Gawęda o miłości ziemi ojczystej Bez tej miłości można żyć, mieć serce puste jak orzeszek, malutki los naparstkiem pić z dala od zgryzot i...

Gawęda o miłości ziemi ojczystej

Bez tej miłości można żyć,

mieć serce puste jak orzeszek,

malutki los naparstkiem pić

z dala od zgryzot i pocieszeń,

na własną miarę znać nadzieję,

w mroku kryjówkę sobie wić,

o blasku próchna mówić „dnieje”,

o blasku słońca nic nie mówić.

Jakiej miłości brakło im,

że są jak okno wypalone,

rozbite szkło, rozwiany dym,

jak drzewo z nagła powalone,

które za płytko wrosło w ziemię,

któremu wyrwał wiatr korzenie

i jeszcze żyje cząstkę czasu,

ale już traci swe zielenie

i już nie szumi w chórze lasu?

Ziemio ojczysta, ziemio jasna,

nie będę powalonym drzewem.

Codziennie mocniej w ciebie wrastam

radością, smutkiem, dumą, gniewem.

Nie będę jak zerwana nić.

Odrzucam pustobrzmiące słowa.

Można nie kochać cię – i żyć,

ale nie można owocować.

Ta dawność jej w głębokich warstwach...

Czasem pośrodku drogi stanę:

może nieznanych pieśni garstka

w skrzyni żelazem nabijanej,

a może dzban, a może łuk

jeszcze się w łonie ziemi grzeje,

może pradawny domu próg

ten, którym wkroczyliśmy w dzieje?

Stąd idę myślą w przyszłe wieki,

wyobrażenia nowe składam.

Kamień leżący na dnie rzeki

oglądam i kształt jego badam.

Z tego kamienia rzeźbiarz przyszły

wyrzeźbi głowę rówieśnika.

Ten kamień leży w nurcie Wisły,

a w nim potomna twarz ukryta.

By na tej twarzy spokój był

i dobroć, i rozumny uśmiech,

naród mój nie żałuje sił,

walczy i tworzy, i nie uśnie.

Pierścienie świetlnych lat nad nami,

ziemia ojczysta pod stopami.

Nie będę ptakiem wypłoszonym

ani jak puste gniazdo po nim.

Obraz zibik z Pixabay

  Obraz z Pixabay Dzisiejszy wpis będzie o kolorach. Kolorach życia. Ostatnie dni przygotowań do pewnego wieczoru poetyckiego kręcił sią wok...

Dzisiejszy wpis będzie o kolorach. Kolorach życia.

Ostatnie dni przygotowań do pewnego wieczoru poetyckiego kręcił sią wokół koloru malinowego. Dotyczy szalika, o którym w jednym ze swoich wierszy pisała jedna z moich znajomych poetek, która odeszła w tym roku. Wieczór będzie pełen jej wierszy. Malinowy nie jest moim ulubionym kolorem, ale kupiłam nawet szalik, który będzie jednym z akcentów tego szczególnego spotkania. Nie jest to mój ulubiony kolor, ale pomyślałam o innych barwach, które są ważne w moim życiu.

Na blogu Pani od Puszka w ostatnim wpisie pojawia się kolor ametystowy. Jaki to kolor? fioletowy. Należy do moich ulubionych kolorów, ale i moja wnuczka często wspomina tę barwę i ma troszkę ubrań w tych odcieniach. Ostatnio kupiłam jej dres, w którym często maszeruje do przedszkola (zawożona samochodem).

Ja z kolei nie mam wielu ubrań w tym kolorze, ale noszę bransoletkę z ametystów.

Oprócz fioletowego, moje ulubione barwy to kolory ziemi: brązy, beże, zielenie, jak również niebieski. Teraz jest jeszcze czarny. Ze względu na żałobę ten kolor jest ważny, ale przełamuję je innymi, właśnie tymi podanymi wyżej.

A  jakie są Wasze ulubione kolory?

Pozdrawiam serdecznie i życzę miłego, spokojnego weekendu!

  Taka myśl na dzisiaj....

Taka myśl na dzisiaj....

  na pograniczu wbrew zapowiedziom dzień bez deszczu wnuczka mówi że jest troszkę zamglony może wszystko przez listopad a może przez krążące...

na pograniczu

wbrew zapowiedziom dzień bez deszczu

wnuczka mówi że jest troszkę zamglony

może wszystko przez listopad a może

przez krążące tęsknoty pośród pomników

kwiatów i ogników światła

mijamy zadumanych ludzi na tę chwilę

zatrzymany bieg po coś i po nic

chłopiec kilka metrów dalej pyta

jakie oczy miał dziadek którego nie pamięta

urodził się kilka miesięcy później

trzyma w dłoniach znicz jakby tym gestem

chciał wpisać w swoją pamięć

nie tylko kolor oczu

trwamy w tradycji połączenia światów

wymiana spojrzeń w zrozumieniu powagi

kiedy dzieci zaczynają się niecierpliwić

przecież urosły o chwilę skupienia

i milczenie którego nie mogą zrozumieć

jeszcze dojrzeją w swoim tempie

przejdą ścieżki które są już za nami

albo wytyczą nowe przez zwyczajność

która zaczyna się za otwartą bramą

Obraz z Pixabay

  Witam wszystkich cieplutko Dzisiaj dwa wiersze. Pierwszy to wiersz pisany przed spotkaniem z młodzieżą w tym wpisie . Drugi to refleksja ...

Witam wszystkich cieplutko

Dzisiaj dwa wiersze. Pierwszy to wiersz pisany przed spotkaniem z młodzieżą w tym wpisie.

