nieoczywiste "Nadal tyka zegar przyspiesza z każdą dotkniętą nerwem sekundą" - Bohdan Wrocławski Honoracie M. niewyczerpana jest...

nieoczywiste

"Nadal tyka zegar przyspiesza z każdą

dotkniętą nerwem sekundą" - Bohdan Wrocławski

Honoracie M.

niewyczerpana jest moc zaskoczenia

nawet wtedy kiedy wiesz że nastąpi

to przeczuwane pod skórą

robi się coraz bardziej przezroczysta

prawie widzisz puls i barwę kolejnych oddechów

staje się nieoczywista

jak rzeczywistość która niby jest dotykalna

a wymyka się sensownemu uporządkowaniu

kiedy zegar połyka ostatni wydech

rodzi dźwięk kolejnej sekundy w czasie

kiedy wybuchają feerią kolorów kwiaty

w czerwcowym przesileniu dnia i nocy

pojawia się coś na kształt smutku

istnienia i nieistnienia jednocześnie

czego jeszcze nie potrafisz nazwać

ale wiesz że narodziło się teraz

i będzie rosło z każdą sekundą po

Obraz Annette z Pixabay

  Minęło już tyle, a ja wciąż tęsknię... dorosłam  dorosłam dawno temu bez ciebie jakoś inaczej płyną dni za zasłoną snu już przestałam biec...

dorosłam 

dorosłam dawno temu

bez ciebie jakoś inaczej

płyną dni za zasłoną snu

już przestałam biec na oślep

by zapomnieć tamten dom

z oknem na północ

zbudowałam własny

posadziłam drzewa i krzewy

tylko wiśnie odpuściłam

za dużo wspomnień w ich smaku

a pestek dalej nie wyrzucam

by chociaż to pozostało

takie samo jak kiedyś

jak przed zanim dorosłam

a ty nie zdążyłeś się zestarzeć

w bujanym niebieskim fotelu

kołyszę sny i wspomnienia

z białą koszulą i szalikiem

z kratką na granatowym tle

jak niebo którego ciągle się uczę

z tajemniczą trajektorią gwiazd

które niespodziewanie 

i zawsze za szybko gasną

nawet nie zdążę przełknąć łzy

Obraz GLady z Pixabay

  POECI TO PRESOKRATYCY Poeci to presokratycy. Nic nie rozumieją. Uważnie słuchają co szepczą szerokie, nizinne rzeki. Podziwiają lot ptaków...

POECI TO PRESOKRATYCY

Poeci to presokratycy. Nic nie rozumieją.

Uważnie słuchają co szepczą szerokie, nizinne rzeki.

Podziwiają lot ptaków, spokój podmiejskich ogrodów

i szybkobieżne pociągi, które pędzą przed siebie bez tchu.

Zapach świeżego, gorącego chleba płynący z piekarni

sprawia, że nagle zatrzymują się w miejscu,

jakby przypomnieli sobie coś bardzo istotnego.

Kiedy bełkoce górski strumień, filozof kłania się dzikiej wodzie.

Dziewczynki bawią się lalkami, czarny kot czeka niecierpliwie.

Cisza nad polami w sierpniu, kiedy odlatują jaskółki.

Miasta także mają swoje marzenia.

Chodzą na spacery polnymi drogami. Droga nie ma końca.

Niekiedy królują i wtedy wszystko nieruchomieje

– lecz ich panowanie nie trwa długo.

Gdy pojawia się tęcza, niepokój znika.

Nic nie wiedzą, ale zapisują pojedyncze metafory.

Żegnają umarłych, ich wargi poruszają się.

Patrzą jak stare drzewa pokrywają się zielonymi liśćmi.

Długo milczą, potem śpiewają i śpiewają, aż pęknie gardło.

Adam Zagajewski

Dzisiejszy wpis został sprowokowany pytaniem, bardzo mądrym i ważnym Autorki bloga Od przypadku do przypadku.

Kto dziś czyta poezję?

Częściowo już dałam odpowiedź na to pytanie w komentarzu pod tym wpisem. Tak naprawdę nie ma jednej, jedynej i sprecyzowanej odpowiedzi na postawione pytanie. Są osoby, które czytają i piszą poezję, są także osoby, które tylko czytają i nie piszą i są takie, które tak jak zauważyła Autorka wpisu tylko piszą. Ja należę do tej pierwszej grupy, lecz moje wrażenia z czytania czy też pisania są bardzo subiektywne.

