECI TO PRESOKRATYCY Poeci to presokratycy. Nic nie rozumieją. Uważnie słuchają co szepczą szerokie, nizinne rzeki. Podziwiają lot ptaków...

POECI TO PRESOKRATYCY

Poeci to presokratycy. Nic nie rozumieją.

Uważnie słuchają co szepczą szerokie, nizinne rzeki.

Podziwiają lot ptaków, spokój podmiejskich ogrodów

i szybkobieżne pociągi, które pędzą przed siebie bez tchu.

Zapach świeżego, gorącego chleba płynący z piekarni

sprawia, że nagle zatrzymują się w miejscu,

jakby przypomnieli sobie coś bardzo istotnego.

Kiedy bełkoce górski strumień, filozof kłania się dzikiej wodzie.

Dziewczynki bawią się lalkami, czarny kot czeka niecierpliwie.

Cisza nad polami w sierpniu, kiedy odlatują jaskółki.

Miasta także mają swoje marzenia.

Chodzą na spacery polnymi drogami. Droga nie ma końca.

Niekiedy królują i wtedy wszystko nieruchomieje

– lecz ich panowanie nie trwa długo.

Gdy pojawia się tęcza, niepokój znika.

Nic nie wiedzą, ale zapisują pojedyncze metafory.

Żegnają umarłych, ich wargi poruszają się.

Patrzą jak stare drzewa pokrywają się zielonymi liśćmi.

Długo milczą, potem śpiewają i śpiewają, aż pęknie gardło.

Adam Zagajewski

Dzisiejszy wpis został sprowokowany pytaniem, bardzo mądrym i ważnym Autorki bloga Od przypadku do przypadku.

Kto dziś czyta poezję?

Częściowo już dałam odpowiedź na to pytanie w komentarzu pod tym wpisem. Tak naprawdę nie ma jednej, jedynej i sprecyzowanej odpowiedzi na postawione pytanie. Są osoby, które czytają i piszą poezję, są także osoby, które tylko czytają i nie piszą i są takie, które tak jak zauważyła Autorka wpisu tylko piszą. Ja należę do tej pierwszej grupy, lecz moje wrażenia z czytania czy też pisania są bardzo subiektywne.

Dlaczego osoby piszą?

Ponieważ taką czują potrzebę. Chcą wyrazić swoje myśli, uczucia, zachwyt, ból i wyrażają to wersami. Mniej lub więcej przystępnie. Bardziej metaforycznie, kiedy nie chcą się za bardzo odsłonić albo bardziej przyziemnie, korzystając z języka, którego używamy na co dzień. Każdy sposób jest dobry. Pomijam oczywiście typowe gatunki, które wymagają dyscypliny liczenia głosek czy zachowania rymu. 

Do mnie osobiście bardzo przemawiają wiersze wolne, które dają bardzo dużo przestrzeni na "wyjście" z wersów na osobiste łąki. Tak też czytam wiersze innych, szukam tego czegoś co mnie zatrzyma i pozwala na powrót.

Ważny jest także odbiór wiersza, w którym mogę odnaleźć siebie. Myślę, że także tego oczekują czytelnicy. Móc się zidentyfikować z Autorem, chociaż nie wiemy co tak na prawdę miał na myśli pisząc dane wersy. Nie będziemy tego wiedzieć, bo tylko On będzie to wiedział. Ważne jest to co czytelnik znajdzie w wierszu dla siebie.

Dlaczego tak mało osób czyta poezję?

Tutaj odpowiem tak: może nie chcą się zatrzymać, może troszkę się wstydzą do tego przyznać, uznając poezję za coś nierealnego, coś co nie pasuje do brutalności codziennego życia. Z wyboru nie pozwalają sobie na mały oddech, w którym można o wiele więcej dostrzec. Może boją się odnaleźć siebie.

Wiem, ze poezja nie jest dla wszystkich, ale wiem, że wzrusza lub budzi sprzeciw, koi ale i wzbudza niepokój. Wbrew wszystkiemu pozostawia ślad, może ledwo wyczuwalny, ale pozostawia.

Obraz Willfried Wende z Pixabay

  *** ciemne winogrona zawsze dobrze wyglądają na białym porcelanowym talerzyku pytania bez odpowiedzi odrzucam nieoczywiste dla porządku wa...

***

ciemne winogrona zawsze dobrze wyglądają

na białym porcelanowym talerzyku

pytania bez odpowiedzi

odrzucam nieoczywiste dla porządku

ważnego do kolejnego przejścia przez dzień

***

ze wszystkich smaków herbaty pamiętam jaśminowy

aromat unoszący się z filiżanek nad stołem

spojrzenia bez zbędnych słów

ciszą wypełniam to co było w zamyśle

i to wszystko już dopowiedziane

***

kolejny raz przechodzę przez morze martwe

zapamiętałam strukturę piasku i szum fal

ciepłym wersem który pachnie chlebem

rysuję na nowo dobrze znane kształty

usta oczy i zawsze otwarte ramiona na jutro

Obraz Everaldo A. de Brito Everaldo Brito z Pixabay

  Dzisiaj nie będzie wiersza, ale jaśminowiec w roli głównej. Nie pamiętam od kogo dostałam kilka lat temu malutką gałązkę z korzeniami. Min...

