na krawędziach przechodzenia z obrazu do obrazu na odległości niepoznania trafiam na pytania dlaczego i po co przecież wiatr i tak wszystk...

 

na krawędziach przechodzenia z obrazu
do obrazu na odległości niepoznania
trafiam na pytania dlaczego i po co
przecież wiatr i tak wszystko wywiał

do ostatniego białego ziarenka
z niego miał postać wiersz
taki idealnie uszyty na miarę
pasujący do każdej pogody

związać te ciągle rozwiązłe wersy
chichocząc bezczelnie chowają się
w zacienionych przestrzeniach
pełne jeszcze nieodkrytych lądów

udam że nie widzę założę nogę na nogę
i poczekam aż wyjdą ośmielone bezruchem
wtedy je złapię za gardło
przycisnę do ściany i złapię
za potrzebne mi właśnie litery

wtedy zaświeci słońce

Fotografia z Pixabay

Bruno Schulz patronem roku 2022 żeby wniknąć na chwilę w twój świat musiałam wejść do szafy przez brązowe rzeźbione skrzypiące drzwi tylko c...

Bruno Schulz patronem roku 2022

żeby wniknąć na chwilę w twój świat
musiałam wejść do szafy przez brązowe
rzeźbione skrzypiące drzwi
tylko ciemna jasność bez dna
i czas który utknął między wskazówkami

z każdym krokiem coraz więcej ptaków
tych ze strychu albo to następne pokolenie
zbiera się przed twoim odświeżonym domem
przeszłość zaklęta w czarnej płycie

z zewnątrz nie widać labiryntu pokoi
których nie wiadomo ile jest naprawdę
czy też ktoś zimą pali w piecu
i na nowo zgłębia tajemnicę płomieni
pochowanych w szufladach na wszelki wypadek

strzępy pamięci walają się w krzakach
z niewidoczną ścieżką daleką od życia
które schowało się w szparach podłogi
może ciągle tam jest tylko czeka
na odpowiedni moment by w końcu wyjść
z rękoma jak skrzydła szare albo czarne

manekiny ustawiły się w rzędzie przy ścianie
czekają kolejny raz na przymiarkę i wyjście
z jedną nogą czy ręką może bez twarzy i oczu

na pamięć znają drogę przy sklepikach
w każdym można się zagubić a może odnaleźć
w sobie tę jedną jedyną drogę przez getto
z przedziwnymi rysunkami pod pachą
pełne historii nie z tego świata

w okrągłej czarnej ramie w której tkwi lustro
odbite obrazy oddalają się przybliżają
jakby chciały wypłynąć z nurtem rzeki
zalać wszystko bezceremonialnie dokładnie
by pozostało nienaruszone w pokoju
bez okien i drzwi wciąż tam toczy się
akcja bez dobrego zakończenia

to przez ten przedziwny miesiąc który
pojawia się nie wiadomo skąd i po co
wprowadza zamieszanie w gęstym mroku

słyszę łopot skrzydeł dwugłowych ptaków
zbieram pozostawione jaja owadów
stare dziurawe garnki dwie cegły
zapach drewna i cynamonu na potem

Bruno Schulz - "Spotkanie"

Grafika ze strony https://literat.ug.edu.pl/shulz/index.htm

  rozbieram zegary z niepotrzebnych zaprzątających głowę szczegółów o kształcie mojej szarej chmury (to wina zachmurzenia) pozostawione w l...

 

rozbieram zegary z niepotrzebnych
zaprzątających głowę szczegółów
o kształcie mojej szarej chmury
(to wina zachmurzenia)

pozostawione w locie myśli
redukuję do prostych kresek
wpisanych w szarość chodnika
(tak jakoś wpadł mi do głowy)

obcasy potęgują reakcję
idealną na wyczucie miejsc
niewypełnionych słowem
(może kilkoma konkretnymi)

przy każdym ciągle szukam więzów
które pozwolą na misterne ułożenie
w dłoniach czasoprzestrzenne
(podobają mi się zagięte)

historie przeszłe przyszłe
teraz unosi się nad filiżanką
(niepotrzebne skreślić)

  zostawiasz pytania bez odpowiedzi na wspomnienie sukienki w kwiatki na moście obok tańczyły cienie wciąż skupiasz wzrok  na tym co nieważn...

 

zostawiasz pytania bez odpowiedzi

na wspomnienie sukienki w kwiatki

na moście obok tańczyły cienie

wciąż skupiasz wzrok 

na tym co nieważne

przy długich nogach 

i krótkiej fioletowej

pulsuje cisza pełna tajemnic

i skrzydeł które nam wyrosły

nie wiadomo nawet kiedy

przestało nam zależeć na pytaniach

bo każdy dzień to odpowiedź

fotografia z Pixabay

  od czasu do czasu spotykamy się  na krawędziach brązowych myśli to przez kolor oczu mam takie jak ty lubię kutię i smak czereśni z ogrodu ...

 

od czasu do czasu spotykamy się 

na krawędziach brązowych myśli

to przez kolor oczu mam takie jak ty

lubię kutię i smak czereśni z ogrodu

zjadam bez mrugnięcia okiem

wiśnie z pestkami w cieniu drzewa

uśmiecham się do ciebie

bo wiem że tyle krwi twojej 

w moim krwiobiegu sięgam dna

kieszeni szarego fartucha

pachnie jabłkami w całym domu

wtedy wędruję w zieloność łąki

łapię motyle rozplatam warkocz

by poddać się podmuchom wiatru

szumią trawy opowieści o narodzinach

życiu twardym jak kamienie

i uśmiechu który pamiętam 

bo tak rzadko się pojawiał

gdy był świat nagle nabierał barw

tych przejasnych jak dziś

gdy znów spotykamy się 

na krawędzi brązowych myśli

fotografia własna

  mają ciągle zbyt ostre krawędzie o brzemiennych w skutki zapamiętaniach jak kolejne zmarszczki żłobiące skórę  efektem zbyt głębokich powr...

