odkąd przestała bawić się lalkami
układa kolorowe figury
przez okno patrzę dziś też pada śnieg
jak wtedy owoc dał znać że już czas
rodzenia zawsze się wspomina ze łzami
szczęście o brązowych oczach dorosło
zapisało się w drzewie trwałą gałęzią
uplecione własne gniazdo z tego co zawsze
w cieniu lipy wciąż bada piramidy
kreśli na dywanie nowe labirynty
wchodzi i szuka wyjścia z urodzoną
z jej krwi i kości o niebieskich oczach
Fotografia z Pixabay
przychylam się ku szarościom
bez melancholii nieważki stan
można się przyzwyczaić
wszystko pulsuje skóra oddycha
słowa brzmią znajomo gdy patrzę
na maszerujące niedaleko wrony
kieruję się na największy zasięg
zapisuję duże litery cyfry na czerwono
by można było zaczepić wzrok i nie odpaść
od ściany niepełnych danych
przestań się więc w końcu dziwić
gdy bezskutecznie wybieram imiona
i nie trafiam na kurioza
dlatego w kuchni w stylu rustykalnym
dla odświeżenia stosuję rubinową frezję
komponuje się z szarym ot co
Cykl "pod powieką"
fot. z Pixabay
ja ewa ty adam i myśli ptaków
przelatują z twojej do mojej głowy
nie wspominamy zakazanego owocu
tkwi w nas fioletowym kuszeniem
zbyt krótkie noce wypełnione
zapadaniem się po samą czerń
przed świtem rodzą się od nowa
brzemienne zaskoczenia trzymamy
w dłoniach łatwiej zatrzymać słowa
unoszą się nad dębowym stołem
rozdygotane szepty zastępują myśli
niepotrzebne wyrzucamy przez okno
na znak że przemijamy bez żalu
coraz dojrzalej wypełniamy plan
Cykl "pod powieką"
fotografia z Pixabay
mieszkam tam gdzie zawsze
czyli za daleko na spotkanie
pod tym samym gwiazdozbiorem
tak samo wciąż liczę gwiazdy
przekładam kartki i wspomnienia
obserwuję przez szybę burzę
myśli wylatują jak motyle
umierają zawsze za szybko
nim złapię je słowem
przy furtce upewniam się
że będzie kolejne jutro
znów spotkam cię w wierszach
wracają zawsze jak ptaki
Cykl "pod powieką"
fotografia z Pixabay
koleżance ze szkoły
śmiałyśmy się na to cygańske bajanie
o rumianych policzkach i motylach
wiosny jak zawsze zielone i zółte
forsycje trzymają zwariowane myśli
krążą na moście a my w różanych światach
trzymamy się różnych poręczy schodów
po których kroczył chłopak ten wiesz
co i tobie i mnie zawrócił w głowie
wtedy zamieniliśmy oranżadę na wino
czerwone o smaku lekko wytrawnym
by nie było za słodko i tkliwie potem
za chwilę zmieniło się bo odleciałaś daleko
zbyt daleko na jeszcze jedno spotkanie
pod czerwoną różą jesteś inna na tle czerni
nie dziw się że od czasu do czasu
zieloną wiosną wracam na most
Fotografia z Pixabay
jakże mam wiersz napisać taki z rymami
gdy tylko białe wersy krążą po głowie
na takie uporządkowane jest bezsłowie
a gdy już coś zaraz ulatuje wraz z dymami
jak całą biel kartki lasem zazielenić
polanę w środku zabielić stokrotkami
zaróżowić w połowie czerwca poziomkami
z tańczącym wiatrem kierunek zmienić
na taki prosty bez metafor zbędnych
bo samo niebo jest przecież ich pełne
i w kroplach deszczu i ciepłe słońce
niby to wiem a wciąż tonę w białych
przecież to znasz
nieuchronność przemiany
powiedz mi ile zostało
w tobie z chłopca