Dzisiaj nie będzie wiersza, ale jaśminowiec w roli głównej.

Nie pamiętam od kogo dostałam kilka lat temu malutką gałązkę z korzeniami. Minęło troszkę czasu i teraz z tego maleństwa wyrósł taki piękny krzew. Lubię czerwiec właśnie ze względu na piękne białe kwiaty.

Życzę Wam pięknej niedzieli i całego nadchodzącego tygodnia.

  źródło zaczęło we mnie wybijać od pierwszego oddechu chociaż jeszcze nie zdawałam sobie sprawy z tego co mnie spotka i co się wydarzy na p...

źródło

zaczęło we mnie wybijać od pierwszego oddechu

chociaż jeszcze nie zdawałam sobie sprawy

z tego co mnie spotka i co się wydarzy

na początku przezroczyste ledwo wyczuwalne

w każdym uderzeniu serca i przepływie krwi

robiło się coraz bardziej zarysowanym kształtem

źródło mojego istnienia zamieszkania

nie przypadkiem w tym mieście nad rzeką

z białym i czerwonym kościołem fontanną

z kamienia dającą chłód w upalne dni

pierwsza myśl konsekwentnie wypełniana

wędrówką przez czas i ulice te dawne

i te nowe miejsca które powstają dla pamięci

dla mnie i dla ludzi których los związał

niewidzialną nicią z tym szczególnym miejscem

gdzie od tylu lat pisze się historia

której początkiem zawsze jest tryskające źródło 

Obraz congerdesign z Pixabay

  puenta z której można wyjść czasami podchodzę do granic rozproszenia rozszerzają perspektywę która coraz bardziej przygniata zabiera głos ...

puenta z której można wyjść

czasami podchodzę do granic

rozproszenia rozszerzają perspektywę

która coraz bardziej przygniata

zabiera głos który zdawał się być na stałe

przyczepiony jak ucho do kubka

zostało na dnie kilka kropel

lecz to już przeszłość która znika

w obecnej chwili pełnej pytań

i spokoju który pozwala na rezygnację

z czegoś co dobrze znane

nie budzi strachu przed wypaleniem

słowa chociaż jeszcze nie mają kształtu

są ledwo wyczuwalne pod skórą

pulsują bez pośpiechu czekają

na właściwy moment najlepsza cierpliwość

zakorzeniona w ciszy z której można wyjść

nowosłowami w odpowiednich odcieniach

piszę skreślam znów piszę i czekam 

na to co się jeszcze przydarzy

ile mnie jeszcze będzie 

w kolejnych wersach

bez niekończącej się puenty

  rzeka płynie we mnie od pierwszego szmeru wody królowa rzek pozwoliła się dotknąć  i zaznaczyć swoją potęgę w drobnych rączkach pozostała ...

rzeka

płynie we mnie od pierwszego szmeru wody

królowa rzek pozwoliła się dotknąć 

i zaznaczyć swoją potęgę w drobnych rączkach

pozostała przepływającymi wspomnieniami

beztroskich chwil ze śmiechem i krzykiem

zadziwionych tym faktem ptaków

zrywających się pośpiesznie do lotu

czasami potrafiła wyrazić złość

kiedy wylewała szeroko niosąc swoje wody

dla przypomnienia że jest nieposkromionym żywiołem

dla którego trzeba mieć szacunek

czasami podchodzę pod twój cichy brzeg

o czym dzisiaj opowie mi szmer

płynącej niezmiennie od lat wody

może o widokach przy brzegach

które zmieniają się z każdym rokiem

może o ludziach którzy przychodzą

by pooddychać tobą pełną piersią

a może jak ja wracają by znów odnaleźć

znajome brzegi w ciszy obserwować ptaki

spokojne jak to że płyniesz we mnie

więc tylko leciutko się uśmiecham

na myśl dokąd jeszcze poniesie mnie nurt

6 czerwca 2025

cykl "moje miejsce"

  przynieś mi zachód słońca w filiżance kawa zawsze otwiera nowe perspektywy z rudzikiem w tle i rosą na łące błękitną wstęgą mierzę odległo...

przynieś mi zachód słońca w filiżance

kawa zawsze otwiera nowe perspektywy

z rudzikiem w tle i rosą na łące

błękitną

wstęgą mierzę odległość drzewa od drzewa

cień przedłuża zdumienia uczepiły się 

deszczowego końca bezwstydnej tęczy

bez słów

płyną tak wolno że mogę policzyć

mijane słone nawisy nad głową

pełną niewyrażalnego zachwytu

niebem

i nawet się nie modlę

Emily Dickinson: Wiersze nieznane, tłumaczenie Ryszard Mierzejewski

kursywą słowa z wiersza 128

Obraz z Pixabay