W moim jaśminowym zaciszu

Witam wszystkich :) W tym tygodniu miałam przyjemność spotkać z młodzieżą naszego liceum, na lekcji języka polskiego. Miało być typowe spo...

Witam wszystkich :)

W tym tygodniu miałam przyjemność spotkać z młodzieżą naszego liceum, na lekcji języka polskiego. Miało być typowe spotkanie z poetką, ale oczywiście zadbałam o to by takie nie było. Dwa tygodnie przed otrzymali jeden z moich tomików, by mieli okazję zapoznać się lekturą.

Na samym spotkaniu nie było rutynowych pytań i odpowiedzi, ale okazało się rozmową. Rozmową o wierszach, ich przemyśleniach na ich temat. Młodzi ludzie byli bardzo otwarci na ten rodzaj wiedzy. Byłam, przyznam się troszkę zszokowana, ale bardzo pozytywnie. W czasie trwania tego spotkania wyszło również na jaw, że niektórzy z obecnych młodych ludzi piszą! Piszą wiersze, ale i prozę.

Najbardziej zaskakującym i miłym akcentem było zapytanie, kiedy znów do nich przyjdę. To dla mnie, jako starszej już wiekiem poetki było największym komplementem. Na razie padła odpowiedź - może, ale w głowie narodził się pomysł, który pozwoli na dalszy ciąg tego spotkania.

Pracujemy teraz nad formą i tematyką z Panią Bibliotekarką, która w ogóle była organizatorką tego "innego niż zwykle spotkania autorskiego".

Takie określenie między innymi dotarło do mnie już parę dni po. Pani polonistka, która byłą opiekunką klasy, bo działo się to na jej lekcjach, powiedziała, że rzuciłam ziarno, bo niektórym płonęły oczy :) Czy tak było - być może.

Przed tymi młodymi osobami całe życie, mają swoje plany, marzenia, kto wie co przyniesie im w darze czas. Mam tylko nadzieję, że uda im się osiągnąć to czego pragną na początku swojej drogi i zawsze pozostaną sobą.

Po tym spotkaniu skreśliło mi się kilka wersów, poniżej ostatnia zwrotka z wiersza, który jeszcze się pisze:

"…

wybieram tylko najpotrzebniejsze słowa

by nie przytłoczyć nadmiarem gęstego powietrza

w zgiełku można zagubić to co najważniejsze

trudno będzie wtedy opowiedzieć wolnym ptakom

o tym że nawet cisza ma swój kolor"

Dziękuję Wam za czytanie i pozostawione komentarze.

Życzę samych dobrych dni.

Obraz z AI

Witam w na razie słoneczną sobotę :) Kolejny tydzień za mną. Moje dość intensywne działania miały swój finał w czwartek. Tak jak wspominał...

Witam w na razie słoneczną sobotę :)

Kolejny tydzień za mną. Moje dość intensywne działania miały swój finał w czwartek. Tak jak wspominałam z jednym poprzednich wpisów w czwartek u nas zadziało się Narodowe Czytanie i Jan Kochanowski w roli głównej. Przesunięte, ze względu na Dożynki, które odbywały się 6 września.

Pogoda była zapowiadana deszczowa, więc przygotowaliśmy miejsce w Bibliotece tak na wszelki wypadek.

Na początek wydarzenia miało miejsce ogłoszenie wyników Konkursu Poetyckiego z Okazji 700 - lecia mojego miasta. Osobiście nie brałam udziału, ze względu na to, że wiersz napisał mój zięć. Tym większa byłą moja radość, że razem z moją koleżanką poetką z grupy poetyckiej zajęli ex aequo pierwsze miejsce.

Było mi bardzo miło przygotowywać dla nich Dyplomy, Podziękowania i Vouchery. Dla wszystkich, którzy przysłali swoje wiersze i odważyły się zmierzyć z niełatwym tematem, również przygotowałam podziękowania.

Potem było już spotkanie z poezją Jana Kochanowskiego. Pieśni, treny i fraszki. Wśród czytających nasz pan Burmistrz, przedstawiciele placówek kulturalnych, Urzędu miasta, Szkół, Przedszkoli i młodzież z naszego miasta. Przyznam, że byłam podbudowana szczególnie zachowaniem młodych osób. W miarę możliwości starałam się pomóc opanować im wielką tremę. Udało się.

Kiedy porównywałam Czytania z poprzednich lat to ten rok dla mnie był wyjątkowy i nie tylko dla mnie. Bardzo duża ilość osób słuchających(trzeba było dostawiać krzesła a młodzi siedzieli na każdym wolnym skrawku, nawet na schodach).

Poniżej kilka zdjęć (słownie dwa) z tego wydarzenia i to co było do zabrania "na pamiątkę" - magnesy i zakładki.

Zdjęcia moje.

Teraz odpoczywam, dzisiaj maszeruję do wnuczki, może troszkę poczytam - "Pogrzebany" - Jussi Adler- Olsen.

