Zastygniesz w bezruchu, pierwszą literą  na ustach otwartych z zaskoczenia.  Wspólny język z wielorybem  poszerza horyzonty. Znikną o...

Zastygniesz w bezruchu, pierwszą literą
 na ustach otwartych z zaskoczenia.
 Wspólny język z wielorybem
 poszerza horyzonty. Znikną ograniczenia.
 Splątane się rozwiąże, wysypią  kolejne
 słowa, złożą się w zrozumiałe zdania.

Tak mało trzeba. nieprzewidywalność
 wytrąca z ręki przedmioty. Walka o oddech
 jest ostatnim wierszem na temat.

 Meduzy o tej porze roku nie są przyjazne,
 morze bywa rozgniewane.
 Wtedy chowam się za drzewami,
 w pełnym słońcu zapominam przebytą drogę.
 W znormalizowanych barwach odnajduję spokój.
 Wtedy widać wyraźniej kierunek. Na zachód.

Obserwuję ptaki, liczę kamienie, czytam listy.
 Twarze, które mijam mają taki sam wyraz oczekiwania.
 Twoja to częsty znak zapytania. Nie odpowiadam.
 Uśmiecham się tylko, bo ocean coraz bliżej.
 Doskonalę umiejętność poruszania się,
 częściej rzucam się na głęboką wodę.



Bogusława Matusiak
foto ze strony Tapeciarnia.pl

chodzę po śladach wyciągam ręce po gałęzie nawet te co leżą bardzo daleko od drzewa zbieram ślady z pismem trudnym do odczytania tłumacz...

Bogusława Matusiak
Fotografia ze strony Tapeciarnia.pl

Oli W taki czas wyczekuję. Śledzę ruch dłoni. Znaczysz płótno pierwszą kreską Jaki dach będzie na kolejnym domu - po łagodnym łatw...

Oli


W taki czas wyczekuję. Śledzę ruch dłoni.
Znaczysz płótno pierwszą kreską
Jaki dach będzie na kolejnym domu -
po łagodnym łatwiej chodzić w szpilkach.

Po słonecznej stronie odpoczywają koty.
Robi się cieplej  przez czerwień.
Wiele jest jej w moich słowach, czasem
mały szczegół jest najważniejszy.

Noc przynosi granaty i księżyc. Cisza
wyrywa z nadmiaru odgłosów.
Na chwilę. Wystarczy by rozświetlić
okna. Wszystkie. Za nimi tyle się dzieje

Mieszasz w kolorach na palecie.
Siadam w twoim fotelu tuż za tobą.
Wymyślam pierwsze słowo,
by trafiło w sam środek.
Małą niebieską kropkę.




Bogusława Matusiak
Obraz Oli Lubczyńskiej Cisza

Daj się wciągnąć w darowaną długość. Wieczory mają przewagę nad dniem. Kot się przeciąga, mruczenie wychodzi za próg. W szelest liści...

Daj się wciągnąć w darowaną długość.
Wieczory mają przewagę nad dniem.
Kot się przeciąga, mruczenie wychodzi
za próg. W szelest liści.

Z dachu widać więcej.Woda podeszła
na wyciągnięcie dłoni. Na znak ostatniego
wołania o chwilę na odpowiedź.
Tylko prawidłowe są brane pod uwagę.

Kiedyś musisz zejść. To trudniejsze,
gdy lęk wysokości rośnie,  maleje
mgła. Wybierasz najważniejsze rzeczy
do zrobienia. Wracasz do książki.

Do miejsca, gdzie odnaleziono ślady
biegniesz by nie zapomnieć.
Na dowód.kreślisz parę wersów.
Pasują do brzegów snu, kiedy się budzisz.




Bogusława Matusiak
Obraz Oli Lubczyńskiej Czerwone szpilki

Kula mogłaby się potoczyć w innym kierunku. Mróz nie czerwieniłby tak mocno policzka, a słowa nie musiałyby szukać dodatkowej rozgrzew...

Kula mogłaby się potoczyć w innym kierunku.
Mróz nie czerwieniłby tak mocno policzka,
a słowa nie musiałyby szukać dodatkowej rozgrzewki.

Po ścieżce nie ma śladu. Żal się rozpłynął.
Nowa krzątanina wokół nabiera prędkości.
Mijam twarze z ustami pełnymi owoców.
Zakazane, dozwolone - świadomość wyboru.

Mówiłeś , szczęściu trzeba pomóc. Wystarczy
czterolistna koniczyna. a wszystko co nie ma
oznak powodzenia wcale nie jest takie straszne.
Jakiś dom zawsze jest, ważne nastawienie do świata.
Nowe miasta uczą przedzierania się przez dżunglę.

Szkoła przetrwania w każdej porze roku,
ze smaków gorzki. Liczę zmarszczki,
są dowodem na przebyte troski. Wyrosły,
mają swój własny sposób na wędrowanie.

Przeprowadzka nie wchodzi w grę
O pozostaniu też pozostało wiele do napisania.
Wersy pełne wiatru i burz, słońce grzeje kości.
Z pionowej pozycji łatwiej wziąć się za życie.
Do północy tyle jeszcze powietrza.




Bogusława Matusiak
Obraz  Oli Lubczyńskiej - „Stoliczek“

czasem się zapominam przeskakuję po dwa czarne pasy skupiam na trzecim białym wszystkie zmysły dostrzegam ruch niebieskiego skrzydł...

czasem się zapominam
przeskakuję po dwa czarne pasy
skupiam na trzecim białym
wszystkie zmysły

dostrzegam ruch niebieskiego skrzydła
zegar Chagalla skłania do zadawania pytań
o kierunki przechodzenia
przez pokoje ulice miasta

w stronę słońca czy księżyca
światło zawsze jest światłem
znaczenie ma jasność
bliską wyczerpania
wszystkich możliwości

wyczuwam obecność upływu
przez pojawianie się i znikanie
ludzkich istnień
w powietrzu wielkim tsunami

ziemia przykryła smutek
na nim wyrosły kolorowe kwiaty
czas na przesunięcie wahadła
w prawą stronę

zwyczajna kolej rzeczy





Bogusława Matusiak
Obraz Marca Chagalla - "Zegar z wahadłem i błękitnym skrzydłem“

zapatrzenie może trwać niewymiernie przerwy na układanie murów z czerwonych cegieł w ogrodzie z japońskim akcentem idziemy do kąci...

zapatrzenie może trwać
niewymiernie

przerwy na układanie
murów z czerwonych cegieł
w ogrodzie z japońskim akcentem
idziemy do kącika
pełen śmiechu dzieci
liczą ślimaki śpiewają o rogach
i gromadzą ser

jesienią chłodniej
podstępny wiatr wykrada
zgromadzone pod językiem ciepło

wychodzimy z cienia
światło pozostawia smugi
między drzewami
zbieramy pełne garście
układamy
po obu stronach łóżka

zapach tamtych poziomek





Bogusława Matusiak
foto ze strony Tapeciarnia.pl