małe rany nie sprawiają już bólu
szukam zapomnienia
majaczy w oddali dom
świeża woda w cynkowym wiadrze
i zapach białej farby

pozwala rysować koła
w prostokątach okien ustawiać kwiaty
a sedno nocy zebrać
w kulę
otoczyć myślą

zbliżam się na odległość
mierzę w domysłach
zawijam w koc

pamięta miękkość skóry
ze wszystkich dni
gdy tkaliśmy kobierce
igły pod stopami

wciąż lubię chodzić boso
nabieram pewności

Bardzo dobry wiersz, tak widzę. Pozdrawiam

Czytam nie pierwszy raz ten wiersz..jest świetny.Pozdrawiam Bogusiu:)

w prostokątach okien ustawiać kwiaty - świetna fraza