Życzę Wam słonecznego i dobrego weekendu :)

Witajcie :) Dzisiaj temat bardzo na czasie i wzbudzający duże kontrowersje. Sztuczna inteligencja. Już samo słowo "sztuczna" spr...

Witajcie :)

Dzisiaj temat bardzo na czasie i wzbudzający duże kontrowersje. Sztuczna inteligencja. Już samo słowo "sztuczna" sprawia, że podchodzę do niej z pewnym dystansem. Wczoraj byłam na "małej czarnej" z koleżankami, które nie powiem, są tak zachwycone jej możliwościami, że od słuchania ręce same opadały. Trudno było je przekonać (z czego później już zrezygnowałam, bo nie o to przecież chodziło), że za tym wszystkim "kryje się " ludzka myśl, ludzkie zdolności czyli człowiek. Bo przecież to człowiek jest jej twórcą. Tak samo jak pyszny sernik autorstwa Tośki.

Nie będę tutaj pisać o plusach, szczególnie w dziedzinie medycyny, w której osiągnięcia wręcz zadziwiają. Zwracam jednak uwagę na "bezmyślne" korzystanie z niej szczególnie przy pisaniu. Pisaniu artykułów, pisaniu opowiadań czy wierszy (jakże bliskich). Czasami zdarza mi się czytać "takie wytwory" i jestem załamana. Dlaczego? teksty są "suche", bez odczuć autora, a czasem i bez autora...

W pewnym momencie Tośka zasugerowała nawet - "spróbuj napisać taki wiersz przy pomocy sztucznej inteligencji", a ja na to - nic z tego.

Bo to już nie ja jednak tam będę w tych słowach. Między wersami też nie będzie miejsca dla czytelnika. No więc, skończyło się na tym, że one zachwycone będą robić swoje a ja swoje :)

Tak niech zostanie. Moja osobista znajomość ze sztuczną inteligencją ogranicza się do tworzenia grafiki, która czasami przydaje mi się do ilustrowania moich wierszy, ale też nie zawsze. Często korzystam ze zdjęć Pixabay, które oddają to, co w wersach.

Na tym etapie znajomości pozostaniemy :)

Tutaj, na blogu przy niektórych wierszach znajdują się grafiki tworzone z AI, ale staram się tego nie nadużywać. Wszystko ma swoje granice, których staram się nie przekraczać. Poniżej kilka takich próbek.

Dla równowagi górne zdjęcie to mój kot Fobos, oczywiście śpiący, jak zwykle zresztą :)

Życzę dobrej, spokojnej soboty i niedzieli :)

Witajcie w poniedziałek. Dzisiaj chciałabym Wam opowiedzieć historię pewnej komody. Komody, która pojawiła się w moim domu całkiem niedawn...

Witajcie w poniedziałek.

Dzisiaj chciałabym Wam opowiedzieć historię pewnej komody. Komody, która pojawiła się w moim domu całkiem niedawno, bo w tę sobotę.

Komoda została wykonana przez mojego kuzyna, stolarza. Jest moim rówieśnikiem, więc już sporo lat tym się zajmuje. Ostatnio jednak miał bardzo trudny czas, posuchę w zamówieniach, myślał nawet o zamknięciu warsztatu. Pogadaliśmy jednak i miałam możliwość, by coś się ruszyło w jego działalności.

Porozmawiałam z moim sąsiadem, który buduje domki w Polanicy i wspominał, że będzie potrzebował stolarza do wykonania schodów i innych drewnianych rzeczy do ich wyposażenia.

Lecz, żeby nie było w tak zwanym międzyczasie nicnierobienia zamówiłam więc komodę. Troszkę zmieniałam pokój: sufit, ściany, podłogi. Pozbyłam się niektórych niepotrzebnych mebli, więc komoda była jak najbardziej na miejscu.

Troszkę musiałam więc na nią poczekać, ponieważ przydarzyły się po tym pierwszym dużym zleceniu kolejne, wysypały się jak z worka. I dobrze. Kuzyn często przepraszał, że jeszcze nie, bo ma robotę. Ja na to rób jak ludki chcą, ja poczekam.

I w końcu jest. Przywiózł ją właśnie w sobotę, skręcił jak należy. W końcu się na tym zna :)

Teraz cieszy oko, ale i mam sporo miejsca na różne rzeczy, które dotąd było poupychane w innych dostępnych szafach. Ma dwa metry długości i metr wysokości i jest zrobiona z całkowicie drewna, co było dla mnie ważne. Troszkę kosztowne, ale bardzo lubię drewno w różnych odsłonach, więc dlatego zdecydowałam się na właśnie na taką.

Teraz myślę dość intensywnie jak zagospodarować jej blat, ale to z czasem :)

Jedno małe marzenie spełnione, teraz czas na kolejne, malutkie ale zawsze :)

Wszystkim odwiedzającym życzę dobrego tygodnia i spełniania swoich małych i dużych marzeń :)