wykracza poza ciszę
skupiam się na zapachu
gdy wybieram pasujący
do granatowej patery
odbija się w lustrze
jak ruch powietrza
z większą zawartością tlenu
pełniej oddycham
zrywam błony między palcami
wypełniam wersami
puste przestrzenie
pokoje mają ten sam wymiar
tylko w tych jasnych
kot liczy oczka w firance
jutro zadbam o konkrety
tkwią w największej kropli
na szybie od zachodu
cykl "oswajanie"
fot. z Pixabay
zaplanowałam wszystko na wypadek wypalania traw
rozpuszczę włosy na dowód że mogę przestać
starać się o subtelność gdy w ręku trzymam nóż
zdecydowane cięcie mniej boli niż melancholia
zamknięta w słoiku przeżyje być albo nie być
w oknie z profilu dobrze się wygląda w sepii
pełnej koronek kapeluszy kota na parapecie
mruczenie wpisane w gwar pod wieżą Eiffla
czas na wysokich obcasach zatacza szersze kręgi
zamyka przeszłość zapisaną w kolejnych słojach drzew
niezapisanych kartek dla egoistycznej wygody
złote myśli skurczone do ostatniej kropki nad
drogą na wprost albo na ostre krawędzie snów
zaczepionych o prawą płetwę wieloryba
przypadkiem wyrzucona na brzeg zacznę liczyć
krople przesypywać przez palce ziarna piasku
z pierwszego znów zacznę budować pojęcie sensu
cykl "oswajanie"
fot. z Pixabay
to by ułatwiło porządki
więcej miejsca na nowe
mieszanie pór roku
których granica się zaciera
cienka linia niewidoczna dla oczu
pozwala na niedozwolone wyskoki
bez skrupułów
nowa fryzura w ramach praktyki
na czas odrastania włosów
wyznacza ścieżki na których
nie zostawiłam śladów
za oknem pozornie nie ma nic
z chaosu powstaje coś
może zapachnie zimą jaśminem
wbrew temu co mówią
dlatego chodzę bez czapki
odsłaniam uszy by usłyszeć ptaki
te które pozostały
cykl "oswajanie"
fot. z Pixabay
cykl "oswajanie"
fot. z FB
daj się wciągnąć w darowaną długość
wieczory mają przewagę nad dniem
kot się przeciąga mruczenie wychodzi
za próg w nieskazitelną biel
z dachu widać więcej śnieg
na wyciągnięcie dłoni
na znak ostatniego wołania
o chwilę na odpowiedź
tylko prawidłowe są brane pod uwagę
kiedyś musisz zejść to trudne
gdy lęk wysokości rośnie
maleje mgła gdy wybierasz
najważniejsze rzeczy do zrobienia
wracasz do książki do miejsca
gdzie odnaleziono ślady
biegniesz by nie zapomnieć
na dowód kreślisz parę wersów
pasują do brzegów snu
kiedy się budzisz
Ś. p. Rafałowi - 16 grudzień 2021
Nie tak miało przecież być.
Przedświąteczny telefon
przyniósł nie takie wieści.
Świąteczne kolory przygasły.
W drugiej stałej dacie
godzina przejścia z bytu.
Czarna kreska na śniegu
w środku źrenicy. Łzy.
To boli, bo przecież za wcześnie
stałeś się częścią innego świata.
Ten tutaj, matki i ojca na ten moment
rozpadł się na małe kawałki.
Teraz wspomnienie ze zdjęcia.
Kilka słów odstatnich, drżą na tej
najczulszej strunie. Miało być
rodzinnie, przy stole. Jeszcze.
Dziś pusty talerz z opłatkiem
przypomni najcieplejsze chwile.
Bezradność zasiądzie przy stole
w tę najsmutnieszą wigilię.
Fotografia Pixabay
od czarnego punktu
w samym centrum mandali
zanim rozeszło się szerzej
wchłonęło wszystko po drodze
nic na siłę bez tłumaczenia
może to mus bo płynie jak krew
pulsuje i wrze aż wybuchnie
jak wulkan potem opadnie pył
każde kolejne i kolejne
mieścimy w sobie niewyrażalne
dzieli się na słowa i wersy
nieprzypadkowo wpadają na siebie
określają nieokreślone
nazywają jeszcze nienazwane
niebo do ziemi i z powrotem
spotykamy się w tym miejscu
cykl "oswajanie"
Fot. z Pixabay
każdego dnia czytam życie
rozkładam je na części
najbardziej lubię wodę
tyle jest jej we mnie
i krew łatwo wyczuwalna
tętni we mnie od momentu
decyzji poczęcia
z różowych marzeń
na przyszłość
byłam kim chciałam
w prostych wersach
żoną Lota w słupie soli
umierałam z Julią
w przedsionkach czekałam
na powrót Odyseusza
z kosmicznych podróży
na stopach przemyciłam
srebrny kurz zmył deszcz
z każdą kroplą jestem
coraz bardziej prawdziwa
jak wdech i wydech
bliżej ziemi
cykl "oswajanie"
fot. z Pixabay
Co mam powiedzieć. Zła wiadomość.
wpisana w dobry czas. Z narodzeniem Pana
od razu w śmierć.Białą, w końcu spadł śnieg.