 

mają ciągle zbyt ostre krawędzie

o brzemiennych w skutki zapamiętaniach

jak kolejne zmarszczki żłobiące skórę 

efektem zbyt głębokich powrotów 

barwy optymistyczne dziś nie są w cenie

i zakłócają bytem spokój szarozgniłym

aspektom szarodziennej egzystencji

łuskanej godzna za godziną

eskalacja

wierszy bez początku jak nienarodzone

i skazane na chodzenie po omacku

emanują (bezwiednie) zbyt często

rozpaczą która wciąż niepoprawnie

sercem rozpamiętuje niedoszłości

zasypywane piaskiem zapomnień

emocje

fotografia z Pixabay

  między drzewami światło zostawia smugi znajoma droga przybliża coraz bardziej do straconego raju fotografia z Pixabay

 

między drzewami

światło zostawia smugi

znajoma droga

przybliża coraz bardziej

do straconego raju

fotografia z Pixabay

  a nocą budzą się gwiazdy by rozświetlić granat nieba chodzi księżyc tam po lewej dojrzały jak na tę porę eterycznie kusi blaskiem falowane...

 

a nocą budzą się gwiazdy
by rozświetlić granat nieba
chodzi księżyc tam po lewej
dojrzały jak na tę porę
eterycznie kusi blaskiem
falowanej sukni jeziora

gdy widzisz drugi brzeg zbierasz
hortensje z ogrodu na fotografiach
i sadzisz w pamięci na potem
jakbyś chciał zatrzymać czas
który i tak wbrew staraniom
leci nieuchwytny jak ptak
łopocze wskazówkami

masz dalej do snu czy do życia

niewypełnione przestrzenie
oswajasz dotykiem skóry
prawdziwe od lat wpisane w tęczówki
rozmowy o smaku i przebarwieniach

skupiasz się na ostatnich międzydłoniach
to właśnie miejsce na jeszcze jedno
uwarunkowane spotkanie pod szczęśliwą
wtedy już wiesz na pewno
zmieni się świat na trójwymiarowy
 

  w zaróżowionym zamyśleniu mogę schować nóż w nacięciach kwitną stokrotki aż po horyzont niebo ma tyle do powiedzenia ptaki  tańczą z wiatr...

 

w zaróżowionym zamyśleniu

mogę schować nóż

w nacięciach kwitną stokrotki

aż po horyzont

niebo ma tyle do powiedzenia

ptaki  tańczą z wiatrem

a nocą budzą się gwiazdy

układamy wspólne konstelacje

przecinając drogę mleczną

od wschodu do zachodu

  wyglądam przez okno by odnaleźć myśli wyrzucone zbyt pochopnie wiem ta wiosna nie będzie już taka sama zmienia się świat na trójwymiarowy ...

 

wyglądam przez okno by odnaleźć

myśli wyrzucone zbyt pochopnie

wiem ta wiosna nie będzie już taka sama

zmienia się świat na trójwymiarowy

pełen gwiezdnych i niegwiezdnych wojen

tylko rzeka wciąż płynie tym samym korytem

prawda niezmienna od lat wpisana w tęczówkę

jesieni kamieni i tym podobnych

zaczepione na ostrych krawędziach

wyrównuję myśl za myślą słowo za słowem 

skreślam zimnokrwiste poranki

próbuję zatrzymać niedokończone sny 

i jak tylko mogę pielęgnuję ciszę

Fot. z Pixabay

  Coraz trudniej o subtelność w gestach, słowach, tylko kolory. Kiedy maluję kamień używam miedzybarw, unikam wyostrzeń na granicy przejść. ...

 

Coraz trudniej o subtelność
w gestach, słowach, tylko kolory.
Kiedy maluję kamień używam miedzybarw,
unikam wyostrzeń na granicy przejść.

Krew tłoczy było, teraz i będzie.
W ciszy, chociaż o metr dalej
widzę niemy krzyk Munka.
Szarość i bezruch w oczach.

Tylko chmury płyną bezkarnie,
nabrzmiałe kroplami. Może
to śnieg się czai po cienką warstwą
by zakryć ciebie, mnie.

Gdy twoje kroki zdepczą
wszystkie niepokoje przyjdzie czas.
Odłożysz kamień i podasz jabłko.
Narodzi się inny świat. Ten z głębi.

  pogoda za oknem nie sprzyja niewypełnione przestrzenie kartki zawsze są problematyczne kieruję wzrok w stronę ostrych brzegów jestem w sam...

 

pogoda za oknem nie sprzyja

niewypełnione przestrzenie kartki

zawsze są problematyczne

kieruję wzrok w stronę ostrych brzegów

jestem w samym środku bez makijażu

pod łóżko chowam co moje na stałe

zabezpieczenie na ewentualną utratę

gdy nowe z tego co jeszcze 

w zamyśleniu wyostrzy wzrok soczewką

być może wejdzie pod skórę

i wyżłobi kolejną zmarszczkę

pod oczami jest miejsce na wybór

zanim przesunę się w czasie