grudnia 30, 2014

po śniegu w nieznane





Mężowi w 25 rocznicę ślubu (30 grudzień 1989)

daję ci swoją dłoń
jeszcze raz wyczytaj z niej
ścieżki do przebycia

czy słyszysz bicie dzwonów
gdy wolno kroczyliśmy
razem w nieznane

po śniegu i świadkiem mrozem
do miejsca gdzie wiosna zakwitła
plotła wianki kaczeńcami

puszczone na wodę wciąż płyną
a u nas wciąż odbija się słońce
w złotych obrączkach




Bogusława Matusiak
Foto ze strony Tapeciarnia.pl
Czytaj więcej »
2
Etykiety:

grudnia 28, 2014

Capricornus



Zaciskam w ręce kamyk. Stąd bliżej
na dopieszczenie słowa, które nie padło.
Pustka wypełnia się obrazem z granatowym
tłem. Mogę uwydatnić punkty z nadzieją.

Na dobre za późno. Zimą słońce wschodzi wolniej.
Układanie planów płynie w krwiobiegu. Bez nich nic
nie żyje. W sekundzie zawieram godzinne analizy.

Słowa, milczenie, gest i bezruch. Powietrze
unosi beryl i imię, które miałam odzwierciedlać.
Tabaczkowy blond odbija się w lustrze.

Taktownie zaczesuję włosy, przymykam oczy 
dla niedookreślenia. Wypełniam białym, dalekim
jak Droga Mleczna. Czasem ją przecinam.

Wzrok wyjęty z szuflady. Pnie się w górę,
tam, gdzie rodzą się i umierają gwiazdy.
Moja wciąż jeszcze ze światłem.



Bogusława Matusiak
foto ze strony Tapeciarnia.pl

Czytaj więcej »
2
Etykiety:
,

grudnia 27, 2014

Nieuwolnione





Co mam powiedzieć. Zła wiadomość.
wpisana w dobry czas. Z narodzeniem Pana
od razu w śmierć. Białą, w końcu spadł śnieg.

Czuwanie, czytanie, znów nic. Przeoczenie
w momencie zniżania powiek, niekompletne słowa.
Dwa bieguny. Północ południe szum wiatru pomiędzy .

Pulsuje krew a nowe słowa nieułożone.
Nie mieszczą się w literackim kanonie, w zdaniu.
Znaki zapytania nie budują fraz.

Ekstrawaganckie wydają się monotonne
w kolorze i modulacji. Głos na strunach
trwa niewypowiedziany w wydłużonej chwili.



Bogusława Matusiak
Kursywą słowa z wiersza Stanisława Barańczaka – „Co mam powiedzieć”
Foto ze strony Tapeciarnia.pl
Czytaj więcej »
4
Etykiety:

grudnia 26, 2014

Co mam powiedzieć - zmarł Stanisław Barańczak



Stanisław Barańczak zmarł dzisiaj w nocy w swoim domu w Newtonville na przedmieściach Bostonu. Od wielu lat ciężko chorował. Miał 68 lat.

Co mam powiedzieć

Który to świat, czy ten? Nie w takt, niespodziewane
targnięcia wiatru szarpią rozespanym niebem.
Co mam powiedzieć, wie, że bedzie powiedziane.

Furkot wróbla. Filc piłki uderza o ścianę
garażu. Szum z odległych szos. Znów, po raz nie wiem
który: to świat, czytelne "tak", niespodziewane

przybicie stempla słońca na kolejny ranek,
którego mogło nie być, a jest, cały jeden.
Co mam powiedzieć? "Wierzę"? Będzie powiedziane

tak wiele słów, a żadne nie złożą się w zdanie
proste oznajmujące o Wiedzącym Niemym,
który, osiadłszy w tętnie, tka niespodziewane

skrzyżowania przypadków na tej jednej z planet,
w jednym z ciał, między jednym a następnym mgnieniem.
Co nam w powiewie, w wietrze będzie powiedziane

na ucho, to się może w głębi krtani stanie
słowem, uwięzłym między podziwem a gniewem,
które poświadczy, będzie trwać, niespodziewane.
Co mam powiedzieć - wierzę - będzie powiedziane.


