*** kwiaty jaśminu na niebieskiej sukience utracony raj *** łagodne wzgórza w ciszy wysnuwam nić spacer sprzed lat *** lipiec dojrzewa w ...
***
kwiaty jaśminu
na niebieskiej sukience
utracony raj
***
łagodne wzgórza
w ciszy wysnuwam nić
spacer sprzed lat
***
lipiec dojrzewa
w kłosach szumi ziarno
przesiewam chwile
Obraz z AI
Wczoraj robiłam porządki ze zdjęciami w albumie. Ostatnimi czasy bardzo je zaniedbałam, tylko je wsuwałam w album z myślą na potem. W końc...
Wczoraj robiłam porządki ze zdjęciami w albumie. Ostatnimi czasy bardzo je zaniedbałam, tylko je wsuwałam w album z myślą na potem. W końcu jednak trzeba było się za to zabrać.
Bardzo lubię oglądać fotografie. Jest w nich coś, co nawet po wielu latach budzi nasze ożywienie powrotem do tamtych chwil. Czasu nie można cofnąć, ale zatrzymana w kadrze sytuacja sprawia, że uśmiecham się do osób na zdjęciu i myślę sobie, jakże było wtedy pięknie. Ile w nas było beztroski, planów, które czasem udało się zrealizować a czasem odeszły na dalszy plan.
Po latach przychodzi refleksja, że to wszystko było nasze, bardzo kolorowe życie chociaż czasami na czarno - białych fotografiach.
Szczególną uwagę przykuło jedno zdjęcie: jezioro, ognisko i taka refleksja..
tamci chłopcy z długimi grzywkami
zabrali niedopisane piosenki
odstawione gitary kurzą się
na strunach tylko cisza
wiatr nosi w sobie dźwięki
i strzępy słów przez zawodną pamięć
tylko czasem łapię się na tym
że bezwiednie nucę w myśli
tamtą melodię o kormoranach
oczywiste na znak przepływu wystąpią przebarwienia bez spektakularnych granic z jedną cieńszą linią o nieznane mam wrażenie że nie boję ...
na znak przepływu
wystąpią przebarwienia
bez spektakularnych granic
z jedną cieńszą linią o nieznane
mam wrażenie
że nie boję się zmienności
pory roku
przewidywalne jak kolejna
ścieżka na dłoni
w jednym kierunku
kolejny zachód słońca
odkłada się warstwą
w ciągłej niecierpliwości
zostawiania śladów
nie tylko w wierszach
wciąż przemycam światło
i cień który wciąż za mną chodzi
jeszcze
“Tyle było dni, do utraty sił, Do utraty tchu, tyle było chwil, Gdy żałujesz tych, z których nie masz nic, Jedno warto znać, jedno tylko w...
“Tyle było dni, do utraty sił,
Do utraty tchu, tyle było chwil,
Gdy żałujesz tych, z których nie masz nic,
Jedno warto znać, jedno tylko wiedz:
Że ważne są tylko te dni, których jeszcze nie znamy,
Ważnych jest kilka tych chwil, tych, na które czekamy,
Ważne są tylko te dni, których jeszcze nie znamy,
Ważnych jest kilka tych chwil, tych na które czekamy.”
Marek Grechuta
Postanowiłam sobie, że w 250 - tym wpisie napiszę kilka słów o tym blogu, jego początkach i dwunastoletniej historii. Pierwszy wiersz pojawił się w roku 2013. To szczególny utwór, ponieważ dotyczy bliskiego mi miejsca, które cały czas jest moim. Co prawda, starej fontanny już nie ma, ale miasteczko w którym mieszkam rozwija się, przebudowuje a ja dojrzewam w nim każdą przeżytą tutaj chwilą.
Pisanie było zawsze we mnie było, stąd pomysł by powstało to miejsce w ogóle. Miewałam też stany zawieszenia, niepisania, ale to jest normalne w życiu. Czasami trzeba zrobić sobie przerwy, dłuższe czy krótsze. Pomagają zmienić perspektywę spojrzenia na wiele spraw. To co się wydarza w naszym życiu ma duży wpływ na nasze wędrowanie. W każdej chwili uczymy się czegoś nowego o sobie, o innych, o świecie, tym bliskim i tym dalekim.
