puenta z której można wyjść

czasami podchodzę do granic

rozproszenia rozszerzają perspektywę

która coraz bardziej przygniata

zabiera głos który zdawał się być na stałe

przyczepiony jak ucho do kubka

zostało na dnie kilka kropel

lecz to już przeszłość która znika

w obecnej chwili pełnej pytań

i spokoju który pozwala na rezygnację

z czegoś co dobrze znane

nie budzi strachu przed wypaleniem

słowa chociaż jeszcze nie mają kształtu

są ledwo wyczuwalne pod skórą

pulsują bez pośpiechu czekają

na właściwy moment najlepsza cierpliwość

zakorzeniona w ciszy z której można wyjść

nowosłowami w odpowiednich odcieniach

piszę skreślam znów piszę i czekam 

na to co się jeszcze przydarzy

ile mnie jeszcze będzie 

w kolejnych wersach

bez niekończącej się puenty