Skupienie ma swoje granice. Rośnie bruzda na czole. Gdy rzeki wylewają, więcej odbitych świateł przypomina o gwiazdach i możliwościach...

Skupienie ma swoje granice. Rośnie bruzda na czole.
Gdy rzeki wylewają, więcej odbitych świateł
przypomina o gwiazdach i możliwościach.
Zanurzenie dłoni zawsze owocne.

Kamienie, glony, puste muszle
układam wśród opadłych liści.
Niedokończone obrazy nie wzruszają.
Przestałam nawet pytać, co miałeś na myśli

Rozważam nagłe zanikanie w zdaniach
stwierdzających. Czas złagodził ostrość.
W ostatnim wierszu więcej mgły
i zapachu wosku. Pod wieczór
można wytłumaczyć bardziej wilgotne oczy.
Mówię, że to tylko wiatr.





Bogusława Matusiak
foto ze strony Tapeciarnia.pl

"Dobrzy ludzie mają moc-mogą żyć jeszcze po śmierci w niejednym wspomnieniu" zielonooka34 nagie drzewa i ostrzejszy wiatr...

"Dobrzy ludzie mają moc-mogą żyć jeszcze po śmierci w niejednym wspomnieniu"
zielonooka34


nagie drzewa i ostrzejszy wiatr
sprzyja w dotykaniu kamieni
milczenie pozwala
na monolog w jedną stronę
i słony ślad na policzku

wywołuję ich po imieniu
przychodzą w ostatnich obrazach
przy stole w ogrodzie

nie wciskam się w wolne szczeliny
pomiędzy nimi a nami
to budzenie ze snu nie sprawi że wrócą
w czasoprzestrzeni mijamy się
idąc tymi samymi alejkami

pozostał tylko spacer po krajobrazach
zatrzymania przy kolejnych płytach
ciepło i światło na znak że pamiętam
i cisza jeszcze długo po wyjściu



Bogusława Matusiak
kursywą słowa z wiersza "zaduszkowe pobyć razem"
Obraz - fotografia thean - Tapeciarnia

Dla Anny K Twoje jesienie malowane słowem są czymś więcej niż tylko widokiem za oknem. Jesteśmy podobne w zatrzymaniach, dobieraniu ...

Dla Anny K

Twoje jesienie malowane słowem
są czymś więcej niż tylko widokiem za oknem.
Jesteśmy podobne w zatrzymaniach, dobieraniu kolorów.
Biedronka jest biedronką a jeż tupie tak samo,
chociaż wędruje inną ścieżką.

Nie widzimy się, lecz wyczuwamy swoją obecność.
W bezkresach nieba, sąsiadujących gwiazdach,
w porannym piciu kawy. Nie przeszkadza, że błękit
nad głową nie do końca jest niebieski.

W gąszczu słów wypatrujemy najprostszych, Docierają
najpewniej i w samo sedno. Wtedy czuję strach,
bo nawet wierszem nic nie mogę zrobić. Zbieram liście,
układam , tłumię w sobie  myśli o niebezpiecznych szczelinach.

Maleje czujność, więc wymyślam na poczekaniu słowny spisek
Unosi się ponad polami, lasem. Zaczepia o zawsze zdziwiony
księżyc. Nawet w czasie odpływu. Szum w muszelkach,
pełniej rozkwitają róże i pachnie ziemia, gdy mgła
coraz śmielej tańczy na skraju drogi i myśli.
Tam się przeczuwamy. Wiem, to tak niewiele.





Bogusława Matusiak
Obraz Oli Lubczyńskiej - No dobrze

spływają szczelinami kształcą monotonię wydeptuję ścieżki kluczę dziwisz się że wracam jak słowa w niezrozumiałym języku ...

spływają szczelinami
kształcą monotonię

wydeptuję ścieżki
kluczę
dziwisz się że wracam
jak słowa
w niezrozumiałym języku

ze stron w których nie byłam
układam nowe dekoracje
dla wypełnienia znaczeń

zakreślam proste
krzywe
i liczę ryby wyskakujące z wody
skończyłam na parzystej

idę w stronę fiordów
czekając na liczby nieparzyste




Bogusława Matusiak
Liczby nieparzyste - tytuł tomiku Małgorzaty Południak
fotografia ze strony: http://estera92.cba.pl

Ola Lubczyńska - "Blue Moon" Czas płynie, błękitnieje krew na piasku. Nad rzeką brzegi zarosły, ślady zatarł wiatr. Nie po...

Ola Lubczyńska - "Blue Moon"

Czas płynie, błękitnieje krew na piasku.
Nad rzeką brzegi zarosły, ślady zatarł wiatr.
Nie pora na bose stopy i pływanie pod prąd.

Pamiątki w szufladach, od czasu do czasu
potrzebują przewietrzenia. Wystawione
rozszerzają myśli. Miejsce na dokreślenie.

