wykracza poza ciszę
skupiam się na zapachu
gdy wybieram pasujący
do granatowej patery
odbija się w lustrze
jak ruch powietrza
z większą zawartością tlenu
pełniej oddycham
zrywam błony między palcami
wypełniam wersami
puste przestrzenie
pokoje mają ten sam wymiar
tylko w tych jasnych
kot liczy oczka w firance
jutro zadbam o konkrety
tkwią w największej kropli
na szybie od zachodu
cykl "oswajanie"
fot. z Pixabay
zaplanowałam wszystko na wypadek wypalania traw
rozpuszczę włosy na dowód że mogę przestać
starać się o subtelność gdy w ręku trzymam nóż
zdecydowane cięcie mniej boli niż melancholia
zamknięta w słoiku przeżyje być albo nie być
w oknie z profilu dobrze się wygląda w sepii
pełnej koronek kapeluszy kota na parapecie
mruczenie wpisane w gwar pod wieżą Eiffla
czas na wysokich obcasach zatacza szersze kręgi
zamyka przeszłość zapisaną w kolejnych słojach drzew
niezapisanych kartek dla egoistycznej wygody
złote myśli skurczone do ostatniej kropki nad
drogą na wprost albo na ostre krawędzie snów
zaczepionych o prawą płetwę wieloryba
przypadkiem wyrzucona na brzeg zacznę liczyć
krople przesypywać przez palce ziarna piasku
z pierwszego znów zacznę budować pojęcie sensu
cykl "oswajanie"
fot. z Pixabay
to by ułatwiło porządki
więcej miejsca na nowe
mieszanie pór roku
których granica się zaciera
cienka linia niewidoczna dla oczu
pozwala na niedozwolone wyskoki
bez skrupułów
nowa fryzura w ramach praktyki
na czas odrastania włosów
wyznacza ścieżki na których
nie zostawiłam śladów
za oknem pozornie nie ma nic
z chaosu powstaje coś
może zapachnie zimą jaśminem
wbrew temu co mówią
dlatego chodzę bez czapki
odsłaniam uszy by usłyszeć ptaki
te które pozostały
cykl "oswajanie"
fot. z Pixabay
cykl "oswajanie"
fot. z FB
daj się wciągnąć w darowaną długość
wieczory mają przewagę nad dniem
kot się przeciąga mruczenie wychodzi
za próg w nieskazitelną biel
z dachu widać więcej śnieg
na wyciągnięcie dłoni
na znak ostatniego wołania
o chwilę na odpowiedź
tylko prawidłowe są brane pod uwagę
kiedyś musisz zejść to trudne
gdy lęk wysokości rośnie
maleje mgła gdy wybierasz
najważniejsze rzeczy do zrobienia
wracasz do książki do miejsca
gdzie odnaleziono ślady
biegniesz by nie zapomnieć
na dowód kreślisz parę wersów
pasują do brzegów snu
kiedy się budzisz
Ś. p. Rafałowi - 16 grudzień 2021
Nie tak miało przecież być.
Przedświąteczny telefon
przyniósł nie takie wieści.
Świąteczne kolory przygasły.
W drugiej stałej dacie
godzina przejścia z bytu.
Czarna kreska na śniegu
w środku źrenicy. Łzy.
To boli, bo przecież za wcześnie
stałeś się częścią innego świata.
Ten tutaj, matki i ojca na ten moment
rozpadł się na małe kawałki.
Teraz wspomnienie ze zdjęcia.
Kilka słów odstatnich, drżą na tej
najczulszej strunie. Miało być
rodzinnie, przy stole. Jeszcze.
Dziś pusty talerz z opłatkiem
przypomni najcieplejsze chwile.
Bezradność zasiądzie przy stole
w tę najsmutnieszą wigilię.