z długimi rzęsami
zaczepiałeś na nich obrazy
z kryształowych kulek
układałeś wróżby
miałeś wprawę
w adresowaniu kopert
włożone krajobrazy
nigdy nie były płaskie
powinieneś wiedzieć
możliwe są skróty
i pomniejszenia reakcji
teraz możemy się spotkać
zobaczyć jakie dziś
zaczepiasz obrazy na rzęsach
bez drżenia warg
Fotografia z Pixabay
nienasycenia
różowe zamyślenia
w splocie ramion
łamię światło piórem
piszę okruchy życia
Fotografia Pixabay
noce coraz bardziej szorstkie szumią
deszczem we mnie listopadowo zimniej
skrzypce pogłębiają melancholię
rannych zamgleń wnikających w skórę
krew płynie wolniej
szepty pobudzają zaplatanie palców
w warkocze po których chodzi kot
myśli że mu tak wolno
albo ma to zwyczajnie gdzieś
wymyślenia rzadko się sprawdzają
pewne są tylko kruche świty
na nich niezmiennie polegam
gdy wnikasz każdym oddechem
w moje ciągle otwarte ja
od razu cieplej
cykl "pod powieką"
fotografia z Pixabay
Kursywą słowa z wiersza Jadwigi Łowkis - "List do poety"
rym przypadkowy z grafomanią w splocie
to mi się zdarza od czasu do czasu
zamykam w gabinecie osobliwości
by dojrzało wyborem
dotykam nieba wspinam się na palcach
tańczę z wiatrem znanym szelmą
z księżycem go zdradzam bez żalu
w parkowych alejach
zbieram krótkie haiku nad ranem
potem w proste sprawy je wplatam
czy tak rodzi się poezja nie wiem
łapię spojrzeniem ulotne chwile
na które coraz mniej czasu
Wiersz z inspiracji
Fotografia z Pixabay
wiesz przecież że nie piszę rymów
układam je na talerzyku obok poziomek
gwiazdom oddaję moc wróżenia
i śmieję się gdy wiatr czochra włosy
kiedyś przez nieuwagę zakręciłam się
w samym centrum twojego spojrzenia
przez lata udoskonaliłam metody
muśnięć policzka i ocieranie biodrami
na rzęsach wieszam ciągłe zapytania
odpowiedzi zawsze znajduję w dotyku
przestrzeń między ustami pełna owoców
"ponownie zmierzam
tam skąd przybyłem"
Borth
byłam zapisana od miliardów lat
w galaktyce Czarnego Oka
myśl narodziła się później
dla obliczenia trwania
w bycie z ciałem związana
podążam ruchem spiralnym
jeszcze na poprzeczce
w stronę jądra
kilka razy zmienię kolor włosów
spalę ostatnie wersy
dym zamienię na niebieską mgłę
wtedy przejdzie po wodzie
moje ostatnie i pierwsze
w samo centrum
fotografia "Czarne Oko" ze strony "Ogarniam fizykę"
zawiesiło się w domysłach
nie zdążyło zadomowić
w brązowej tęczówce oka
zaczepione o postrzępione
krawędzie którejś jesieni
a może wiosny
zostały tylko pióra
przydają się w prognozie
sprawdzonej w połowie nocy
wtedy piszę księżyc
na własny użytek
czasem potyka się
o źdźbło trawy
nie wstyd mu
nawet przed gwiazdami
Fotografia z Pixabay
nic się nie zmieni
niebo pozostanie niebieskie
łatwiej będzie oswoić przedbiel
podchodzi pod schody
wystarczy przekręcić klucz
wwierca się głośniej
w milczenie
brak w końcu się wypełni
pomarańczem i zapachem igieł
zostawi wolną przestrzeń
w zagłębieniach dłoni
przesypię kilka zieren piasku
na znak pozostawionych śladów
osłonię przed wiatrem
zaczekam na przylot
Cykl "pod powieką"
Fotografia z Pixabay
"został zapach maciejki i tęsknoty,
ale ledwie wyczuwalny."
