Witam wszystkich :)

W tym tygodniu miałam przyjemność spotkać z młodzieżą naszego liceum, na lekcji języka polskiego. Miało być typowe spotkanie z poetką, ale oczywiście zadbałam o to by takie nie było. Dwa tygodnie przed otrzymali jeden z moich tomików, by mieli okazję zapoznać się lekturą.

Na samym spotkaniu nie było rutynowych pytań i odpowiedzi, ale okazało się rozmową. Rozmową o wierszach, ich przemyśleniach na ich temat. Młodzi ludzie byli bardzo otwarci na ten rodzaj wiedzy. Byłam, przyznam się troszkę zszokowana, ale bardzo pozytywnie. W czasie trwania tego spotkania wyszło również na jaw, że niektórzy z obecnych młodych ludzi piszą! Piszą wiersze, ale i prozę.

Najbardziej zaskakującym i miłym akcentem było zapytanie, kiedy znów do nich przyjdę. To dla mnie, jako starszej już wiekiem poetki było największym komplementem. Na razie padła odpowiedź - może, ale w głowie narodził się pomysł, który pozwoli na dalszy ciąg tego spotkania. 

Pracujemy teraz nad formą i tematyką z Panią Bibliotekarką, która w ogóle była organizatorką tego "innego niż zwykle spotkania autorskiego".

Takie określenie między innymi dotarło do mnie już parę dni po. Pani polonistka, która byłą opiekunką klasy, bo działo się to na jej lekcjach, powiedziała, że rzuciłam ziarno, bo niektórym płonęły oczy :) Czy tak było - być może.

Przed tymi młodymi osobami całe życie, mają swoje plany, marzenia, kto wie co przyniesie im w darze czas. Mam tylko nadzieję, że uda im się osiągnąć to czego pragną na początku swojej drogi i zawsze pozostaną sobą.

Po tym spotkaniu skreśliło mi się kilka wersów, poniżej ostatnia zwrotka z wiersza, który jeszcze się pisze:

"…

wybieram tylko najpotrzebniejsze słowa

by nie przytłoczyć nadmiarem gęstego powietrza

w zgiełku można zagubić to co najważniejsze

trudno będzie wtedy opowiedzieć wolnym ptakom

o tym że nawet cisza ma swój kolor"

Dziękuję Wam za czytanie i pozostawione komentarze.

Życzę samych dobrych dni.

Obraz z AI