Są takie dni, kiedy moje pisanie schodzi na dalszy plan, z różnych powodów. Braku weny, czasu lub tego, że zwyczajnie się tym zmęczyłam. W taki czas chętnie wracam do wierszy innych poetów. Są to przeważnie takie, które w jakiś  niewytłumaczalny sposób utkwiły we mnie, zostawiły to coś. Dzisiaj chciałabym Wam przedstawić trzy wiersze poety Michała Zabłockiego. Dlaczego tylko trzy? te najbardziej we mnie kiedyś "weszły" i pozostały.

Michał Wojciech Zabłocki - autor tekstów piosenek, scenarzysta, reżyser i producent spektakli i widowisk muzycznych. Prezes krakowskiego oddziału Stowarzyszenia Pisarzy Polskich, członek zwyczajny Stowarzyszenia Autorów i Kompozytorów ZAIKS, oraz Akademii Fonograficznej ZPAV. Właściciel firmy i fundacji Poemat. Wiceprezes Stowarzyszenia Polskich Weteranów Szermierki

Michał Wojciech Zabłocki jest synem Wojciecha Zabłockiego (1930–2020), architekta oraz szermierza i Aliny Janowskiej (1923–2017), aktorki. Absolwent Wydziału Polonistyki Uniwersytetu Warszawskiego (1987) oraz Wydziału Reżyserii PWSFTviT w Łodzi (1992). Od 1987 współpracował z kabaretem „Piwnica pod Baranami”, przede wszystkim z Grzegorzem Turnauem, Anną Szałapak, Beatą Rybotycką, Agnieszką Chrzanowską, Jackiem Wójcickim. Jego teksty śpiewa także Czesław Mozil, Kuba Badach, Sławek Uniatowski, Maciej Balcar, Golec uOrkiestra, Ania Rusowicz, zespoły Dżem, Co-opera i wielu innych artystów. Zadebiutował w 1982 roku publikacją trzech wierszy w czasopiśmie „Radar”. Wydał kilkanaście tomików wierszy. (Info ze strony Wikipedii)

Zapraszam na stronę Poematu

http://poemat.com.pl/

Michał Zabłocki

 ***(Patrzę na tę kobietę)

Patrzę na tę kobietę i mam dosyć

Ledwo ją zobaczyłem i mam dosyć

Przebiegam cały scenariusz od początku do końca

I widzę że także w tym przypadku nie da się uniknąć klęski

Myślenie całkiem zaplątane

Niestety piękna

Niestety piękna

***(czy zdanie...)

Czy zdanie okrągłe wypowiesz,

czy księgę mądrą napiszesz,

będziesz zawsze mieć w głowie

tę samą pustkę i ciszę.

Słowo, to zimny powiew

nagłego wiatru w przestworze,

może orzeźwi cię, ale

donikąd dojść nie pomoże.

Zaufaj tylko warg splotom,

bełkotom niezrozumiałym.

Gestom w próżni zawisłym,

niedoskonałym.

Teraz już nie

Kiedyś musiałem być zakochany,

by pisać wiersze.

Teraz już nie.

Kiedyś strofy musiały być równe

i się rymować.

Teraz już nie.

Kiedyś musiałem się zastanawiać

i męczyć.

Teraz już nie.

A mimo to jestem zadowolony:

teraz już nikt nie będzie czytać moich wierszy.

Tytuł wpisu z wiersza "Czy zdanie okrągłe wypowiesz"

Obraz Delyth Williams z Pixabay

Żeby jednak nie było, że nic mojego to dwa zdjęcia kwiatów: hortensja z gościem i kwiatki weigeli.