Dlaczego osoby piszą?

Ponieważ taką czują potrzebę. Chcą wyrazić swoje myśli, uczucia, zachwyt, ból i wyrażają to wersami. Mniej lub więcej przystępnie. Bardziej metaforycznie, kiedy nie chcą się za bardzo odsłonić albo bardziej przyziemnie, korzystając z języka, którego używamy na co dzień. Każdy sposób jest dobry. Pomijam oczywiście typowe gatunki, które wymagają dyscypliny liczenia głosek czy zachowania rymu. 

Do mnie osobiście bardzo przemawiają wiersze wolne, które dają bardzo dużo przestrzeni na "wyjście" z wersów na osobiste łąki. Tak też czytam wiersze innych, szukam tego czegoś co mnie zatrzyma i pozwala na powrót.

Ważny jest także odbiór wiersza, w którym mogę odnaleźć siebie. Myślę, że także tego oczekują czytelnicy. Móc się zidentyfikować z Autorem, chociaż nie wiemy co tak na prawdę miał na myśli pisząc dane wersy. Nie będziemy tego wiedzieć, bo tylko On będzie to wiedział. Ważne jest to co czytelnik znajdzie w wierszu dla siebie.

Dlaczego tak mało osób czyta poezję?

Tutaj odpowiem tak: może nie chcą się zatrzymać, może troszkę się wstydzą do tego przyznać, uznając poezję za coś nierealnego, coś co nie pasuje do brutalności codziennego życia. Z wyboru nie pozwalają sobie na mały oddech, w którym można o wiele więcej dostrzec. Może boją się odnaleźć siebie.

Wiem, ze poezja nie jest dla wszystkich, ale wiem, że wzrusza lub budzi sprzeciw, koi ale i wzbudza niepokój. Wbrew wszystkiemu pozostawia ślad, może ledwo wyczuwalny, ale pozostawia.

Obraz Willfried Wende z Pixabay

  *** ciemne winogrona zawsze dobrze wyglądają na białym porcelanowym talerzyku pytania bez odpowiedzi odrzucam nieoczywiste dla porządku wa...

***

ciemne winogrona zawsze dobrze wyglądają

na białym porcelanowym talerzyku

pytania bez odpowiedzi

odrzucam nieoczywiste dla porządku

ważnego do kolejnego przejścia przez dzień

***

ze wszystkich smaków herbaty pamiętam jaśminowy

aromat unoszący się z filiżanek nad stołem

spojrzenia bez zbędnych słów

ciszą wypełniam to co było w zamyśle

i to wszystko już dopowiedziane

***

kolejny raz przechodzę przez morze martwe

zapamiętałam strukturę piasku i szum fal

ciepłym wersem który pachnie chlebem

rysuję na nowo dobrze znane kształty

usta oczy i zawsze otwarte ramiona na jutro

Obraz Everaldo A. de Brito Everaldo Brito z Pixabay

  Dzisiaj nie będzie wiersza, ale jaśminowiec w roli głównej. Nie pamiętam od kogo dostałam kilka lat temu malutką gałązkę z korzeniami. Min...

Dzisiaj nie będzie wiersza, ale jaśminowiec w roli głównej.

Nie pamiętam od kogo dostałam kilka lat temu malutką gałązkę z korzeniami. Minęło troszkę czasu i teraz z tego maleństwa wyrósł taki piękny krzew. Lubię czerwiec właśnie ze względu na piękne białe kwiaty.

Życzę Wam pięknej niedzieli i całego nadchodzącego tygodnia.

  źródło zaczęło we mnie wybijać od pierwszego oddechu chociaż jeszcze nie zdawałam sobie sprawy z tego co mnie spotka i co się wydarzy na p...