Fotografia Pixabay
od czarnego punktu
w samym centrum mandali
zanim rozeszło się szerzej
wchłonęło wszystko po drodze
nic na siłę bez tłumaczenia
może to mus bo płynie jak krew
pulsuje i wrze aż wybuchnie
jak wulkan potem opadnie pył
każde kolejne i kolejne
mieścimy w sobie niewyrażalne
dzieli się na słowa i wersy
nieprzypadkowo wpadają na siebie
określają nieokreślone
nazywają jeszcze nienazwane
niebo do ziemi i z powrotem
spotykamy się w tym miejscu
cykl "oswajanie"
Fot. z Pixabay
każdego dnia czytam życie
rozkładam je na części
najbardziej lubię wodę
tyle jest jej we mnie
i krew łatwo wyczuwalna
tętni we mnie od momentu
decyzji poczęcia
z różowych marzeń
na przyszłość
byłam kim chciałam
w prostych wersach
żoną Lota w słupie soli
umierałam z Julią
w przedsionkach czekałam
na powrót Odyseusza
z kosmicznych podróży
na stopach przemyciłam
srebrny kurz zmył deszcz
z każdą kroplą jestem
coraz bardziej prawdziwa
jak wdech i wydech
bliżej ziemi
cykl "oswajanie"
fot. z Pixabay
Co mam powiedzieć. Zła wiadomość.
wpisana w dobry czas. Z narodzeniem Pana
od razu w śmierć.Białą, w końcu spadł śnieg.
Czuwanie, czytanie, znów nic. Przeoczenie
w momencie zniżania powiek, niekompletne słowa.
Dwa bieguny. Północ południe szum wiatru pomiędzy .
Pulsuje krew a nowe słowa nieułożone.
Nie mieszczą się w literackim kanonie, w zdaniu.
Znaki zapytania nie budują fraz.
Ekstrawaganckie wydają się monotonne
w kolorze i modulacji. Głos na strunach
trwa niewypowiedziany w wydłużonej chwili.
Kursywą słowa z wiersza Stanisława Barańczaka – „Co mam powiedzieć”
fot. z Pixabay
co tak naprawdę ważne
kwiaty drzewa domy
na mojej ulicy otwarte okna
bez obrazów do zapisania
za mgłą ukryte znaczenia
imiona
szczęścia małe
odchodzenia w czerni
spalone mosty na rzekach
milczenie na krawędzi
krzyk w pół w gardle zatrzymany
w dłoniach tylko ziarenka
czekały by dojrzeć do
przesypywania rozcierania
w palcach okruchy
którymi można się dzielić
wciąż nieracjonalnie
chwytam spadające gwiazdy
po zerwanej kartce z kalendarza
nie wracam bez potrzeby
do dywagacji o jutrze
co się wydarzy to się wydarzy
świat się zakręci
ziemia okrąży słońce
czas zastosowany umownie
bez patrzenia na wskazówki
niedługo zapachnie świerkiem
rybą na stole skupieniem
życzenia te upragnione
w tych niepewnych
dobrze że są przebłyski
nadziei na zrodzone
dla pamięci
cykl "oswajanie"
fot. z Pixabay
niełatwo wśród miliona słów
odnaleźć te najważniejsze
nie czekam na spektakularne cuda
zbieram te dobrze sprawdzone
wkładam do kieszeni na później
dawno skradzione światło
ciągle tak samo rozświetla
drogę na której zostawiamy
ślady bez zbędnych słów
fot. z Pixabay
wiesz przecież że nie lubię słodyczy
do teraz wszystko tylko na ostro
jeszcze trochę przed nami dni
wciąż przecieramy oczy ze zdumienia
gdy wstajemy później niż zwykle
przyzwyczaiłam się do kłamstw o pięknie
a pewność wie i tak swoje bo ile razy
można mieć osiemnaście lat kolejne
ciągną się szronem na włosach i siatką
głębszych zmarszczek na dowód beztroski
wolniejszym krokiem w stronę miejsca
gdzie wszystko może się zdarzyć jeszcze
trzymaj mnie mocno za rękę
może wtedy przekonam się
nawet do słodkiego
cykl "oswajanie"
rozszerzają swoje milczenie
o kolejne ciemniejsze winogrona