Czuwanie, czytanie, znów nic. Przeoczenie
w momencie zniżania powiek, niekompletne słowa.
Dwa bieguny. Północ południe szum wiatru pomiędzy .
Pulsuje krew a nowe słowa nieułożone.
Nie mieszczą się w literackim kanonie, w zdaniu.
Znaki zapytania nie budują fraz.
Ekstrawaganckie wydają się monotonne
w kolorze i modulacji. Głos na strunach
trwa niewypowiedziany w wydłużonej chwili.
Kursywą słowa z wiersza Stanisława Barańczaka – „Co mam powiedzieć”
fot. z Pixabay
próbuję się zmierzyć z przeszłością
poetyzowanie myśli
nie wiersze
zbyt duże
na byt
miałam szczęście na zamieszkanie
w widokach za oknem
między szynami
pełne tramwaje
ludzi
teraz zaczepiam na krawędziach
rozmyte deszczem szkice
rozrywam na kawałki
nie do poskładania
(nie)ważne
co tak naprawdę ważne
kwiaty drzewa domy
na mojej ulicy otwarte okna
bez obrazów do zapisania
za mgłą ukryte znaczenia
imiona
szczęścia małe
odchodzenia w czerni
spalone mosty na rzekach
milczenie na krawędzi
krzyk w pół w gardle zatrzymany
w dłoniach tylko ziarenka
czekały by dojrzeć do
przesypywania rozcierania
w palcach okruchy
którymi można się dzielić
wciąż nieracjonalnie
chwytam spadające gwiazdy
po zerwanej kartce z kalendarza
nie wracam bez potrzeby
do dywagacji o jutrze
co się wydarzy to się wydarzy
świat się zakręci
ziemia okrąży słońce
czas zastosowany umownie
bez patrzenia na wskazówki
niedługo zapachnie świerkiem
rybą na stole skupieniem
życzenia te upragnione
w tych niepewnych
dobrze że są przebłyski
nadziei na zrodzone
dla pamięci
cykl "oswajanie"
fot. z Pixabay
niełatwo wśród miliona słów
odnaleźć te najważniejsze
nie czekam na spektakularne cuda
zbieram te dobrze sprawdzone
wkładam do kieszeni na później
dawno skradzione światło
ciągle tak samo rozświetla
drogę na której zostawiamy
ślady bez zbędnych słów
fot. z Pixabay
wiesz przecież że nie lubię słodyczy
do teraz wszystko tylko na ostro
jeszcze trochę przed nami dni
wciąż przecieramy oczy ze zdumienia
gdy wstajemy później niż zwykle
przyzwyczaiłam się do kłamstw o pięknie
a pewność wie i tak swoje bo ile razy
można mieć osiemnaście lat kolejne
ciągną się szronem na włosach i siatką
głębszych zmarszczek na dowód beztroski
wolniejszym krokiem w stronę miejsca
gdzie wszystko może się zdarzyć jeszcze
trzymaj mnie mocno za rękę
może wtedy przekonam się
nawet do słodkiego
cykl "oswajanie"
Romanowi , Mirasowi i Agnieszce
"obława obława na młode wilki obława" - ś. p. Jacek Kaczmarski
https://youtu.be/v0NAXRuc7Jg
nasza wataha zawsze odstawała
kluczyła warczała i kąsała jak trzeba
zdążała na czas ukryć się w lesie
tamtego dnia jak zawsze ruszyła na łowy
bez jakichkolwiek złych przeczuć
ktoś krzyknął obława
to na nas na młode brać młode
stare przyjdą same
na bezpiecznej polanie liczymy rany
stado pomniejszone o trzy
Romi Miras i Agnes
***
wataha spotyka się w tym samym lesie
liczymy puste miejsca i blizny
pytamy czy warto było
warczeć kąsać lizać rany
dziś obserwujemy milczymy
nie mamy siły już nawet wyć
fot. z Pixabay
Wiersz z inspiracji wierszem Edwarda Stachury "na początku były dzbany"
zawsze potrzebujemy naczyń
do których wkładamy wszystko
co było jest i będzie jeszcze
szuflady pudełka dzbany
granatowy bezkres nieba
księżyc co rozpala zmysły
gwiazdy według gwiazdozbiorów
porządek harmonia dźwięk
bransolety zawsze się sprawdzają
na wiotkich przegubach tańczą
wywołane z pamięci kompozycje
długie nogi smukłość pożądanie
o wszystkim nie można wprost
trochę tajemnic nie zaszkodzi
w codziennych metamorfozach
fiolet zapach smak zanim
wszystko wypłucze ostatni
foforgrafia Pixabay
rozszerzają swoje milczenie
o kolejne ciemniejsze winogrona
szron na włosach krótszy dystans
między siatką zmarszczek na dowód
spadających gwiazd jaśminem oddech
wypełniony po przelewające brzegi
rzeka w wyżłobionym korycie
bez pośpiechu zbędnych euforii
