Czasem sobie na to pozwalam. Rozcinam skórę wprawnym ostrzem po rękojeść. Róża krwawi, przykuwa uwagę brak serca w wierszu. Odrzucon...

Czasem sobie na to pozwalam. Rozcinam skórę
wprawnym ostrzem po rękojeść. Róża krwawi,
przykuwa uwagę brak serca w wierszu.
Odrzucony wciąż wierci w brzuchu dziurę .

Nie pozwala odetchnąć. Wyjmuję strzępy.
Rozprostowuję przykurczone kości. Są gładkie.
Nazbyt. Dorównują ścianie. Patrzą,czekają
na coś. Tego nie ma na pierwszym planie.

W sercu wciąż się dziwi na widok. Stary
jak świat. Mrówka wędruje szerokością myśli.
Ma dwa kolory zielony i czerwony. Łączę niebieskim.

Niebo jak morze wlewa się do płuc. Wystarczy
miejsca na ostatni krzyk? Ostatni ostrza ruch .
Spowszedniał. Oswojona skóra do nacinania.




Bogusława Matusiak

Ubywa mnie z każdym oddechem. Kurczą się części ciała. Widoczne bruzdy jak dotknięta orką ziemia. Biorę pełne garście by się przyzwyczai...

Ubywa mnie z każdym oddechem.
Kurczą się części ciała. Widoczne
bruzdy jak dotknięta orką ziemia.
Biorę pełne garście by się przyzwyczaić
do temperatury połączenia.

Liczę po jednej wiśni dla precyzji.
Wydobywam te jeszcze leżące na boku
możliwości. Dla ideału gdy przyjdzie
złożone ubranie i buty do prostej.

Trwam w ciszy by usłyszeć kroki
na ostatniej łące gdzie kwiecie tak
mocno zapachnie.

Kiedy przyjdziesz od wschodniej strony
popatrzę na słońce. Bez obawy,
że już nic potem nie zobaczę. Złapiesz
mnie za rękę i poprowadzisz na zachód.

Tam gdzie można napić się wody i rajskie
jabłka na drzewach co z wiatrem zatańczą.
Żalu nie będzie po moim miejscu. Wypełnia się.
Rośnie tym samym kolorem oczu i włosów.



Bogusława Matusiak