szron na włosach krótszy dystans
między siatką zmarszczek na dowód
spadających gwiazd jaśminem oddech
wypełniony po przelewające brzegi
rzeka w wyżłobionym korycie
bez pośpiechu zbędnych euforii
tańczą w wolnym rytmie pamięci
odczepiają z wyczuciem
balast przybliża do popiołów
przysłaniając gwiazdy
sprawdzają dostępność mgławicy
do której im coraz bliżej
cykl "oswajanie"
fotografia z Pixabay
cykl "oswajanie"
fot. z Pixabay
przekładam kolejne
zimniejsze dni między palcami
nie dziwi szukanie śladów
z ruchu warg odczytuję ciszę
rozłożona na czynniki pierwsze
łatwiej pozwala się oswoić
w jej ciepłych zagłębieniach
kołyszę pozostałe do przeżycia
przepełnione tobą od rana
do samego zachodu
Cykl "oswajanie"
fot. z Pixabay
często ptaki wypadły z ciepłych domów
lub odleciały w różne świata strony
od czasu do czasu komunikacja klikami
od dawna nie wierzą po dziecinnenu
matkom opada nadzieja razem z rękoma
bo co z nimi zrobić jak nie ma po co
i tak tylko świerkowe gałązki
puste miejsca bo prezenty już poleciały
tam gdzie pamięć o gwieździe szopce
nierealna by sobie nawet wyobrazić
miłość zamkniętą w wyrozumiałej samotności
opłatka i pustych nakryć przez cały czas
fotografia z Pixabay
czasem nie dają nam wyboru
przychodzą przechodzą odchodzą
bez żadnych znaków
szczególne wschody i zachody
niedokończone obrazy za wcześnie
zawieszone tylko w pamięci
ptaki wylatują z gniazd
szemrzą karmazynowe rzeki
zapomnienie przychodzi za trudno
spływa po szybach i taka cisza
zbyt ciężka między wersami
może być przecież nasz ten wiersz
o niebie tym pomiędzy i piekle
tam łatwiej się dostać bo na skróty
z tego powodu nie wyrywam sobie włosów
podam ci kawę i ciasteczko orzechowe
na to przecież zawsze jest czas
potem może powspominamy stare dobre
jak małżeństwo z długim stażem
szmery chichoty zachody wrzosowiska
na skraju zimy zamarzniemy jak drzewa
nagie ogołocone z ostatniej czułości
chociaż klimat ciągle się ociepla
wybuchy na słońcu bardziej realne
na bliskie spotkanie z naszym kawałkiem
ziemia wciąż drży trzęsie straszy
czas na dopicie kawy i niedokończone
teraz to już nie ma znaczenia wiesz
świat pomalutku i tak się kończy
Fotografia Pixabay
powietrze faluje nad filiżanką
kawa zawsze dobrze się sprawdza
przed przyjściem pobytem odejściem
z kluczem pod zieloną wycieraczką
czy w kieszeni zabranym na zawsze
na potem od eterycznych wersów
z niebem piekłem i tym pomiędzy
tak myślę czy to zbyt ostre obrazy
wypaliły ogromną czarną dziurę
między słowami uwięzły w gardle
czy to tylko zmęczenie przytłacza
na tyle mocno by być u kresu
zagryzania ust z bezsilności
wszystko za szybko płynie
a w czerwonym notesie pusto
kiedyś prościej było zapełnić
czas wykorzystany niegrzecznie
paliłam jointy i byłam taka próżna
nie czując żadnych wyrzutów
kolorowe kapelusze
sukienki do kostek
wiesz o czym mowa
teraz cisza się wydłużyła
chowam w niej grzechy
o których chcę zapomnieć
patrzę w stronę Eris
tam współwinowajcy czekają
jak motyle uleciały
teraz myśli czarne
czekają na zebranie na brzegu notesu
niezrozumiałe do rozwiązania
może wtedy poczuję spokój
cykl "pod powieką"
fotografia Pixabay
mówiłaś każdy ma swego anioła
od spraw wszelakich
czasem pytam czy ten mój wciąż idzie