Stanisław Barańczak (1946 - 2014)

fotografia: Gazeta Wyborcza - http://wyborcza.pl/51,75478,17182795.html?i=0
Czytaj więcej »
1
Etykiety:

grudnia 21, 2014

Patrząc w niebo (akrostych)



dokładnie i równo układasz
rozproszone gwiazdy
o nurcie rzeki w zarysach
brzegów linią załamaną
i słowa których zabrakło
a smak słodko-gorzki
zmieniasz połową pomarańczy
gdy czekasz na cud
i to wystarczy




Bogusława Matusiak
foto ze strony: http://www.mojeobrazy.com.pl/wielcy/giorgione/images/giorgio4_jpg.jpg


W ten magiczny czas liczą drobiazgi - mały gest , słowo, niespodziewany powrót. Wszystko by być razem.
Wszystkim którzy odwiedzają mój blog  przesyłam najcieplejsze życzenia świąteczne.


W Wigilię Bożego Narodzenia
Gwiazda Pokoju drogę wskaże.
Zapomnijmy o uprzedzeniach,
otwórzmy pudła słodkich marzeń.
Niechaj Aniołki z Panem Bogiem,
jak Trzej Królowie z dary swymi,
staną cicho za Twoim progiem,
by spełnić to, co dotąd było snami.
Ciepłem otulmy naszych bliskich
i uśmiechnijmy się do siebie.
Świąt magia niechaj zjedna wszystkich,
niech w domach będzie Wam jak w niebie...



Czytaj więcej »
4
Etykiety:

grudnia 14, 2014

po tamtej stronie (akrostych)



Jadwidze


pomyśl
o chwilach

tych słonecznie razem
a może promień ciepła skóry dotknie
może chłód na chwilę złagodzi
to  bez
ech wiem
jak trudno się pogodzić

spokój odnaleźć
teraz niewykonalne
rozumiem
o tym pomilczę z tobą
nadejdzie dzień w to wierzę
i porozmawiamy o tym kiedyś
ech może gdy będzie dobry czas




Bogusława Matusiak
foto ze strony Tapeciarnia.pl

Czytaj więcej »
3
Etykiety:

grudnia 12, 2014

Coś majaczy na samym końcu



Elżbiecie

Wypowiedziane  w twoim kierunku słowo
rozmywa kształt. Tego, co wydawało się niezmienne
od lata. Pozostało w ledwo widocznej siateczce
na twarzy. Gdy patrzysz, ustawiam się pod pewnym
kątem, by nie było widać śladów. W niekorzystnym
świetle trzeba przeczekać bez słów. Ból jest mniejszy.

Mówisz, że nie chcesz już walczyć z wiatrakami.
Ranki i wieczory przepełnione rosnącym żalem.
Ze zrozumieniem się czyta z oczu. Nie dziw się,że
niektóre, chociaż otwarte mają tęczówki w innym
języku. To wina wieży Babel.

Przebywanie w tym samym pokoju niczego
nie rozwiązuje. Działanie na rzecz tego samego
ma różne motywy, jak na obrazie. Ty wybierasz
szczegóły o ostrych kantach, omijasz te zaokrąglone.

Złoty środek trudno namierzyć w dziennym świetle.
Czasem trzeba po omacku, wyciągając tylko dłonie
do przodu.  Nigdy do tyłu.Wtedy istnieje cień szansy.
To nic, że tylko cień  To już coś w pustce.




Bogusława Matusiak
foto ze strony Tapeciarnia.pl

Czytaj więcej »
1
Etykiety:

grudnia 11, 2014

Trudno zapomnieć o ostatnim brązowym spojrzeniu




Dinowi

Nie mogę przestać myśleć o rudym kolorze.
Sierść taka zmierzwiona i cofające się oczy.
Dotyk nie dawał radości.Dźwięki coraz rzadsze.
Przy nodze wolniejszy krok.

Stanie w miejscu nie może trwać wiecznie.
Złudzenie, coś się zmieni jeszcze, rozwiane.
Pustka po rzeczach. Na razie w niewidocznych
miejscach.Wkrótce zmienią wyposażenie.

Przestrzeń wyziębia się bez ciepłego nosa.
Zawijam stopy w koc, liczę lata, które były dane.
Tobie, mnie, nam razem gdy przecinały się nasze ścieżki
W punktach patrzenia w oczy. Bez słów.
Wszystkie były dobre, oprócz jednego spojrzenia.
Ostatniego. Z końca tęczowego mostu.