źródło

zaczęło we mnie wybijać od pierwszego oddechu

chociaż jeszcze nie zdawałam sobie sprawy

z tego co mnie spotka i co się wydarzy

na początku przezroczyste ledwo wyczuwalne

w każdym uderzeniu serca i przepływie krwi

robiło się coraz bardziej zarysowanym kształtem

źródło mojego istnienia zamieszkania

nie przypadkiem w tym mieście nad rzeką

z białym i czerwonym kościołem fontanną

z kamienia dającą chłód w upalne dni

pierwsza myśl konsekwentnie wypełniana

wędrówką przez czas i ulice te dawne

i te nowe miejsca które powstają dla pamięci

dla mnie i dla ludzi których los związał

niewidzialną nicią z tym szczególnym miejscem

gdzie od tylu lat pisze się historia

której początkiem zawsze jest tryskające źródło 

Obraz congerdesign z Pixabay

  puenta z której można wyjść czasami podchodzę do granic rozproszenia rozszerzają perspektywę która coraz bardziej przygniata zabiera głos ...

puenta z której można wyjść

czasami podchodzę do granic

rozproszenia rozszerzają perspektywę

która coraz bardziej przygniata

zabiera głos który zdawał się być na stałe

przyczepiony jak ucho do kubka

zostało na dnie kilka kropel

lecz to już przeszłość która znika

w obecnej chwili pełnej pytań

i spokoju który pozwala na rezygnację

z czegoś co dobrze znane

nie budzi strachu przed wypaleniem

słowa chociaż jeszcze nie mają kształtu

są ledwo wyczuwalne pod skórą

pulsują bez pośpiechu czekają

na właściwy moment najlepsza cierpliwość

zakorzeniona w ciszy z której można wyjść

nowosłowami w odpowiednich odcieniach

piszę skreślam znów piszę i czekam 

na to co się jeszcze przydarzy

ile mnie jeszcze będzie 

w kolejnych wersach

bez niekończącej się puenty

  rzeka płynie we mnie od pierwszego szmeru wody królowa rzek pozwoliła się dotknąć  i zaznaczyć swoją potęgę w drobnych rączkach pozostała ...

rzeka

płynie we mnie od pierwszego szmeru wody

królowa rzek pozwoliła się dotknąć 

i zaznaczyć swoją potęgę w drobnych rączkach

pozostała przepływającymi wspomnieniami

beztroskich chwil ze śmiechem i krzykiem

zadziwionych tym faktem ptaków

zrywających się pośpiesznie do lotu

czasami potrafiła wyrazić złość

kiedy wylewała szeroko niosąc swoje wody

dla przypomnienia że jest nieposkromionym żywiołem

dla którego trzeba mieć szacunek

czasami podchodzę pod twój cichy brzeg

o czym dzisiaj opowie mi szmer

płynącej niezmiennie od lat wody

może o widokach przy brzegach

które zmieniają się z każdym rokiem

może o ludziach którzy przychodzą

by pooddychać tobą pełną piersią

a może jak ja wracają by znów odnaleźć

znajome brzegi w ciszy obserwować ptaki

spokojne jak to że płyniesz we mnie

więc tylko leciutko się uśmiecham

na myśl dokąd jeszcze poniesie mnie nurt

6 czerwca 2025

cykl "moje miejsce"

  przynieś mi zachód słońca w filiżance kawa zawsze otwiera nowe perspektywy z rudzikiem w tle i rosą na łące błękitną wstęgą mierzę odległo...

przynieś mi zachód słońca w filiżance

kawa zawsze otwiera nowe perspektywy

z rudzikiem w tle i rosą na łące

błękitną

wstęgą mierzę odległość drzewa od drzewa

cień przedłuża zdumienia uczepiły się 

deszczowego końca bezwstydnej tęczy

bez słów

płyną tak wolno że mogę policzyć

mijane słone nawisy nad głową

pełną niewyrażalnego zachwytu

niebem

i nawet się nie modlę

Emily Dickinson: Wiersze nieznane, tłumaczenie Ryszard Mierzejewski

kursywą słowa z wiersza 128

Obraz z Pixabay

  Tytuł to fragment cytatu, którego autorem jest Ks. Jan Twardowski. Ostatnio często do niego wracam, ale to sprawiło, że zebrałam kilka inn...

Tytuł to fragment cytatu, którego autorem jest Ks. Jan Twardowski. Ostatnio często do niego wracam, ale to sprawiło, że zebrałam kilka innych cytatów, które w szczególny sposób podziałały na mnie. Czasami czytamy je i nic , ale czasami któryś specjalnie zwróci naszą uwagę. Zatrzymujemy się przy nich, skłaniają nas do refleksji, a czasem do konkretnego działania.

Wisława Szymborska

„Jestem, jaka jestem. Niepojęty przypadek, jak każdy przypadek”. 