przede mną obok czy za mną gdy nie ma
ciebie i wiśni w starym ogrodzie
pod obcasami beton wybija rytm
przechodzenia przeskoczenia nad
dniem który właśnie umyka
w swoim tempie wiatr rozwiewa
nadzieję i pióra mojego anioła
taki niepodobny i biel niepuchata
szelestu skrzydeł nie słyszę
w tej zwyczajności zgrubiała skóra
pewnie dlatego nie czuję dotyku
może zbyt słabo wierzę
że wielkie rzeczy z tych najmniejszych
a ten przypisany z szarymi skrzydłami
może nie odszedł zbyt daleko
wiem dajesz mi czas
spływa z wiecznego pióra
kropla za kroplą
w kieszeniach trzymam miłość
niedoskonałą na dziś i na jutro
czekam na potem wypatruję
gdy potop wyjście i pustynia
piaskiem zasypie oczy
teraz jeszcze próbuję kolejnym
wierszem dotknąć o płacz dziecka
tak mi jeszcze bardzo daleko
od bezgranicznego czekania
odkąd przestała bawić się lalkami
układa kolorowe figury
przez okno patrzę dziś też pada śnieg
jak wtedy owoc dał znać że już czas
rodzenia zawsze się wspomina ze łzami
szczęście o brązowych oczach dorosło
zapisało się w drzewie trwałą gałęzią
uplecione własne gniazdo z tego co zawsze
w cieniu lipy wciąż bada piramidy
kreśli na dywanie nowe labirynty
wchodzi i szuka wyjścia z urodzoną
z jej krwi i kości o niebieskich oczach
Fotografia z Pixabay
przychylam się ku szarościom
bez melancholii nieważki stan
można się przyzwyczaić
wszystko pulsuje skóra oddycha
słowa brzmią znajomo gdy patrzę
na maszerujące niedaleko wrony
kieruję się na największy zasięg
zapisuję duże litery cyfry na czerwono
by można było zaczepić wzrok i nie odpaść
od ściany niepełnych danych
przestań się więc w końcu dziwić
gdy bezskutecznie wybieram imiona
i nie trafiam na kurioza
dlatego w kuchni w stylu rustykalnym
dla odświeżenia stosuję rubinową frezję
komponuje się z szarym ot co
Cykl "pod powieką"
fot. z Pixabay
ja ewa ty adam i myśli ptaków
przelatują z twojej do mojej głowy
nie wspominamy zakazanego owocu
tkwi w nas fioletowym kuszeniem
zbyt krótkie noce wypełnione
zapadaniem się po samą czerń
przed świtem rodzą się od nowa
brzemienne zaskoczenia trzymamy
w dłoniach łatwiej zatrzymać słowa
unoszą się nad dębowym stołem
rozdygotane szepty zastępują myśli
niepotrzebne wyrzucamy przez okno
na znak że przemijamy bez żalu
coraz dojrzalej wypełniamy plan
Cykl "pod powieką"
fotografia z Pixabay
mieszkam tam gdzie zawsze
czyli za daleko na spotkanie
pod tym samym gwiazdozbiorem
tak samo wciąż liczę gwiazdy
przekładam kartki i wspomnienia
obserwuję przez szybę burzę
myśli wylatują jak motyle
umierają zawsze za szybko
nim złapię je słowem
przy furtce upewniam się
że będzie kolejne jutro
znów spotkam cię w wierszach
wracają zawsze jak ptaki
Cykl "pod powieką"
fotografia z Pixabay
koleżance ze szkoły
śmiałyśmy się na to cygańske bajanie
o rumianych policzkach i motylach
wiosny jak zawsze zielone i zółte
forsycje trzymają zwariowane myśli
krążą na moście a my w różanych światach
trzymamy się różnych poręczy schodów
po których kroczył chłopak ten wiesz
co i tobie i mnie zawrócił w głowie
wtedy zamieniliśmy oranżadę na wino
czerwone o smaku lekko wytrawnym
by nie było za słodko i tkliwie potem
za chwilę zmieniło się bo odleciałaś daleko
zbyt daleko na jeszcze jedno spotkanie
pod czerwoną różą jesteś inna na tle czerni
nie dziw się że od czasu do czasu
zieloną wiosną wracam na most
Fotografia z Pixabay
jakże mam wiersz napisać taki z rymami
gdy tylko białe wersy krążą po głowie
na takie uporządkowane jest bezsłowie
a gdy już coś zaraz ulatuje wraz z dymami
jak całą biel kartki lasem zazielenić
polanę w środku zabielić stokrotkami
zaróżowić w połowie czerwca poziomkami
z tańczącym wiatrem kierunek zmienić
na taki prosty bez metafor zbędnych
bo samo niebo jest przecież ich pełne
i w kroplach deszczu i ciepłe słońce
niby to wiem a wciąż tonę w białych
przecież to znasz
nieuchronność przemiany
powiedz mi ile zostało
w tobie z chłopca
z długimi rzęsami
zaczepiałeś na nich obrazy
z kryształowych kulek
układałeś wróżby
miałeś wprawę
w adresowaniu kopert
włożone krajobrazy
nigdy nie były płaskie
powinieneś wiedzieć
możliwe są skróty
i pomniejszenia reakcji
teraz możemy się spotkać
zobaczyć jakie dziś
zaczepiasz obrazy na rzęsach
bez drżenia warg
Fotografia z Pixabay
nienasycenia
różowe zamyślenia
w splocie ramion
łamię światło piórem
piszę okruchy życia
Fotografia Pixabay
Kursywą słowa z wiersza Jadwigi Łowkis - "List do poety"
rym przypadkowy z grafomanią w splocie
to mi się zdarza od czasu do czasu
zamykam w gabinecie osobliwości
by dojrzało wyborem
dotykam nieba wspinam się na palcach
tańczę z wiatrem znanym szelmą
z księżycem go zdradzam bez żalu
w parkowych alejach
zbieram krótkie haiku nad ranem
potem w proste sprawy je wplatam
czy tak rodzi się poezja nie wiem
łapię spojrzeniem ulotne chwile
na które coraz mniej czasu
Wiersz z inspiracji
Fotografia z Pixabay
wiesz przecież że nie piszę rymów
układam je na talerzyku obok poziomek
gwiazdom oddaję moc wróżenia
i śmieję się gdy wiatr czochra włosy
kiedyś przez nieuwagę zakręciłam się
w samym centrum twojego spojrzenia
przez lata udoskonaliłam metody
muśnięć policzka i ocieranie biodrami
na rzęsach wieszam ciągłe zapytania
odpowiedzi zawsze znajduję w dotyku
przestrzeń między ustami pełna owoców
"ponownie zmierzam
tam skąd przybyłem"
Borth
byłam zapisana od miliardów lat
w galaktyce Czarnego Oka
myśl narodziła się później
dla obliczenia trwania
w bycie z ciałem związana
podążam ruchem spiralnym
jeszcze na poprzeczce
w stronę jądra
kilka razy zmienię kolor włosów
spalę ostatnie wersy
dym zamienię na niebieską mgłę
wtedy przejdzie po wodzie
moje ostatnie i pierwsze
w samo centrum
fotografia "Czarne Oko" ze strony "Ogarniam fizykę"
zawiesiło się w domysłach
nie zdążyło zadomowić
w brązowej tęczówce oka
zaczepione o postrzępione
krawędzie którejś jesieni
a może wiosny
zostały tylko pióra
przydają się w prognozie
sprawdzonej w połowie nocy
wtedy piszę księżyc
na własny użytek
czasem potyka się
o źdźbło trawy
nie wstyd mu
nawet przed gwiazdami
Fotografia z Pixabay
nic się nie zmieni
niebo pozostanie niebieskie
łatwiej będzie oswoić przedbiel
podchodzi pod schody
wystarczy przekręcić klucz
wwierca się głośniej
w milczenie
brak w końcu się wypełni
pomarańczem i zapachem igieł
zostawi wolną przestrzeń
w zagłębieniach dłoni
przesypię kilka zieren piasku
na znak pozostawionych śladów
osłonię przed wiatrem
zaczekam na przylot
Cykl "pod powieką"
Fotografia z Pixabay
"został zapach maciejki i tęsknoty,
ale ledwie wyczuwalny."