Bogusława Matusiak
foto ze strony Tapeciarnia.pl
Pieskowi, który był przez kilka lat z nami w pracy.
Czytaj więcej »
2
Etykiety:

grudnia 05, 2014

W znaku Koziorożca



z wysoka w przyziemność spadam
w znaku koziorożca
po drodze
szukam poręczy
dębowego krzesła

wszystkie frazy
lepsze czy gorsze
przepuszczam powoli
w maszynce
do mielenia

z tej masy tworzę nowe
o zupełnie innych kształtach
technika indywidualna
mieszana
wtedy ważka nie musi być
owadem o zielonych skrzydłach
i nie dziwi kolor morza
czerwony

niebo nie do określenia
i dobrze




Bogusława Matusiak
foto ze strony Demotywatory.pl
kursywą słowa z wiersza Grzegorza Trochimczuka  "…zakłębiło się chmurami nade mną „
Czytaj więcej »
2
Etykiety:

grudnia 04, 2014

Zapominanie



nie robię postępów
w zapominaniu

Sonia Drabicz



To by ułatwiło.porządki. Więcej miejsca na nowe.
Mieszanie pór roku, których granica się zaciera.
Cienka linia niewidoczna dla oczu .
Pozwala na niedozwolone wyskoki, bez skrupułów.

Nowa fryzura w ramach praktyki na czas odrastania włosów
wyznacza ścieżki, na których nie zostawiłam śladów.
Jeszcze zmiana tęczówki i kubka na kolorowy,
może herbata zamiast kawy. Już jest inaczej.

Świat, którego za oknem pozornie nie ma, z chaosu
powstaje coś. Może zapachnie zimą jaśminem.
Wbrew temu co mówią. Dlatego chodzę bez czapki.
Odsłaniam uszy by usłyszeć ptaki. Te które pozostały.




Bogusława Matusiak
foto ze strony Tapeciarnia pl

Czytaj więcej »
4
Etykiety:

grudnia 02, 2014

Coś umiera, coś się rodzi



Coś umiera. Coś się rodzi. We mnie, wokół mnie. Nie mówię o mrozie który dotyka policzków, wciska się za kołnierz. Szczypie.
Nabiera kształtów realnych to, co błąkało się po głowie od dłuższego czasu.  Trzeba delikatnie wyzwolić się z pajęczych sieci - wirtualnych.  Dotknąć ziemi na nowo, zacząć stawiać pierwsze kroki i pozostać na niej.

Tak bym określiła próby stworzenia grupy poetyckiej w swoim mieście. Wszystko wskazuje, że będzie. Zależało mi na tym, by skupić wokół dębowego stołu tych, którzy piszą, którzy mijają się na ulicy i nie wiedzą o sobie nic.Zebrać ich w jedno, by dać szansę wierszom, które chodzą im po głowie, znajdują ujście na kartkach i sa wrzucane do szuflady.

Czas by zostały z niej wyjęte i pokazane w dziennym świetle spojrzeń ludzi, którym poezja nie jest obojętna.

Jaka była, jest i będzie nasza poezja czas pokaże.


A jak jest i czym jest poezja to najbardziej oddaje wiersz  Ś.p Tadeusza Różewicza - " Moja poezja"



Moja poezja

niczego nie tłumaczy
niczego nie wyjaśnia
niczego się nie wyrzeka
nie ogarnia sobą całości
nie spełnia nadziei

nie stwarza nowych reguł gry
nie bierze udziału w zabawie
ma miejsce zakreślone
które musi wypełnić

jeśli nie jest mową ezoteryczną
jeśli nie mówi oryginalnie
jeśli nie zadziwia
widocznie tak trzeba

jest posłuszna własnej konieczności
własnym możliwościom
i ograniczeniom
przegrywa sama ze sobą

nie wchodzi na miejsce innej
i nie może być przez nią zastąpiona
otwarta dla wszystkich
pozbawiona tajemnicy

ma wiele zadań
którym nigdy nie podoła





Czytaj więcej »
0
Etykiety:
Subskrybuj: Posty (Atom)