Ks. Jan Twardowski

„Życie to jest dobrze i źle. I tak jest dobrze. Bo jak jest tylko dobrze, to jest źle”. 

Theodore Roosevelt

„Rób to, co możesz, tym, co posiadasz, i tam, gdzie jesteś”. 

Albert Schweitzer

„Szczęście to jedyna rzecz, która się mnoży, jeśli się ją dzieli”.

Mark Twain

„Ludzie nie dlatego przestają się bawić, że się starzeją, lecz starzeją się, bo przestają się bawić”.

Platon

„Myśleć to co prawdziwe, czuć to co piękne i kochać co dobre – w tym cel rozumnego życia”. 

Autor nieznany

„W życiu nigdy nie jest za późno na trzy rzeczy: miłość, naukę i spełnianie marzeń”.

Daren Aronofsky

„Kiedy mamy marzenia, ale nie próbujemy ich spełniać, życie staje się koszmarem.” 

Budda

„W konfrontacji między strumieniem i skałą strumień zawsze wygrywa; nie poprzez siłę, ale poprzez wytrwałość”. 

Oscar Wilde

„Kochać samego siebie - to początek romansu na całe życie”. 

Terry Prachet

„Ludzkość podobno od niepamiętnych czasów śni o lataniu. Istotnie, źródła tych marzeń sięgają przodków człowieka, u których najczęściej występował sen o spadaniu z gałęzi”. 

Earl Nightingale

„Nie pozwól, by strach przed czasem, który upłynie, zanim coś osiągniesz, przeszkodził ci w zrobieniu tego. Czas i tak upłynie, można więc równie dobrze wykorzystać go w  najlepszy możliwy sposób”.

Mahatma Gandhi

„Inni nie mogą nam zabrać naszego szacunku dla siebie, jeśli im go nie oddamy”. 

W. Szekspir

„Jak daleko ta mała świeca rzuca swe promienie! Podobnie świeci dobry uczynek w niedobrym świecie”. 

Ks. Jan Twardowski

„Jeśli jest noc, musi być dzień, jeśli łza – uśmiech”. 

Czy  i Wy macie swoje ulubione cytaty do których wracacie?

Zdjęcie ze strony Pixabay

  zdarza się tylko raz kiedy czujesz ją całym sobą brakuje tchu i słów by znaleźć najwłaściwsze wszystkie odcienie które wydaje się że znasz...

zdarza się tylko raz

kiedy czujesz ją całym sobą

brakuje tchu i słów

by znaleźć najwłaściwsze

wszystkie odcienie

które wydaje się że znasz

blakną i nie wiesz 

co można z tym zrobić

przechodzisz z miejsca na miejsce

gdzie zadomowił się 

brak głosu i puste krzesło

tylko na granicy jawy i snu

wydaje się być jak zawsze

Obraz Lagrange z Pixabay

  Dzisiaj szczególny dzień - Dzień Matki. Moja Mama odeszła w zeszłym roku w listopadzie. Coś wtedy się zamknęło we mnie. W styczniu napisał...

Dzisiaj szczególny dzień - Dzień Matki. Moja Mama odeszła w zeszłym roku w listopadzie. Coś wtedy się zamknęło we mnie. W styczniu napisałam kilka wersów, które tylko troszkę przypominają wiersz, ale to było preludium.

 zimne kolory

wyciągam z czeluści pamięci
obrazy na których dłonie i biały bez

zawsze pachnie tak niewinnie
przynosi spokój na chwilę
pomiędzy życiem a odejściem
w pięknym wieku
dziewięćdziesiąt jeden lat
o trzy przerosłaś babcię

ostatnia z rodzeństwa
pisałaś dni jak długo się dało
ostatnie bardziej spokojne
jak samo zaśnięcie
które trudno wyrazić słowami

ciągle się przymierzam
wybieram pędzle farby
wszystkie mają zimne kolory
 

Image by Etienne GONTIER from Pixabay

  Dzisiaj niebo jest szeroko otwarte. To znak, że znów ktoś przestał mówić i pisać słowa. Pozostała cisza, w której wybrzmiewają niedokończo...

Dzisiaj niebo jest szeroko otwarte. To znak, że znów ktoś przestał mówić i pisać słowa. Pozostała cisza, w której wybrzmiewają niedokończone wersy. Tak niedawno, w marcu płynęły szerokim strumieniem słowa o miłości, którą wypełniona była moja znajoma Poetka Ula. Sama była tą miłością i promieniała nią na innych. Teraz drży cisza i liście, którym przyglądam się ze szczególną uwagą.


