kwietnia 26, 2014
przecież znaliśmy Ciebie
najwięcej nam powiedziałeś
gdy już żadne słowo nie padło
głośniejszy stawał się
szelest różańców
przesuwane paciorki
i łez bezgłośnych
Tobie w bieli było do twarzy
już wtedy wiedziały gołębie
przeczuwały tę chwilę
więc wracały
my też dziś wracamy
z Uwielbiaj duszo moja Pana
z różnych dróg zabiegania
zatrzymanie na czas
by pobyć ze Świętym
przecież znaliśmy Cię Janie Pawle
znaliśmy Ciebie
mieliśmy to szczęście
Bogusława Matusiak
fotografia ze strony: http://seminarium.legnica.pl/jan-pawel-ii
Brak komentarzy: