dobrze że jesteś
szmaragdowo brązowy
tyle słońca wokół
łamiąc wszelkie zasady
przejdziemy przez most
na sprawdzonych przęsłach
wędrówka w nieznaną noc
z pełnią w jaśminowym śnie
otworzy kolejne granice
cykl "tam gdzie rosły poziomki"
24 czerwiec 2022
dorosłam dawno temu
bez ciebie jakoś inaczej
płyną dni za zasłoną snu
już przestałam biec na oślep
by zapomnieć tamten dom
z oknem na północ
zbudowałam własny
posadziłam drzewa i krzewy
tylko wiśnie odpuściłam
za dużo wspomnień w ich smaku
a pestek dalej nie wyrzucam
by chociaż to pozostało
takie samo jak kiedyś
jak przed zanim dorosłam
a ty nie zdążyłeś się zestarzeć
w bujanym niebieskim fotelu
kołyszę sny i wspomnienia
z białą koszulą i szalikiem
z kratką na granatowym tle
jak niebo którego ciągle się uczę
z tajemniczą trajektorią gwiazd
które niespodziewanie
i za szybko gasną
nawet nie zdążę przełknąć łzy
"Poezja szuka w nas miejscnajbardziej intymnychopuszczonych"Bohdan Wrocławski - "W podróży do siebie"
nie wiem czy mnie odnajdzie
gdy często staję nad klifem
a w dole mgła przesłania
wyrazistość obrazów
tylko kontury pozostają widoczne
jak wyrzut że jeszcze nic nie zrobiłam
by wypełnić mięsistą treścią
w kolorze purpury
kwitną różaneczniki w kwaśnej ziemi
wbrew przekonaniu że tylko słodkie
ma znaczenie gdy świeci słońce
od południowej strony
łatwiej rozprostować kości
policzyć w pamięci te niezapisane
jeszcze w rozmytych kolorach
czekają na końcówkach palców
ścieżki jeszcze nie znane
zaczną wnikać pod skórę
wpiszą się kolejną linią
za którą niebieski horyzont
przybliży się pierwszym wersem
Fotografia z Pixabay
wyrzucam nadmiar słów
o niepotrzebnych przypadkach
zakończeń z oczywistą puentą
to co zostało w zasięgu wzroku
wpisuję w jaśminowe ramy
dobre dla początku
na turkusowych tłach
nie szukam zbędnych pytań
wychodzę wieczorami
sprawdzam
czy jest moja gwiazda
by zamknąć ją w dłoni
jak klucze
do jeszcze dostępnych pragnień
życie - jego nić trzymasz mocniej
w dłoniach i w oddechu
kiedy się na nim skupiasz
dostrzegasz nagle
szersze widmo szczęścia
jako wyrównanie dla bólu
z którym można się pogodzić
jak ze zdarzeniami ktore były
w nieoglądanych widokach
za oknami straconych okazji
teraz pozostaje pamiętać
bardzo bliskie rozmowy
na odległość dłoni
i chwile milczenia razem
deszcz wydaje się taki ciepły
a kamień nie ma ostrych brzegów
złagodniały jak kolejne dni
w nieliczonych oddechach
nawet na wietrze na wprost
by można wypatrywać dalej
tego najważniejszego
jutra z nieznanym
'Ty Panie tyle czasu masz
mieszkanie w chmurach i błękicie'
ile cierpienia musisz dać
by świętość w końcu zeszła w życie
więc proszę powiedz szczerze mi
bo we mnie tyle niepokoju
czy zerkasz czasem od niechcenia
na Twoją ziemię co nieświętą
czy widzisz dzisiaj piekła moc
co nagłą śmiercią znaczy szlak
i proszę nie licz grzechów mych
bo potulności dziś mi brak
niezmiennie od tysięcy lat
życie i śmierć splatają się
czy w imię Twoje lub też nie
a zawsze giną i tak święci