Kiedy odchodzi poetka
to kwiaty pochylają głowy
posmutniał dzień i wiersz
słowa się ukryły

...

takie pustki się zdarzają
dłuższą chwilę drżą na sercu
w dłoniach zamknięte
niezapisanym kwitnieniem

...

szumi jeszcze i wybrzmiewa...

Fragmenty z wiersza "poszukiwanie znaczeń" z roku 2024

Takie to życie. Płynie dalej, przede mną urodziny wnuczki Sary. 25 maja kończy pięć lat. Babcia przygotowuje karteczkę z tej okazji, bo jakżeby inaczej miało być. Nawet to przypomina o życiu.

Image by Gianni Crestani from Pixabay
 

  to co kiedyś było abstrakcją na czarno białym blejtramie nagle stało się realne i stałe jak powietrze otacza brak wchłania w siebie zanim ...

to co kiedyś było abstrakcją
na czarno białym blejtramie
nagle stało się realne i stałe
jak powietrze

otacza brak
wchłania w siebie
zanim całkowicie zniknie
głęboko oddycham
wszystkim co pozostało

Czas płynie. Pomału. Jeszcze wszystko boli i mam świadomość, że będzie bolało zawsze. Muszę się przyzwyczaić do tego ale wiem też, że trzeba iść dalej. Trzeba wstać i powrócić do pewnej rutyny, która była przed. Stanowi punkt odniesienia, który pozwala na powolne, ale zawsze, poruszanie się do przodu.
Pojawiają się nowe możliwości, których wcześniej nie widziałam, albo ich nie było. Teraz wybieram to co dla mnie przygotowało życie. Oddycham tym co było i tym co jeszcze przede mną. Widzę coraz wyraźniejsze zarysy.

Image by Susanne Stöckli from Pixabay
 

  Bardzo bliskie na ten czas wiersze Poetki....   *** (bez ciebie) bez ciebie jak bez uśmiechu niebo pochmurnieje słońce wstaje tak wolno pr...

Bardzo bliskie na ten czas wiersze Poetki....

*** (bez ciebie)

bez ciebie
jak bez uśmiechu
niebo pochmurnieje
słońce
wstaje tak wolno
przeciera oczy
zaspanymi dłońmi
dzień -

w trawie
przebudzony motyl
prostuje skrzydła
za chwilę
rozbłysną
zawirują najczystszą abstrakcją
kolory kolory kolory

szeptem
modlę się do uśpionego nieba
o zwykły chleb miłości 

Obraz z AI

  wszystko jest takie płaskie jestem pomiędzy słowami a ciszą przedłużam ostatni kadr niedopowiedzeniem znane określenia nie pasują więc cze...

wszystko jest takie płaskie

jestem pomiędzy słowami a ciszą
przedłużam ostatni kadr niedopowiedzeniem
znane określenia nie pasują
więc czekam na nowy świt
może przyniesie zestaw liter
pasujący do okoliczności

czasem jeszcze płaczę
za tym co się już nie wydarzy
ktoś powie że są wspomnienia
zawsze można powrócić
do zachwytu kwitnącym jaśminem

kupuję gruszki i winogrono
dla przedłużenia smaku dni
kiedy spojrzenie było wszystkim
i trzymało równowagę

ze spokoju pozostało trwanie
w zawieszeniu bez oczekiwania
na spektakularny przełom
piję kawę o naszej porze
wdycham jej słony aromat

obraz AI

  tylko jedna smuga światła mam wrażenie że noc jest pełna światła z mikrochwil pod znakiem niebieskiego wszystko inne przechodzi poza kadre...

tylko jedna smuga światła

mam wrażenie że noc jest pełna światła
z mikrochwil pod znakiem niebieskiego
wszystko inne przechodzi poza kadrem
na razie dzieje się obok

nie mogę znaleźć odpowiednich słów
jeszcze ich nie wymyśliłam
kiedy wkładam twój polar czuję ciepło
to wystarcza na przejście kilku kroków

bez kuli trudniej byłoby złapać oddech
obrączka podkreśla właściwy wybór
daje pewność w tym zawieszeniu
kiedy przygotowuję dwa kubki kawy

jeszcze ta cisza rozrasta się
przekracza nieoczywiste granice
kiedy próba nazwania kończy się
snem wbrew wszystkiemu spokojem
może przez tę jedyną smugę światła
 