Kornel Passer
bardziej na jawie niż w snach
złote deszcze rozbija
na drobne krople
drążą długie korytarze
ku horyzontom
nad ranem budzone motyle
z tej słodkiej strony
użalanie w gorzkim
wierszu bez puenty
czas zaprzyjaźnia się
z zegarem bez kukułki
rozkłada szeroko ramiona
by zmieścić wszystkie
przeznaczone rzeki
wrażliwość wybierze swoją
spoiwo ze wszystkich
zerknięć na siebie
bez żadnego podtekstu
szczerość między palcami
w twarzy zapis pierwszych
pragnienia stanowią źródło
z niego zdarzyło się wszystko
dziś dobra cisza
poszukuje słów na nowo
dojrzalsze o pęknięcia
niezmiennie kwitną głodem
między naszymi ramionami
Cykl "pod powieką"
fotografia z Pixabay
nawet mi z tym do twarzy
chociaż lubię biel
na tle okna
nocą
splatam słowa
nawijam je na nadgarstki
zakrywam długim rękawem
zapomnienie przymila się
ociera o nogi
na wysokich obcasach
niech zazdroszczą
że jeszcze można
i że aż tak
cCykl "pod powieką"
Próbujesz nastawić zegar
w pierwszym zapatrzeniu.
Ostrość widzenia utonęła we mgle.
Kiedy opadła -
byliśmy po różnych stronach
życiowych przeznaczeń.
Północne okna, mają potrójne szyby -
wpadasz od południa przez drzwi,
których nigdy nie było.
Spotkania w ciepłym wnętrzu liter -
wtedy pomieszkujemy razem.
Na kawałku ściany szkicujesz
wzory roślinno - geometryczne.
Przywiązuję się do układu
twoich palców jescze bardziej.
"Teraz będę śniła swój Paryż, jeszcze nienazwane miejsca.
Bo widzisz, nie lubię czekać w tych samych gzymsach."
ś.p. B. Mazurkiewicz
często zmieniam kolor włosów staję w oknie
chociaż wciąż tak samo mam lęk wysokości
pod językiem zatrzymuję strach i smak wiśni
w deszczu chodzę bez parasola a ty dziwisz się
niezmiennie miasta które nigdy nie były moimi
kryją w swoich zakamarkach uliczkach spełnienia
na placach szukam kasztanów układam nowe wzory
dla identyfikacji wspominam sukienki w groszki
od czasu do czasu piszę wiersze o niczym
w snach śpiewam piosenki nie takie grzeczne
jak przystało na jesienne melancholią wieczory
nie zatrzymuję się nawet w znanych miejscach
wiesz lubię patrzeć jak rosną nowe drzewa
"przyćmione światło
nucę melodię – bez fortepianu
w szczelinę ciszy"
SEHAIKUAN
przyćmione światło sprzyja
drzemiące pod skórą myśli
nabierają barw
to dobra pora
na dojrzewanie jabłek i łuskanie grochu
grasz bez fortepianu
twoje palce tańczą
na czarnym i białym
wchodzą w szczelinę ciszy
razem z żyłkami słońca
słyszę
jak ziemia zwalnia oddech
pod językiem zatrzymuję
smak wiśni z pestką
cykl "pod powieką"
fotografia Pixabay
żeby móc na nowo wyjść z brzucha
wielkiej samotnej ryby z łuskami
w kolorze oczu przynajmniej lśnią
w słońcu widać więcej szczegółów
wyostrzają perspektywy nowych ulic
pachną ciepłym betonem
szczelniej otacza resztki ciepła
które jeszcze drży na wargach
otwierają okna na zieloną przestrzeń
z czystym powietrzem i strumieniem
wciąż jeszcze skaczą pod prąd
zdesperowane myśli z nadzieją
na kolejne kijanki słów
popłyną w dół regulowanej rzeki
z ujściem w bezbarwnym morzu
16 sierpień 2014
cykl "pod powieką"
fotografia z Pixabay
ciągle jeszcze dotykam ziemi
wciąż kusi dostępnym czasem
pomiędzy żebrami czuję
zbyt żarliwe noce
w godzinach przesileń zieleń
wskazana na jeszcze jedną
chwilę ze stokrotkami
między wersami
poukładane nie które przyjdzie
w niedokończonej książce
