Capricornus

grudnia 28, 2014

Zaciskam w ręce kamyk. Stąd bliżej

na dopieszczenie słowa, które nie padło.

Pustka wypełnia się obrazem z granatowym

tłem. Mogę uwydatnić punkty z nadzieją.

Na dobre za późno. Zimą słońce wschodzi wolniej.

Układanie planów płynie w krwiobiegu. Bez nich nic

nie żyje. W sekundzie zawieram godzinne analizy.

Słowa, milczenie, gest i bezruch. Powietrze

unosi beryl i imię, które miałam odzwierciedlać.

Tabaczkowy blond odbija się w lustrze.

Taktownie zaczesuję włosy, przymykam oczy

dla niedookreślenia. Wypełniam białym, dalekim

jak Droga Mleczna. Czasem ją przecinam.

Wzrok wyjęty z szuflady. Pnie się w górę,

tam, gdzie rodzą się i umierają gwiazdy.

Moja wciąż jeszcze ze światłem.

Bogusława Matusiak
foto ze strony Tapeciarnia.pl