Obraz AI

  wybrzmienia masz szerszy widok na wszystko co było dotąd ograniczeniem świat zatrzymał się na chwilę tylko czy zrozumiał przesłanie drogi ...

wybrzmienia

masz szerszy widok na wszystko
co było dotąd ograniczeniem

świat zatrzymał się na chwilę
tylko czy zrozumiał przesłanie
drogi tylko w jedną stronę

pisanie imienia pomaga
przetrwać pustkę w tej konfiguracji
wszystkiego co się wydarza
w przesuwającym się kalejdoskopie

przestrzenie mają różne wymiary
jestem na pograniczu gdzie oddech trwa
do wydłużonej ciszy po słowach

teraz ich wydźwięk jest zupełnie inny

Obraz z AI

  Mężowi - 25.04.1956 - 28.04.2025 kiedyś się odnajdziemy ja rozpoznam ciebie po błysku w oku a ty mnie po ich przymrużeniu może minie jakiś...

Mężowi - 25.04.1956 - 28.04.2025

kiedyś się odnajdziemy
ja rozpoznam ciebie po błysku w oku
a ty mnie po ich przymrużeniu

może minie jakiś czas
który straci swój upływ
jak rzeka nad którą często staliśmy
patrząc w dal nieprzeniknioną

zakryte stanie się odkryte
przezroczyste wypełni się bez granic
dźwięk do tej pory nieopisany
odnajdzie swoją nazwę

za woalem niezapomnienia
w nienazwanych galaktykach
słyszę szum zdarzeń przebytych dróg
po tej samej trajektorii

tkam jeszcze nasz wszechświat
w którym jestem bliżej
by przebić się przez obły kształt łzy

w zimnym spokoju przestrzeni
krążącym na naszych pierścieniach
potykam się o istnienie

 

  doskonale wiem że czas droczy się ze mną na przekór staję bokiem nie muszę zdobywać szczytów które nie są mi przeznaczone czasem myślę prz...

doskonale wiem
że czas droczy się ze mną
na przekór staję bokiem
nie muszę zdobywać szczytów
które nie są mi przeznaczone

czasem myślę przy filiżance kawy
jak jeszcze mogę złapać ulotność
chwili jest taka mgielna

jednak zbieram zachwyty drobiazgami
uśmiech spojrzenie słowo śpiew ptaków
lot motyla wśród kwitnących budlei

składam rozrzucone kadry w jeden
wiersz pachnący latem i różą
gdy patrzysz na mnie jestem pewna
że czas był dla mnie łaskawy
coraz mniej się z nim droczę

  przeliczam wystające kostki od lewej do prawej i odwrotnie nic to nie zmienia tylko gruchot coraz głośniejszy jak pustka  która się rozras...

przeliczam wystające kostki
od lewej do prawej i odwrotnie
nic to nie zmienia
tylko gruchot coraz głośniejszy

jak pustka  która się rozrasta
i nawet tęsknoty jej nie wypełnią

w wiosennych sadach kwiatem wystrzeli
na owoc rodzenia przyjdzie czas
nowe szlaki się odsłonią
dotąd zakryte przed wzrokiem

tylko kamienie w moim ogrodzie
zimne i jednocześnie stałe
w tej wielkiej niestałości

Obraz retrateapr z Pixabay

  7 listopada 2024 roku zmarła moja Mama... Bardzo długo trwało nim poradziłam sobie z tym faktem. Dotarło do mnie, że zakończyło się dzieci...

7 listopada 2024 roku zmarła moja Mama...

Bardzo długo trwało nim poradziłam sobie z tym faktem. Dotarło do mnie, że zakończyło się dzieciństwo. Dopóki Rodzice żyją ciągle jesteśmy dziećmi, kiedy odchodzą dociera do nas świadomość, że  objęła nas całkowicie dorosłość...

Nie mogłam pisać, myśleć nawet o pisaniu. Teraz pomalutku wracam...