gwiazda jeszcze w czarnej globule
zanim się zrodzi
nieprzeznaczona dla mnie biel
w snach przerwanych tuż przed
nie ma miejsca na domysły
w kwestiach
przechodzenia w ostatni świt
Cykl "autoportret"
fotografia z Pixabay
czasem z przymrużeniem oka
oswajam dotykiem zachód
szmaragdem oczu kamieni
chowam przed mocnym światłem
by nie zblakły
zarysy kontynentów pozornie
w tym samym ciągle miejscu
zapomniane ogrody zarosły
nie nadają się na oazę
zakurzone portrety
z niebieskimi aniołami
przełamią w dłoni biel
pytań bez odpowiedzi
zawieszone nad głową
zagrają na siódmej strunie
szkic
kiedy nie ma już nic do zrobienia
konkrety skrupulatnie ułożone
w kostkę Rubika
zapisane kartki formuję w kulki
łatwiej trafić do kosza
na później zostawiam
te postarzone kawą
układam obok wygładzonych
sprawdzone przydają się
w godzinę pąsowej róży
powoli oswajam dotykiem zachód
nie wzrusza brzmienie twojego głosu
nigdy nie doszliśmy do końcówki języka
mówiłam w podobnym narzeczu
tak mi się zdawało a jednak oddalał
zbyt duży dysonans między słowami
teraz deszcz ale nie zachęcaj
by przekroczyć próg domu
ma tylko jedno okno
z widokiem na południe
nie lubię w pełnym słońcu
układać włosów i nóg
wydłużone cienie na ścianie
nie pozwalają złapać
myśli w przelocie
ulotne jak twoje imię
czasem pamiętam
widzisz już nie pada
cykl "pod powieką"
o czym myślisz dziewczyno z okna
gdy tak patrzysz na drugi brzeg
tęsknotę ubrałaś w przezroczystość
wody przenoszą bezgłośnie niewidoczne
spojrzenie zaczepione o biały żagiel
dobitnie niebieskim przełamuje szarość
pokój w Cadaqués nie jest ważny
w tym zapatrzeniu twojego brata
realny widok na papierze traci
wartość w zakrytej twarzy oczy usta
może zapachną niebieską laguną wtedy
od czasu do czasu pojawia się nowa
afrodyta może ma twoją twarz Anno?
Cykl "z inspiracji"
Obraz „Dziewczyna w oknie” jest jednym z najlepszych dzieł Salvadora Dali na wczesnych etapach twórczości. Anna Maria służyła za wzór płótna, długo opiekowała się artystą i pozostała jego muzą. Obraz przedstawia kobietę z tyłu, która spogląda w dal.
piasek na dnie oka
drażni słoność
nieugaszona
gdy życiodajna kropla
dobrej myśli
przepływa obok
śmiejesz się
wtedy masz szmaragdowe oczy
tylko na specjalne okazje
z karminowych ust
wylatują ptaki
Cykl "pod powieką"
cierpliwie z wierszy składam samoloty
papier wszystko przyjmie wieczorami
nad ranem też nie jest źle złapać
wschód
słońce jest dobre prawie na wszystkie
smutki te małe i te nie do ogarnięcia
wzrokiem na wspomnień ciepłą stronę
wplatam
we włosy kulig z dzwonkami i sztuczne
ognie zawsze z trzaskiem iskier latem
z daleka od lasu na granicy dośnienia
wypełnione
naczynia chowam przed mocnym światłem
niech dojrzewa nabiera wytrawnego smaku
wszystko co było jest i będzie jutro
nieznane
powoli oswajam dotykiem zachód
Od
tamtego dnia zmieniłam styl.
na strzelisto - gotycki. Zawsze
tkwiły we mnie wysokie wieże.
Mnożyły się wnętrza nowych
na iluzorycznych resztkach murów.
Zabrakło spoiwa na rzetelne połączenie.
Nie warto mierzyć różnicy w przewinieniach.
Z twojej i mojej strony rajskie ogrody.
Owocobranie wypadło nam w innym
czasie. Sen, w którym byliśmy
nie zahaczył o poranną pamięć.
Lista ważnych spraw z realizacją
na jutro przykryła grubą warstwą
nasze owoce. Nie urodzone
na smak i cień na witrażach.