Kornel Passer
bardziej na jawie niż w snach
złote deszcze rozbija
na drobne krople
drążą długie korytarze
ku horyzontom
nad ranem budzone motyle
z tej słodkiej strony
użalanie w gorzkim
wierszu bez puenty
czas zaprzyjaźnia się
z zegarem bez kukułki
rozkłada szeroko ramiona
by zmieścić wszystkie
przeznaczone rzeki
wrażliwość wybierze swoją
spoiwo ze wszystkich
zerknięć na siebie
bez żadnego podtekstu
szczerość między palcami
w twarzy zapis pierwszych
pragnienia stanowią źródło
z niego zdarzyło się wszystko
dziś dobra cisza
poszukuje słów na nowo
dojrzalsze o pęknięcia
niezmiennie kwitną głodem
między naszymi ramionami
Cykl "pod powieką"
fotografia z Pixabay
nawet mi z tym do twarzy
chociaż lubię biel
na tle okna
nocą
splatam słowa
nawijam je na nadgarstki
zakrywam długim rękawem
zapomnienie przymila się
ociera o nogi
na wysokich obcasach
niech zazdroszczą
że jeszcze można
i że aż tak
cCykl "pod powieką"
Próbujesz nastawić zegar
w pierwszym zapatrzeniu.
Ostrość widzenia utonęła we mgle.
Kiedy opadła -
byliśmy po różnych stronach
życiowych przeznaczeń.
Północne okna, mają potrójne szyby -
wpadasz od południa przez drzwi,
których nigdy nie było.
Spotkania w ciepłym wnętrzu liter -
wtedy pomieszkujemy razem.
Na kawałku ściany szkicujesz
wzory roślinno - geometryczne.
Przywiązuję się do układu
twoich palców jescze bardziej.
"Teraz będę śniła swój Paryż, jeszcze nienazwane miejsca.
Bo widzisz, nie lubię czekać w tych samych gzymsach."
ś.p. B. Mazurkiewicz
często zmieniam kolor włosów staję w oknie
chociaż wciąż tak samo mam lęk wysokości
pod językiem zatrzymuję strach i smak wiśni
w deszczu chodzę bez parasola a ty dziwisz się
niezmiennie miasta które nigdy nie były moimi
kryją w swoich zakamarkach uliczkach spełnienia
na placach szukam kasztanów układam nowe wzory
dla identyfikacji wspominam sukienki w groszki
od czasu do czasu piszę wiersze o niczym
w snach śpiewam piosenki nie takie grzeczne
jak przystało na jesienne melancholią wieczory
nie zatrzymuję się nawet w znanych miejscach
wiesz lubię patrzeć jak rosną nowe drzewa
"przyćmione światło
nucę melodię – bez fortepianu
w szczelinę ciszy"
SEHAIKUAN
przyćmione światło sprzyja
drzemiące pod skórą myśli
nabierają barw
to dobra pora
na dojrzewanie jabłek i łuskanie grochu
grasz bez fortepianu
twoje palce tańczą
na czarnym i białym
wchodzą w szczelinę ciszy
razem z żyłkami słońca
słyszę
jak ziemia zwalnia oddech
pod językiem zatrzymuję
smak wiśni z pestką
cykl "pod powieką"
fotografia Pixabay
żeby móc na nowo wyjść z brzucha
wielkiej samotnej ryby z łuskami
w kolorze oczu przynajmniej lśnią
w słońcu widać więcej szczegółów
wyostrzają perspektywy nowych ulic
pachną ciepłym betonem
szczelniej otacza resztki ciepła
które jeszcze drży na wargach
otwierają okna na zieloną przestrzeń