Pory roku tkwią pod skórą. Nawet mróz
na szybie rysuje kwiaty. Zebrane w bukiet
wysyłają sygnały. Zapach tego co jeszcze żyje.

Wokół, we mnie. Na znak, że można coś jeszcze
wydobyć. Z pokładów drzemiących po prawej stronie
wymyka się pierwszym. Przerywam ciszę.



Bogusława Matusiak
kursywą słowa Grzegorza Trochimczuka "Wszystko było"

małe rany nie sprawiają już bólu szukam zapomnienia majaczy w oddali dom świeża woda w cynkowym wiadrze i zapach białej farby pozw...

małe rany nie sprawiają już bólu
szukam zapomnienia
majaczy w oddali dom
świeża woda w cynkowym wiadrze
i zapach białej farby

pozwala rysować koła
w prostokątach okien ustawiać kwiaty
a sedno nocy zebrać
w kulę
otoczyć myślą

zbliżam się na odległość
mierzę w domysłach
zawijam w koc

pamięta miękkość skóry
ze wszystkich dni
gdy tkaliśmy kobierce
igły pod stopami

wciąż lubię chodzić boso
nabieram pewności



Bogusława Matusiak
foto ze strony Tapeciarnia.pl

liczę kroki tuż przy ziemi piasek z klepsydry słoneczność nie jest powodem do uwierzenia w przemiany otwartość tylko na chwilę cze...

liczę kroki tuż przy ziemi
piasek z klepsydry
słoneczność nie jest powodem
do uwierzenia w przemiany
otwartość tylko na chwilę

czerwone liście ułożone kasztany
dłońmi zasłaniam twarz
by nie było widać drżenia warg
w przejściach między pokojami
wypełniam nieobecność
pierwszą myślą wpisuje tytuł

w przeciągach jest łatwiej
zawsze można zrzucić winę
na katar sienny i wrócić
bez tłumaczenia dlaczego
mrużę oczy




Bogusława Matusiak
fotografia ze zbiorów własnych

Cecylia Stefania Matusiak 20.03.1927 - 2.10.2014 Zawsze tak jest, zawsze jest za późno Rośnie  milczenie. Z pamięci na powierzchnię w...

Cecylia Stefania Matusiak 20.03.1927 - 2.10.2014

Zawsze tak jest, zawsze jest za późno
Rośnie  milczenie. Z pamięci na powierzchnię
wypływają obrazy w których byłaś.
Sama, ze mną, z nami

Ostatnie urodziny,  więcej ciszy między toastami.
Życzenia zdrowia zanikały w twoim uśmiechu,
Coraz krótsza linia i wolniejszy wdech, wydech.

Pytałaś o jeszcze nieodkryte imiona i miejsca.
Zdziwienie kręciło twoją głową,
jak można splatać i rozplatać.Mówiłam wtedy,
że przeszłość płynie w naszych żyłach.

Rozgrzebywanie ziemi, szukanie na intuicję.
Wielokrotne powracanie na ten sam brzeg
ma sens, teraz, gdy trzeba dopisać datę.
To nawet nie będzie bolało, tylko jak ten brak
wpleść w jesień, szelest  liści i ostatnie ciepło?




Bogusława Matusiak
Fotografia ze zbiorów własnych

Mariuszowi J. O szóstej zero trzy za wcześnie na myśli o prawdzie. Mają smak pomarańczy  z czasów, gdy pierwsza gwiazda była n...

Mariuszowi J.

O szóstej zero trzy za wcześnie na myśli o prawdzie.
Mają smak pomarańczy  z czasów, gdy pierwsza gwiazda
była najważniejsza. Tworzysz nowe mity na kartkach
brudnopisu. Masz nadzieję, że dzieci docenią.

Wsłuchujesz się w ich oddechy od momentu wyjścia.
Bez słów patrzysz, jak próbują chodzić własnymi szczegółami.
W nich zawsze tkwi coś tajemniczego. Coś, co ukrywają
w dłoniach gdy nie patrzysz. To zmusza do większej koncentracji

Przyzwyczajasz się do  krajobrazu za oknami.
Pesel z każdym dniem wydłuża historię. Wypełnia twarzami,
słowami, milczeniem  i zmieniającym się klimatem.

Zmiana adresu na kolejny i fotografię z większa ilością
przebytych ścieżek pod oczami. Pozostaje ten sam błysk
na dobre wieści. Zaznaczone w kalendarzu kółkiem.
Do wypełnienia, by odłożyły się w kościach.
Na później, zanim się rozsypią. Teraz czas na toast.
Bez rozczulania się, koniecznie o smaku pomarańczy.




Bogusława Matusiak
Bardzo dziękuję za możliwość wędrówki przez życie zapisane wersami.
kursywą słowa z wiersza Mariusza Jagiełło Nocami nie żałuję Moritza Erhardta z tomiku
Człowiek z brudnopisu