Wąskie prostokąty nie mieszczą
kolorowych linii. Zawierają w sobie
czarne spoiny. Zbyt ostre krzyżowania
nie pozwalają na zapamiętanie.
Cykl "pod powieką"
foografia Pixabay
małe
rany nie sprawiają już bólu
szukamy zapomnienia
w majaczącym w oddali domu
świeża woda w cynkowym wiadrze
i zapach białej farby
pozwala rysować koła
w prostokątach okien ustawiać kwiaty
a sedno nocy zebrać w kulę
otoczyć myślą
zbliżam się na odległość
mierzona w domysłach
zawijam się w koc
pamięta miękkość skóry
ze wszystkich dni
w których tkaliśmy kobierce
z igieł pod stopami
wciąż lubię chodzić boso
nabieram pewności
Cykl "pod powieką"
Fotografia z Pixabay
kontynenty wciąż się przemieszczają
rozczochrane ranki próbuję okiełznać
mocną kawą z kardamonem na odchudzenie
zbyt rozszerzonych myśli o listopadzie
smęci
jak zawsze minorowo stroi wiolonczelę
znajoma melodia szeleści deszczem
wiosennym tyle ich w kościach zapisało
życie
wpisane w każdą mikrosekundę
wypełniam myślą tańczę na rzęsach
gdy masz jeszcze przymknięte oczy
potem
gdy nie widzisz przesuwam wskazówki
o godzinę kochania zegar ze mną
w tych knowaniach śmiejemy się razem
patrzysz
cierpliwie z wierszy składam samoloty
Cykl " Autoportret"
obraz Oli Lubczyńskiej "La Coffeina"
znajomym Poetom, którzy odeszli zbyt wcześnie
jeszcze raz chcę wyciągnąć z mroku
sonet wiesz ten o świcie narazie
w światłocieniach skrywa wilgoć
trawa
rosą niezmiennie masuje stopy
zmęczone drogą pod wiatr od morza
by jeszcze zdążyć złapać po tej
stronie
powietrze pełne drżeń tajemniczych
kropli pełne poszumów z pamięci
zabranych kiedyś jasnych latarni
tam
gdzie sny pozwalają powracać w dni
pachnące wiosną gdy jeszcze trwa
na krawędzi zimy i niedokończonych
rozmów
rozwieszone na pajęczynach wierszy
w których płaczą tęsknie wierzby
z wiatrem zawodzącym wieczorami
tuż za
oknem na puste teraz huśtawki
Babci Stefani
stałam się pomarańczowo - cynamonowa,
srebrna łuska zamieszkała w portfelu
na szczęście myśl krąży kilka metrów
nad ziemią
zdarzają się cuda największe te nieopisane
spotkania rozmowy atmosfera gęstnieje
bliżej kominka rosną cienie na ścianie
przychodzisz
gdy pod sufitem jeszcze zapach pierników
mam w ustach smak tamtych pieczonych jabłek
w kieszeniach szarego fartucha niewiele słów
zbyt mało
by powrócić do wysokości twoich dłoni
patrzeć przez dziurkę od klucza zakładać
pozbawione blasku stare broszki nabierają
mocy
wtedy wracam na polanę pod lasem myślą
chciałabym kiedyś namalować twój portret
akrylowy z dwudziestu czterech kolorów
w płótno wcisnąć d n a z kolorem oczu
włosów i kształtem twarzy gdy tak bokiem
patrzysz w stronę pól i lasu w wyobraźni
cztery pory roku na jednym kwadracie
szkicuję ołówkiem zarysy zaledwie muskam
dłonią nieuchwytność chwili niezwyczajnej
gdy tak bokiem i nie widzisz kiedy patrzę
kontynenty wciąż się przemieszczają
w poziomie wycinam z papieru jaskółki
na południe jest za daleko na żal
przezroczysty
czasem za mocno przywiązuję się do słów
które powracają nieprzyzwoitym echem
zza drzewa na którym dzięcioł liczy
chmury
podsuwają pod oczy gotowe rozwiązania
wyłapuję szczególnie te najprostsze
jak klucz do zamkniętych jeszcze drzwi
czekają
na pierwszy odgłos klangoru żurawi
cykl "pod powieką"
fotografia z Pixabay