długo wierzyłam w słów Twych moc
myślałam kiedyś wiesz co robisz
dlatego dzisiaj pytam się
czy takich ofiar właśnie chcesz
czy widzisz dzisiaj piekła moc
gdy nagłą śmiercią znaczy szlak
do nieba w którym wiecznie trwasz
nie odpowiadaj spójrz jak idą
Fotografia z Pixabay
kursywą słowa z Piosenki "Zamiast" Edyty Geppert
https://www.youtube.com/watch?v=c72Gmm7v3UM wersja gitarowa
czy teraz już masz pewność
że nic nie jest dane na stałe
wciąż jeszcze stajesz za daleko
od idealnych kształtów granic
są płynne i czasem kolor
intensywnie czerwony
przypomina o przesunięciu czasu
bezszelestnie klamstwo i prawda
schowane pod gruzami
zawieszone na nagich gałęziach
krzyczą o sprawiedliwość
bezskutecznie
zbieranie dowodów za i przeciw
czas napięty do granic możliwości
sprawdzamy na jak długo
wystarczy cierpliwości w trwaniu
brzemiennego w skutki grzechu zaniechania
tylko kości będą kiedyś przypomnieniem
pewnej mrocznej drogi krzyżowej
pośród śnieżyczek i krokusów
tam
wstępujesz jak do świątyni
człowiek z kruchym kręgosłupem
a siłą tytanów
która
otoczy niewyobrażalnie słowem
do samego najgłębszego dna
poruszy delikatnie pewność
dogłębnie
wstrząsy poczujesz jeszcze długo
po wyjściu trzymając w dłoni
liryczność
testament zamyśleń
Fotografia z Pixabay
prześwity w mlecznym powietrzu
rozszerzają się pod wpływem słów
rozrzucam je z umiarem
by nie spłoszyć czujnych ptaków
wiedzą o wiele więcej
niż równo ułożone kamienie
dlatego omijam je szerokim łukiem
mam jeszcze czas na dośnienia
zwracam uwagę na burzę
oczyszcza powietrze
pozwala oddychać
fotografia z Pixabay
każdego danego nam poranka
uczymy się siebie wciąż od nowa
toniemy w sobie
wbrew zadziwieniom
pielęgnujemy chwile
w gwiazdach zapisane dni
podpisane mocnym drżeniem
serca w nas niezmiennie
biją jednym wspólnym rytmem
dają niezbite dowody
to wciąż ta sama miłość
nadal dojrzewa
i nie opuszczę cię
aż do śmierci
zawieszone na granicy jawy i snu
pachnie rumiankiem i poziomkami
na kryształowym talerzyku
falują kłosy żyta na przyszły chleb
z najlepszą suchą prawą piętką
przesuwają w niedotykalne
rozpływają się w tajemnicy studni
za domem większe mniejsze kadry
rozrzucone w równoległych
przestrzeniach zapamiętania
w dzisiejszym cyberświcie
wpisały się na zawsze jak wryte
w pamięć modrakowe hieroglify
fotografia z Pixabay
Fotografia z Pixabay
Fotografia z Pixabay
Bruno Schulz - "Spotkanie"
Grafika ze strony https://literat.ug.edu.pl/shulz/index.htm
zostawiasz pytania bez odpowiedzi
na wspomnienie sukienki w kwiatki
na moście obok tańczyły cienie
wciąż skupiasz wzrok
na tym co nieważne
przy długich nogach
i krótkiej fioletowej
pulsuje cisza pełna tajemnic
i skrzydeł które nam wyrosły
nie wiadomo nawet kiedy
przestało nam zależeć na pytaniach
bo każdy dzień to odpowiedź
fotografia z Pixabay
od czasu do czasu spotykamy się
na krawędziach brązowych myśli
to przez kolor oczu mam takie jak ty
lubię kutię i smak czereśni z ogrodu
zjadam bez mrugnięcia okiem
wiśnie z pestkami w cieniu drzewa
