zdumienie

października 18, 2021

przynieś mi zachód słońca w filiżance

kawa zawsze otwiera nowe perspektywy

z rudzikiem w tle i rosą na łące

błękitną

wstegą mierzę odległość drzewa od drzewa

cień przedłuża zdumienia uczepiły się

deszczowego końca bezwstydnej tęczy

bez słów

płyną tak wolno że mogę policzyć

mijane słone nawisy nad głową

pełną niewyrażalnego zachwytu

niebem

i nawet się nie modlę

Emily Dickinson: Wiersze nieznane, tłumaczenie Ryszard Mierzejewski

kursywą słowa z wiersza 128