Ostatnie miesiące były dla mnie bardzo trudne, teraz, jak w kilku poprzednich wpisach pisałam, wychodzę na prostą. Życie już nigdy nie będzie takie jak było. Jest inne i będzie inne, bo ja w środku także się zmieniłam. Zmieniło się również pisanie. Przynajmniej tak mi się wydaje. Wiem także, że wiersze mieszkają we mnie cały czas i cały czas były, tylko w przerwach nie dostrzegałam ich. Był taki czas, że pomyślałam sobie dość, nie będę więcej pisać, ale to jest jednak silniejsze, więc piszę.
Piszę życie, więc wiersze są o życiu, moim jego postrzeganiem: smutku, radości, piękna i brzydoty. Bo samo życie takie jest. Raz jest piękne, a raz zupełnie inne. Układam więc te kamyki. Kamyk do kamyka. Może wyjdzie z tego jakiś ładny wzór.
Chciałabym także podziękować Wam, drodzy czytelnicy za Waszą obecność i czytanie tych wersów. Jeżeli chociaż jeden zostanie w Was na dłużej, tym większa dla mnie radość, kiedy zostawiacie swoje słowa w komentarzu.
Dziękuję i życzę Wam dobrego tygodnia!
Uczta wakacyjna Na talerzu szarym ziemi, malowanym w zieleń trawy, Mam sałatkę, przyrządzoną z kwiatów wonnych i jaskrawych, I z naczynia...
Na talerzu szarym ziemi, malowanym w zieleń trawy,
Mam sałatkę, przyrządzoną z kwiatów wonnych i jaskrawych,
I z naczynia w kształcie słońca, które formy swej nie zmieni,
Leje lato na nie ciepły i złocisty miód promieni.
W innej misie z szkła czarnego, niby nocnych chwil kryształy,
Leży banan półksiężyca żółty, gruby i dojrzały;
Lipiec suto obsypuje wnet firmament półksiężyca
Cukrem gwiazdek, których pełna jest wszechświata cukiernica.
Z przezroczego dzbana piję niebo z pianką chmur – oczyma;
Lokaj – lato na swej tacy złotą dynię słońca trzyma.
Wgryzam się zębami uczuć w kraśne jabłko dni czerwonych
I do kosza serca chowam skórki wspomnień już zjedzonych
Zuzanna Ginczanka
Autorstwa Anna Bućwińska-Majer - Praca własna, CC BY-SA 4.0, https://commons.wikimedia.org/w/index.php?curid=101279893 (nie)możliw pamięci...
pamięci Joanny Kołaczkowskiej (1966- 2025)
z każdej strony czarno-białe fotografie
otaczają zamykając krąg wiadomości
nie do uwierzenia bo jeszcze tliła się
nadzieja na kolejny dzień kolejny miesiąc
czas zadrwił z ich pokładania i przeciął
wątłą nić w spokojnych słowach oczekiwania
pogodzenie się nie ma tu nic do rzeczy
zawsze pozostaje niedopowiedziane
niewyśpiewane drżące na zamkniętych powiekach
nawet łzy nie sprawdzają się w tej chwili
jeszcze radość wybrzmiewa z zapamiętanych
aktorskich możliwości nie do zastąpienia
w tej ciszy tylko pytania bez odpowiedzi
i ta pustka której nikt nie wypełni
nawet twój śmiech z pewnego skeczu
brzmi teraz zupełnie inaczej pełniej
jakby wola wypełniła się po same brzegi
za nimi dla nas tylko niezrozumiałe
"Samotność to jest cisza utkana śladami" - Ewa Kłobuch miejsca pojawiają się znienacka na granicy snu i jawy w półotwartych ocza...
"Samotność to jest
cisza utkana śladami" - Ewa Kłobuch
na granicy snu i jawy w półotwartych oczach
rysują się tak dokładnie że czujesz w nozdrzach
znajomy szum strumienia wpływa w krwiobieg
i zdajesz sobie sprawę że tam jesteś teraz
chociaż bogatszy o lata doświadczenia
i świadomość że tamto staje się nowym
wpisującym się w twoją historię czasem
odbiera na tę krótką chwilę oddech
potem masz pewność że nic się nie dzieje
bez przyczyny którą przestajesz rozbierać
na mniejsze części bo wciąż nosisz je w sobie
Obraz wal_172619 z Pixabay
*** poranne niebo w kropli przegląda się lipcowe słońce *** falujący łan pachnie pieczonym chlebem mój stary dom *** chwila wspomnień znaj...
***
poranne niebo
w kropli przegląda się
lipcowe słońce
***
falujący łan
pachnie pieczonym chlebem
mój stary dom
***
chwila wspomnień
znajomą ścieżką lasu
smak poziomek
Co to jest haiku?