Wiersz pierwszy to utwór z roku 2014 pisany na Dzień Matki:

połową krwi Twojej we mnie 

utulenie pierwszego krzyku
błękitem oczu i ciepłem dłoni
noszę w sobie

za rękę długo po ścieżkach w nieznane
pewnie prowadziłaś słowami

że dam radę gdy zwolnią się
bezpieczne ramiona
na samodzielne wypłynięcie
w morze

szans zaskoczeń i cierpień
po równo by wypełniła się całość

tak mówiłaś

mówisz mi nadal jeszcze
z lekko zamglonym błękitem
ciepłem pomarszczonych dziś
dłoni przytulam się do nich
gdy czasem brakuje sił

chowam je w swoich i w milczeniu
połową  krwi twojej
dziękuję za każdy jej przepływ
we mnie

Drugi wiersz to nieudolna próba zebrania myśli już obecnie, powstał w styczniu

zimne kolory

powiedziałeś że potrzeba czasu
dzień tydzień miesiąc rok

wyciągam z czeluści pamięci
obrazy na których dłonie i biały bez

zawsze pachnie tak niewinnie
przynosi spokój na chwilę
pomiędzy życiem a odejściem
w pięknym wieku
dziewięćdziesiąt jeden lat
o trzy przerosłaś babcię

ostatnia z rodzeństwa
pisałaś dni jak długo się dało
ostatnie bardziej spokojne
jak samo zaśnięcie
które trudno wyrazić słowami

ciągle się przymierzam
wybieram pędzle farby
wszystkie mają zimne kolory

Obraz Etienne GONTIER z Pixabay

  najzwyczajniej będę czekał na brzegu rzeki przytulony do snu jak do poduszki Tadej Karabowicz przebieram w palcach niedokończone plątają s...

najzwyczajniej

będę czekał na brzegu rzeki
przytulony do snu jak do poduszki
Tadej Karabowicz

przebieram w palcach niedokończone
plątają się między nieregularnymi
dojrzałe wersy intensywnie pachną

wiosna przynosi to co jeszcze zostało
do wypełnienia w snach tuż przed świtem
gdy niebo jest tak blisko ziemi

wilgotnieją oczy na wątłej granicy
wschodu słońca gdy dotyka skóry
i zachodu kiedy głos zanika w ciszy
doskonale wiem że brzeg jest blisko
od czasu do czasu słyszę szmer wody

zbieram kamienie
i niepoprawnie maluję je na zielono
licząc na wypełnienie jeszcze
białych plam 

Obraz earth kiss z Pixabay

  stałość w starym zapisanym notesie najbardziej ciekawe są marginesy na nich najwięcej się dzieje krótkie zapiski skojarzenia nagłe zwroty ...

stałość

w starym zapisanym notesie
najbardziej ciekawe są marginesy
na nich najwięcej się dzieje

krótkie zapiski skojarzenia
nagłe zwroty myśli mgnień
jak nagła burza w upalny dzień
która pojawia się znikąd

przeczuwana od wczoraj
wprowadza chaos w poukładanym
by zbytnio się nie przywiązywać

nic nie jest przecież constans

Obraz Pexels z Pixabay

  Ostatnie barwienie obrazów nigdy nie było nam po drodze i nie będzie z powodu kolorów po dwóch stronach palety niby blisko a jednak za dal...

Ostatnie barwienie obrazów

nigdy nie było nam po drodze
i nie będzie z powodu kolorów
po dwóch stronach palety

niby blisko a jednak za daleko
na malowanie poza ramami
obrazu pod tym samym tytułem

ty polujesz harpunem na wieloryby
a ja ogarniam wzrokiem
bezkresne orkiszowe pola

Obraz Pexels z Pixabay

  próbuję od nowa zobaczyć próbuję od nowa zobaczyć rozgwieżdżone niebo poszukać mojej gwiazdy przed świtem rozproszyć ciemność ze snów nies...

próbuję od nowa zobaczyć

próbuję od nowa zobaczyć
rozgwieżdżone niebo
poszukać mojej gwiazdy
przed świtem
rozproszyć ciemność
ze snów niespokojnych
o przyszłość taką zwyczajną
ze wszystkimi porami roku

beztroskie dzieci
staruszek który już nie mówi
ale uśmiecha się
do dobrych wspomnień
pani w sklepie
ona wie jaki chleb kupuję
i zawsze życzy dobrego dnia

wieczorem wybieram nieopowiedzianą
dzisiejszą historię
według wskazówek zegara
wybieram punkt

do niego zaczynam dokładać
pasujące słowa

Obraz Ted Erski z Pixabay