uśmiecham się do ciebie
bo wiem że tyle krwi twojej
w moim krwiobiegu sięgam dna
kieszeni szarego fartucha
pachnie jabłkami w całym domu
wtedy wędruję w zieloność łąki
łapię motyle rozplatam warkocz
by poddać się podmuchom wiatru
szumią trawy opowieści o narodzinach
życiu twardym jak kamienie
i uśmiechu który pamiętam
bo tak rzadko się pojawiał
gdy był świat nagle nabierał barw
tych przejasnych jak dziś
gdy znów spotykamy się
na krawędzi brązowych myśli
fotografia własna
mają ciągle zbyt ostre krawędzie
o brzemiennych w skutki zapamiętaniach
jak kolejne zmarszczki żłobiące skórę
efektem zbyt głębokich powrotów
barwy optymistyczne dziś nie są w cenie
i zakłócają bytem spokój szarozgniłym
aspektom szarodziennej egzystencji
łuskanej godzna za godziną
eskalacja
wierszy bez początku jak nienarodzone
i skazane na chodzenie po omacku
emanują (bezwiednie) zbyt często
rozpaczą która wciąż niepoprawnie
sercem rozpamiętuje niedoszłości
zasypywane piaskiem zapomnień
emocje
fotografia z Pixabay
między drzewami
światło zostawia smugi
znajoma droga
przybliża coraz bardziej
do straconego raju
fotografia z Pixabay
a nocą budzą się gwiazdy
by rozświetlić granat nieba
chodzi księżyc tam po lewej
dojrzały jak na tę porę
eterycznie kusi blaskiem
falowanej sukni jeziora
gdy widzisz drugi brzeg zbierasz
hortensje z ogrodu na fotografiach
i sadzisz w pamięci na potem
jakbyś chciał zatrzymać czas
który i tak wbrew staraniom
leci nieuchwytny jak ptak
łopocze wskazówkami
masz dalej do snu czy do życia
niewypełnione przestrzenie
oswajasz dotykiem skóry
prawdziwe od lat wpisane w tęczówki
rozmowy o smaku i przebarwieniach
skupiasz się na ostatnich międzydłoniach
to właśnie miejsce na jeszcze jedno
uwarunkowane spotkanie pod szczęśliwą
wtedy już wiesz na pewno
zmieni się świat na trójwymiarowy
w zaróżowionym zamyśleniu
mogę schować nóż
w nacięciach kwitną stokrotki
aż po horyzont
niebo ma tyle do powiedzenia
ptaki tańczą z wiatrem
a nocą budzą się gwiazdy
układamy wspólne konstelacje
przecinając drogę mleczną
od wschodu do zachodu
wyglądam przez okno by odnaleźć
myśli wyrzucone zbyt pochopnie
wiem ta wiosna nie będzie już taka sama
zmienia się świat na trójwymiarowy
pełen gwiezdnych i niegwiezdnych wojen
tylko rzeka wciąż płynie tym samym korytem
prawda niezmienna od lat wpisana w tęczówkę
jesieni kamieni i tym podobnych
zaczepione na ostrych krawędziach
wyrównuję myśl za myślą słowo za słowem
skreślam zimnokrwiste poranki
próbuję zatrzymać niedokończone sny
i jak tylko mogę pielęgnuję ciszę
Fot. z Pixabay
pogoda za oknem nie sprzyja
niewypełnione przestrzenie kartki
zawsze są problematyczne
kieruję wzrok w stronę ostrych brzegów
jestem w samym środku bez makijażu
pod łóżko chowam co moje na stałe
zabezpieczenie na ewentualną utratę
gdy nowe z tego co jeszcze
w zamyśleniu wyostrzy wzrok soczewką
być może wejdzie pod skórę
i wyżłobi kolejną zmarszczkę
pod oczami jest miejsce na wybór
zanim przesunę się w czasie
