tam
wstępujesz jak do świątyni
człowiek z kruchym kręgosłupem
a siłą tytanów
która
otoczy niewyobrażalnie słowem
do samego najgłębszego dna
poruszy delikatnie pewność
dogłębnie
wstrząsy poczujesz jeszcze długo
po wyjściu trzymając w dłoni
liryczność
testament zamyśleń
Fotografia z Pixabay
prześwity w mlecznym powietrzu
rozszerzają się pod wpływem słów
rozrzucam je z umiarem
by nie spłoszyć czujnych ptaków
wiedzą o wiele więcej
niż równo ułożone kamienie
dlatego omijam je szerokim łukiem
mam jeszcze czas na dośnienia
zwracam uwagę na burzę
oczyszcza powietrze
pozwala oddychać
fotografia z Pixabay
każdego danego nam poranka
uczymy się siebie wciąż od nowa
toniemy w sobie
wbrew zadziwieniom
pielęgnujemy chwile
w gwiazdach zapisane dni
podpisane mocnym drżeniem
serca w nas niezmiennie
biją jednym wspólnym rytmem
dają niezbite dowody
to wciąż ta sama miłość
nadal dojrzewa
i nie opuszczę cię
aż do śmierci
zawieszone na granicy jawy i snu
pachnie rumiankiem i poziomkami
na kryształowym talerzyku
falują kłosy żyta na przyszły chleb
z najlepszą suchą prawą piętką
przesuwają w niedotykalne
rozpływają się w tajemnicy studni
za domem większe mniejsze kadry
rozrzucone w równoległych
przestrzeniach zapamiętania
w dzisiejszym cyberświcie
wpisały się na zawsze jak wryte
w pamięć modrakowe hieroglify
fotografia z Pixabay
Fotografia z Pixabay