spokojnie schodzę z dachu nad rzeką
pełna odbitych ważnych spraw i ludzi
spotkania w drodze w prostokątach
z sepią
pozwala na chwilę wyciszenia od gwaru
za oknem pozłotojesienne ślady
w postaci ciemnych szkiców na białej
ścianie
stymulują zaplanowanie nowych
podróży przystanków i pływania
pod prąd jest tak teraz niemodnie
wzruszać
fioletowym niebem z zakręconym
księżycem i wyśnionymi gwiazdami
zdobywać nieistniejące jeszcze
kontynenty
wciąż się przemieszczają
Fotografia z Pixabay
naturalnie wymykam się wieczorami
z obowiązujących schematów dnia
szarości mnie nie interesują
dlatego
chodzę z kotem po dachach bez strachu
wprowadzam czerwień i smak pomarańczy
wyciskam dokładnie ślady w ziemi
rysuję
patykiem anioła od czasu do czasu
zdąży za mną gdy przeskakuję pasy
co dwa kolory poczekam na trzeci
pasuje
do wierszy przemycam damę trefl
by w oczko postawić na więcej
wygrany z losem każdy dzień
od świtu
spokojnie schodzę z dachu
co mam napisać i żeby było mądre
na dodatek nie byłam w Weronie
julie i romea chodzą dziś do klubów
nocnie
toczą miłosne spory do zmęczonych
poranków dalekie od pacierzowych
myśli potykają się o nie pozmywane
naczynia
napełnione nawet nie w połowie
żałobnym rapsodem echem powraca
pod balkon gdzie stoły nawet czyste
wazony
niekryształowe pasują do czasów
gdy pióra mroczniejsze atramentem
próbują umieścić światło pod
podłogą
sól zachowuje swoją słoność
harmonijnie wpisuje się w bryłę
dłutem bez snów ironicznych
zwiewnie
kolorowe sukienki i oczy zamglone
na wieść o domu z kominkiem
co ogniem dłonie ogrzeje i serce
tak samo
wybija rytm życiem odbity
Fotografia z Pixabay
gdy inni biegną coraz szybciej
po wodę do zatrutych studni
chcą wyłowić srebrniki wrzucone
kiedyś na niepewne szczęście
za czerwonym wachlarzem wyczesuję
niecierpliwość wyrzucam daleko
od siebie na wróżby z fusów
narzucam dyscyplinę trzymania
prosto na wysokich czarnych obcasach
wychodzenie jest przekonujące
dla wytrawnych graczy w pokera
na zaślepione wszystko albo nic
trzymam kurczowo ostatnie żetony
białe czerwone czarne do wyboru
droga wyjścia przez główne drzwi
zanim rzucą ostatnie kości na stół
bez możliwości dowolnej interpretacji
zatańczę na wskazówkach zegara
Chagall się przecież nie pogniewa
wie że trzymam z niebieskimi aniołami
Cykl "pod powieką"
fotografia z Pixabay
nie sprzyja wspólnemu śniadaniu
granatowy kubek stoi na półce
od dawna nie budzi już żywszych
emocji
opadły jak liście tamtej jesieni
nie czas wracać do cierpkich
stwierdzeń z naszych okien
różne widoki
na listy w szufladzie tylko słońce
to samo na przeciwległych południkach
deszcz nie wróży nic dobrego
tak samo
spływa kroplami po szybie
zmywa okruchy przerwanych rozmów
nic nie wartych jak cień
za rogiem
nawet nie wiem czy był
Cykl "pod powieką"
fotografia z Pixabay
mówiłaś nie bój się wejść na ostatni
schodek a ja w przyziemność spadam
zbieram słowa układam jak liście
kolorami
od najciemniejszych do tych jasnych
podróży nieodbytych jeszcze jest czas
ograniczony ramkami z ujarzmionym
sztormem
związany zgrzebnym sznurem odpornym
na odległości wypełnione tęsknotą
z epoki renaseansu wybieram kierunki
zielone
jeszcze nie obsiane pola atlantydy
cykl "pod powieką"
fotografia z Pixabay