tańczą w wolnym rytmie pamięci
odczepiają z wyczuciem
balast przybliża do popiołów
przysłaniając gwiazdy
sprawdzają dostępność mgławicy
do której im coraz bliżej
cykl "oswajanie"
fotografia z Pixabay
cykl "oswajanie"
fot. z Pixabay
przekładam kolejne
zimniejsze dni między palcami
nie dziwi szukanie śladów
z ruchu warg odczytuję ciszę
rozłożona na czynniki pierwsze
łatwiej pozwala się oswoić
w jej ciepłych zagłębieniach
kołyszę pozostałe do przeżycia
przepełnione tobą od rana
do samego zachodu
Cykl "oswajanie"
fot. z Pixabay
często ptaki wypadły z ciepłych domów
lub odleciały w różne świata strony
od czasu do czasu komunikacja klikami
od dawna nie wierzą po dziecinnenu
matkom opada nadzieja razem z rękoma
bo co z nimi zrobić jak nie ma po co
i tak tylko świerkowe gałązki
puste miejsca bo prezenty już poleciały
tam gdzie pamięć o gwieździe szopce
nierealna by sobie nawet wyobrazić
miłość zamkniętą w wyrozumiałej samotności
opłatka i pustych nakryć przez cały czas
fotografia z Pixabay
czasem nie dają nam wyboru
przychodzą przechodzą odchodzą
bez żadnych znaków
szczególne wschody i zachody
niedokończone obrazy za wcześnie
zawieszone tylko w pamięci
ptaki wylatują z gniazd
szemrzą karmazynowe rzeki
zapomnienie przychodzi za trudno
spływa po szybach i taka cisza
zbyt ciężka między wersami
może być przecież nasz ten wiersz
o niebie tym pomiędzy i piekle
tam łatwiej się dostać bo na skróty
z tego powodu nie wyrywam sobie włosów
podam ci kawę i ciasteczko orzechowe
na to przecież zawsze jest czas
potem może powspominamy stare dobre
jak małżeństwo z długim stażem
szmery chichoty zachody wrzosowiska
na skraju zimy zamarzniemy jak drzewa
nagie ogołocone z ostatniej czułości
chociaż klimat ciągle się ociepla
wybuchy na słońcu bardziej realne
na bliskie spotkanie z naszym kawałkiem
ziemia wciąż drży trzęsie straszy
czas na dopicie kawy i niedokończone
teraz to już nie ma znaczenia wiesz
świat pomalutku i tak się kończy
Fotografia Pixabay
powietrze faluje nad filiżanką
kawa zawsze dobrze się sprawdza
przed przyjściem pobytem odejściem
z kluczem pod zieloną wycieraczką
czy w kieszeni zabranym na zawsze
na potem od eterycznych wersów
z niebem piekłem i tym pomiędzy
tak myślę czy to zbyt ostre obrazy
wypaliły ogromną czarną dziurę
między słowami uwięzły w gardle
czy to tylko zmęczenie przytłacza
na tyle mocno by być u kresu
zagryzania ust z bezsilności
wszystko za szybko płynie
a w czerwonym notesie pusto
kiedyś prościej było zapełnić
czas wykorzystany niegrzecznie
paliłam jointy i byłam taka próżna
nie czując żadnych wyrzutów
kolorowe kapelusze
sukienki do kostek
wiesz o czym mowa
teraz cisza się wydłużyła
chowam w niej grzechy
o których chcę zapomnieć
patrzę w stronę Eris
tam współwinowajcy czekają
jak motyle uleciały
teraz myśli czarne
czekają na zebranie na brzegu notesu
niezrozumiałe do rozwiązania
może wtedy poczuję spokój
cykl "pod powieką"
fotografia Pixabay
mówiłaś każdy ma swego anioła
od spraw wszelakich
czasem pytam czy ten mój wciąż idzie
przede mną obok czy za mną gdy nie ma
ciebie i wiśni w starym ogrodzie
pod obcasami beton wybija rytm
przechodzenia przeskoczenia nad
dniem który właśnie umyka
w swoim tempie wiatr rozwiewa
nadzieję i pióra mojego anioła
taki niepodobny i biel niepuchata
szelestu skrzydeł nie słyszę
w tej zwyczajności zgrubiała skóra
pewnie dlatego nie czuję dotyku
może zbyt słabo wierzę
że wielkie rzeczy z tych najmniejszych
a ten przypisany z szarymi skrzydłami
może nie odszedł zbyt daleko
wiem dajesz mi czas
spływa z wiecznego pióra
kropla za kroplą
w kieszeniach trzymam miłość
niedoskonałą na dziś i na jutro
czekam na potem wypatruję
gdy potop wyjście i pustynia
piaskiem zasypie oczy
teraz jeszcze próbuję kolejnym
wierszem dotknąć o płacz dziecka
tak mi jeszcze bardzo daleko
od bezgranicznego czekania