Typowe haiku ma trzy wersy, kolejno: pięcio-, siedmio- i pięciosylabowy, czyli 5-7-5. Dla porównania, starsza od haiku japońska tanka ma strukturę 5-7-5-7-7 (inne różnice pomiędzy tymi dwoma gatunkami są istotniejsze).
Czasem są spotykane formy dłuższe, podzielone na zwrotki o podanej długości wersów, albo haiku kompletnie niezwiązane długością wersów, jednak wciąż oddające ducha tej sztuki. W językach innych niż japoński, ze względu na odmienne zasady ich budowy, poeci przeważnie nie stosują się do tych wymogów.
Ważnymi elementami klasycznego haiku są:
kigo – odniesienie do pory roku lub dnia,
cięcie – podział wiersza na dwie w pewnym stopniu niezależne części (w językach innych niż japoński zaznaczane myślnikiem lub innym znakiem).
Haiku jest związane z filozofią zen, która w sztuce zakłada operowanie paradoksem, subtelność, estetyczny minimalizm i wyzbycie się własnego ja. Najlepsze haiku często świadomie nie pozwalają na jakąkolwiek konkretną interpretację, a jednak pozostawiają w odbiorcy ulotne, refleksyjne odczucie, które chciał przekazać poeta.
Żródło: https://pl.wikipedia.org/wiki/Haiku
Obraz Mariya Muschard z Pixabay
szeleści deszczem i wersem kiedyś deszcz był sprzymierzeńcem gdy delikatnie chłodził nasze ciała dzisiaj wzbudza z mojej strony nieprzyja...
kiedyś deszcz był sprzymierzeńcem
gdy delikatnie chłodził nasze ciała
dzisiaj wzbudza z mojej strony
nieprzyjazne odczucia
oswajam każdego dnia trwanie bez ciebie
dokończyłam obraz kwitnącej wiśni
cierpliwie czekał od zeszłego roku
wiersz który wciąż się pisze o słońcu
tylko jeden wers w kroplach na szybie
jest zapowiedzią że w końcu przestanie
otrząsną się z kropel kwiaty hortensji
przebiorę farby wybiorę może jasne
różne odcienie niebieskiego jak oczy
w których utonęłam i ciągle się unoszę
ponad zgiełkiem świata który przygniata
złem i zapomnieniem tego co piękne
wtedy badam swój puls krew wciąż płynie
jak sok pomarańczowy dla naszej wnuczki
z impetem wskakuje do największej kałuży
a potem pokazuje mi odbite w niej niebo
coraz jaśniejsze coraz jaśniejsze
„Ludzie są jak kwiaty: stworzeni do tego, aby się rozwijać”. André Liége „Trzy rzeczy pozostały z raju: gwiazdy, kwiaty i oczy dziecka”. ...
wydobywanie na wierzch przechodzi metamorfozę albo to ja jestem silniejsza o każdy oddech o każdą chwilę podzielone na pół a jednak powiąz...
przechodzi metamorfozę
albo to ja jestem silniejsza
o każdy oddech o każdą chwilę
podzielone na pół a jednak powiązane
jak wtedy kiedy łączyliśmy w jedno
to co wydawało się tak różne
jak dzień i noc
droga była prosta
o smaku poziomek z tamtego lasu
zapachem skóry rozgrzanej słońcem
i tym co nie da się opisać
pozostając w domyśle
zaczepione na końcu języka
***(na samym dnie) na samym dnie ułożyłam wspólne sny zwinęłam je do błękitnej kropki od której można zacząć kreślić zarysy jak najdelikat...
na samym dnie ułożyłam wspólne sny
zwinęłam je do błękitnej kropki
od której można zacząć
kreślić zarysy jak najdelikatniej
by nie spłoszyć motyla
który przysiadł na krótko
na dłoni wciąż drży ciepło
zapamiętane na wszelki wypadek
Obraz ElinaElena z Pixabay
lipiec podsyła obrazy przesypujący się piasek i muszelki ślady spływają z kolejną falą spacer ma smak malinowych lodów i zapach przyszłej ...
lipiec podsyła obrazy
przesypujący się piasek i muszelki
ślady spływają z kolejną falą
spacer ma smak malinowych lodów
i zapach przyszłej czarnej kawy
pod wieczór rozrasta się cisza
wyraźniej słyszymy siebie
.jpg)
