dla równowagi zaczynam od liścia czerwonego podobno przypisany mój kolor pytasz dlaczego nie jem słodkiego zawsze wybierałam mięsis...

dla równowagi zaczynam od liścia
czerwonego podobno przypisany
mój kolor

pytasz dlaczego nie jem słodkiego
zawsze wybierałam mięsistą treść
czasem ryby i tran

nocą we śnie chodzę po dachach
kot słucha cierpliwie monologu
z pytaniami

nie wymagam odpowiedzi
białe czy czarne z palety
litery wskazują ziemię
wybieram niebieski

obiecana zawsze na horyzoncie
gdy stoję nad brzegiem morza
czerwone

może kiedyś rozstąpią się wody




Bogusława Matusiak
Obraz Oli Lubczyńskiej „Dziewczyna z czarnym kotem“

Coraz częściej wciśnięta pomiędzy miłość Rilkego a dociekania Whitmana odwracam słowa by ogarnąć całość. Wtedy przemawiają kamienie...

Coraz częściej wciśnięta pomiędzy
miłość Rilkego a dociekania Whitmana
odwracam słowa
by ogarnąć całość. Wtedy
przemawiają kamienie. Zimno
nie drży w środku.

Pytasz, dlaczego wracam
gdzie nic już nie ma, układam
niewidzialne. Przyspieszam oddech.
Na przedłużonym
przymierzam sukienki i kolory
dotąd omijane

Znikąd zawsze ruszam
w którąkolwiek stronę.
Najważniejsza pierwsza myśl
o wyjściu z ciężkiej nocy.
Ze wschodem ubieram
jasnozielone buty.
Zawsze jest szansa.
Teraz wiesz dlaczego
lubię przebywać w milczeniu.



Bogusława Matusiak
foto ze strony https://www.facebook.com/pages/Diane-Paquin-Photographe

Ze słów zebranych przypadkiem wyplatam koszyki. Będą na jesienne owoce, dojrzałe czerwienie i fiolety. Mówisz, że to niespokojna komp...

Ze słów zebranych przypadkiem wyplatam koszyki.
Będą na jesienne owoce, dojrzałe czerwienie i fiolety.
Mówisz, że to niespokojna kompozycja.
Dobrze wiesz,  lubię eksperymenty
dlatego czasem połykam pestki wiśni.

Przyzwyczajam się do niższych obcasów
i paznokci w kolorach naturalnych.
Krótsze o połowę pomagają w skupieniu.
Myśli biegną swobodnie, dotykają więcej detali.

Czyjeś zadraśnięcia krwawią na skórze,
wnikają w naszą osobistą krainę wzruszeń.
Gdy zachodzi słońce jesteśmy gotowi
by przyznać się, że lubimy tam przebywać.
Tym chętniej i dłużej, gdy pod okna
coraz bliżej podchodzi zima. Nie zaprzeczaj.





Bogusława Matusiak
foto ze strony https://www.facebook.com/pages/Diane-Paquin-Photographe/304637089549167

„wnikam między litery a niezapisane jeszcze miejsce“ nawet nie wiem czy jeszcze chcę opisać zakurzone pejzaże dodając ecri dla elega...

„wnikam między litery
a niezapisane jeszcze
miejsce“

nawet nie wiem czy jeszcze chcę
opisać zakurzone pejzaże
dodając ecri dla elegancji
pikanterię wpleść w imię
o zielonych oczach

nadzieja na lepsze jutro
ma smak mleka z kartonika
i chleba z chrupiącą skórką
zatrzymana chwila z dzieciństwa

przekładana w albumie
coraz bardziej odległa
kraina której już nie ma

w  kalendarzu pod dzisiaj
nowe spotkania imiona
ciasno wpisane
bo coraz mniej
wolnego miejsca
na ulotność




Bogusława Matusiak
kursywą słowa z wiersza Przemka Trenka - „Wyobraźcie sobie mnie jako poetę“
obraz ze strony Tapeciarnia.pl

Przychylam się ku szarościom bez melancholii. Nieważki stan, można się przyzwyczaić. Wszystko pozornie pulsuje, skóra oddycha. Słowa...

Przychylam się ku szarościom
bez melancholii. Nieważki stan,
można się przyzwyczaić.
Wszystko pozornie pulsuje, skóra oddycha.
Słowa brzmią znajomo gdy patrzę
na maszerujące wrony po coraz bardziej zgniłej trawie.

Odwracam się na największy zasięg.
Zapisuję duże litery. Cyfry na czerwono,
by można było zaczepić wzrok i nie odpaść
od ściany niepełnych danych.

Nie dziw się, gdy bezskutecznie wybieram imiona
i nie trafiam na kurioza. Dlatego w kuchni
w stylu rustykalnym dla odświeżenia
stosuję rubinową frezję. Komponuje się z szarym.






Bogusława Matusiak
foto ze strony Tapeciarnia.pl

W taki dzień wszystko jest inne. W zasłuchaniu można wyłowić wszystko co nie wyszło na zewnątrz. Pozostały w ciszy niedokończone. ...

W taki dzień wszystko jest inne.
W zasłuchaniu można wyłowić
wszystko co nie wyszło na zewnątrz.

Pozostały w ciszy niedokończone.
Radosne, bolesne, obojętne . 
Układam nisko nad kamieniami.
Światło rozprasza to co tkwi głęboko.

Spacer alejkami pozwala na przenikanie.
Oswajam tajemnicę, jestem  bliżej.
Każde imię, wspomnienie, strzęp rozmowy.

Przy zatrzymaniu przed kolejnym brakiem
cichnie szelest liści. Cisza się rozszerza.
Miejsce na obcowanie.
Jestem w nim przez chwilę.




Bogusława Matusiak
foto ze strony Tapeciarnia.pl