Drugi to refleksja na zbliżający się czas zatrzymania, zadumy nad przemijaniem, życiem i śmiercią...

poranek (wolne ptaki)

październikowy poranek nie wzbudza entuzjazmu

porywisty wiatr wywiewa z oczu resztki snów

kroplami na szybie rozmywa ich znaczenie

pozostają tylko milczące obrazy

na białych kartkach testuję niezależne kolory

kiedy przez skórę wnika mgielna wilgoć

sprawdzają się zawsze w takich okolicznościach

kot mruczy coraz głośniej i wnikliwie patrzy

jakby wiedział dokładnie o czym myślę

wybieram tylko najpotrzebniejsze słowa

by nie przytłoczyć nadmiarem gęstego powietrza

w zgiełku można zagubić to co najważniejsze

trudno będzie wtedy opowiedzieć wolnym ptakom

o tym że nawet cisza ma swój kolor

zagęszczenie

czasami wystarczy kilka myśli

kilka obrazów by wszystko się zagęściło

wtedy pojawia się światło

przechodzi przez imiona twarze oczy

przypomnienie ich koloru 

następuje ot tak

bez pstrykania palcami

wyraźniej słychać strzępy rozmów

które kiedyś umknęły

by powrócić najważniejszym znaczeniem

głośno wybrzmiewa niedokończone

kiedy wracam do źródła 

do ciszy z której wyrosłam

nie przeszkadza mi to zagęszczenie

wszystko można zmieścić w bezdźwięku

ułożyć w dookreślonym porządku

kiedy wiem że nawet chmurność

ma swój czas zaistnienia

Obraz LensPulse z Pixabay

  Witam Was bardzo serdecznie Zbliża się dzień Wszystkich Świętych. Za każdym razem zatrzymuję się na dłużej i myślę o tych, których nie ma....

Witam Was bardzo serdecznie

Zbliża się dzień Wszystkich Świętych. Za każdym razem zatrzymuję się na dłużej i myślę o tych, których nie ma. W tym roku również tak jest, ale jednak troszkę inaczej. Przywołałam wszystkie kobiety z mojego rodu, te, które znałam, te które poznałam tylko z opowiadań i te, które kryją się tylko pod imionami w drzewie. Zdałam sobie sprawę już jakiś czas temu, że jestem ich wypadkową. Patrząc lub słysząc różne historie dotarło do mnie, że mam w sobie siłę tych wszystkich moich prakobiet. Siłę, która wyrosła na ich bezsilności tkwienia w życiu pełnym stereotypów. Walczyłam w ich imieniu, bo one nie mogły, nie potrafiły wyrwać się ze szponów tradycji, głęboko zakorzenionej w świadomości społeczeństwa i czasów w jakich dane im było żyć. Dlaczego? bo bardzo często nie zdajemy sobie sprawy z tego, że nasze poczynania, nasze wybory, decyzje częściowo zapisane są w genach. Łatwo jest z tym pogodzić się, kiedy nasze wspomnienia i doświadczenia są dobre. Gorzej jest, kiedy zdajemy sobie sprawę, że życie naszych przodkiń nie należały do dobrych. 

Początki mojego przeobrażania i walki zaczęły się od wielkiego gniewu, potem przeszłam proces pogodzenia się a na końcu wdzięczność i szacunek.

Co do tego wszystkiego ma wiersz?

Jakiś czas temu brałam udział w kręgu słuchania wierszy. Prowadziła go moja koleżanka po piórze. Słuchałam jak czyta swój wiersz, rozłożyłam go sobie na części i wiedziałam, że jestem gotowa na to odpowiedzieć swoimi wersami. Dlaczego nie wcześniej? Być może dlatego, że wtedy nie był ten czas. Był czas walki a nie pisania. Teraz tak. To był właściwy moment, kiedy wiem, że przełamałam te stereotypy, w których tkwiły moje prakobiety. Skąd to wiem? Stąd, że moje życie było i jest szczęśliwe. Życie mojej córki również a na horyzoncie rośnie najmłodsza przedstawicielka rodu. 

Czy było warto walczyć? Tak. Dla moich pra, dla mnie i kolejnych kobiecych ogniw w rodzie.

krew z krwi (czas traci znaczenie)

dla wszystkich moich kobiet pra

w moich żyłach płynie wasza krew

wszystko co kiedyś się wydarzyło

czy tego chcę czy nie chcę jest moje

słowa myśli codzienne gesty

w milczeniu niedopowiedziana reszta

i słony smak łez w chwili buntu

na bezsilność wobec

w moich oczach zbierają się wtedy chmury

cierpkie wersy zaczepione na wargach

przetrawione w moim gniewnym ja

więc wstaję i wyrzucam je na światło dzienne

walczę za was przełamując tradycję 

stereotypy wpisane w pokolenia moich pra

w ich imieniu krzyczę stop temu co w genach

z rozmysłem depczę ogniska zła

mocą wyrosłą z waszych nabrzmiałych ciszą dni

pokonałam w sobie złość

narodziło się zrozumienie i wdzięczność

za każdy wasz oddech spracowane dłonie

wszystkie dni wpisane w kiedyś

teraz idę bez strachu bo jestem mocna

waszą niezawinioną bezsilnością 

przecieram nowe ścieżki

dla kolejnych kobiecych ogniw w rodzie

bo ktoś musiał to zrobić dla was i dla nas 

Obraz z AI

Pozdrawiam Was ciepło i życzę dobrego tygodnia.