z czystym powietrzem i strumieniem
wciąż jeszcze skaczą pod prąd
zdesperowane myśli z nadzieją
na kolejne kijanki słów
popłyną w dół regulowanej rzeki
z ujściem w bezbarwnym morzu
16 sierpień 2014
cykl "pod powieką"
fotografia z Pixabay
ciągle jeszcze dotykam ziemi
wciąż kusi dostępnym czasem
pomiędzy żebrami czuję
zbyt żarliwe noce
w godzinach przesileń zieleń
wskazana na jeszcze jedną
chwilę ze stokrotkami
między wersami
poukładane nie które przyjdzie
w niedokończonej książce
gwiazda jeszcze w czarnej globule
zanim się zrodzi
nieprzeznaczona dla mnie biel
w snach przerwanych tuż przed
nie ma miejsca na domysły
w kwestiach
przechodzenia w ostatni świt
Cykl "autoportret"
fotografia z Pixabay
czasem z przymrużeniem oka
oswajam dotykiem zachód
szmaragdem oczu kamieni
chowam przed mocnym światłem
by nie zblakły
zarysy kontynentów pozornie
w tym samym ciągle miejscu
zapomniane ogrody zarosły
nie nadają się na oazę
zakurzone portrety
z niebieskimi aniołami
przełamią w dłoni biel
pytań bez odpowiedzi
zawieszone nad głową
zagrają na siódmej strunie
szkic
kiedy nie ma już nic do zrobienia
konkrety skrupulatnie ułożone
w kostkę Rubika
zapisane kartki formuję w kulki
łatwiej trafić do kosza
na później zostawiam
te postarzone kawą
układam obok wygładzonych
sprawdzone przydają się
w godzinę pąsowej róży
powoli oswajam dotykiem zachód
nie wzrusza brzmienie twojego głosu
nigdy nie doszliśmy do końcówki języka
mówiłam w podobnym narzeczu
tak mi się zdawało a jednak oddalał
zbyt duży dysonans między słowami
teraz deszcz ale nie zachęcaj
by przekroczyć próg domu
ma tylko jedno okno
z widokiem na południe
nie lubię w pełnym słońcu
układać włosów i nóg
wydłużone cienie na ścianie
nie pozwalają złapać
myśli w przelocie
ulotne jak twoje imię
czasem pamiętam
widzisz już nie pada
cykl "pod powieką"
o czym myślisz dziewczyno z okna
gdy tak patrzysz na drugi brzeg
tęsknotę ubrałaś w przezroczystość
wody przenoszą bezgłośnie niewidoczne
spojrzenie zaczepione o biały żagiel
dobitnie niebieskim przełamuje szarość
pokój w Cadaqués nie jest ważny
w tym zapatrzeniu twojego brata
realny widok na papierze traci
wartość w zakrytej twarzy oczy usta
może zapachną niebieską laguną wtedy
od czasu do czasu pojawia się nowa
afrodyta może ma twoją twarz Anno?
Cykl "z inspiracji"
Obraz „Dziewczyna w oknie” jest jednym z najlepszych dzieł Salvadora Dali na wczesnych etapach twórczości. Anna Maria służyła za wzór płótna, długo opiekowała się artystą i pozostała jego muzą. Obraz przedstawia kobietę z tyłu, która spogląda w dal.
piasek na dnie oka
drażni słoność
nieugaszona
gdy życiodajna kropla
dobrej myśli
przepływa obok
śmiejesz się
wtedy masz szmaragdowe oczy
tylko na specjalne okazje
z karminowych ust
wylatują ptaki
Cykl "pod powieką"
