mówiłaś każdy ma swego anioła

od spraw wszelakich

czasem pytam czy ten mój wciąż idzie

przede mną obok czy za mną gdy nie ma

ciebie i wiśni w starym ogrodzie

pod obcasami beton wybija rytm

przechodzenia przeskoczenia nad

dniem który właśnie umyka

w swoim tempie wiatr rozwiewa 

nadzieję i pióra mojego anioła

taki niepodobny i biel niepuchata

szelestu skrzydeł nie słyszę

w tej zwyczajności zgrubiała skóra

pewnie dlatego nie czuję dotyku

może zbyt słabo wierzę

że wielkie rzeczy z tych najmniejszych

a ten przypisany z szarymi skrzydłami

może nie odszedł zbyt daleko