Pora jesienna sprzyja porządkom. Po jednym ze spotkań autorskich jedno pytanie pozostało w głowie na dłużej. Jedna z obecnych dziewcząt zapytała, czy mam swoje ulubione wiersze z tych, które napisałam. Przyznam, że miałam troszkę kłopot by wybrać jeden lub kilka. Właściwie można powiedzieć, że wszystkie, ale - no właśnie jest to ale. Dlatego dłużej się nad tym pochyliłam i wyszło mi, że tak, są wiersze, do których częściej wracam, nawet się nad tym nie zastanawiając. Czy są to te ulubione? Może do nich wracam, ponieważ są nadal aktualne.

Poniżej pierwszy z takich wierszy, napisany cztery lata temu. Może i Wam się spodoba.

księżyc zachowuje pozory

wszystko co niebieskie na chwilę uwalnia

dobro tkwi zastygłe kiedy idę zbyt wolno

monotonnie brzmi dziś Caravansary 

w mojej głowie 

wysokie i niskie tony spotykają się w czarnym

punkcie od którego biegną wszystkie drogi

znajome widoki zmieniają szerokość spojrzenia

niespodziewanie

znalazłam twój grzebień i pocztówkę z pustynią

z mnogości ziaren zostało tylko jedno zdanie

zasuszone kwiaty w albumie i pusta ramka

w wątpliwym

białym świetle księżyc zachowuje pozory 

subtelności gdy przestałam czekać rankiem 

pięknie pachnie jaśminem coraz bardziej 

intensywnie

może to tylko złudzenie