Kobieta w fotelu

Kobieta w fotelu

Oglądam się za siebie. Nie powiększaj żalu
słowami. We mnie wzrasta zawartość
soli. Wypłynęła z obrazu bez ram.

W nowym miejscu czas rąbkiem apaszki.
skrywa zapisane wcześniej historie,
Pompeje wciąż pod pyłem.
Zacierają się ślady.
Na piasku dobrze wyglądają
bursztynowe kamyki i muszle.

Wyłuskuję z nich powoli sens,
wypuszczam z dłoni.
Nie czekam na cud.

Rodzą się i spadają gwiazdy. Morze
po sztormie spokojnieje. Nowe miasta
zaczną się gnieździć w pustych
zakamarkach. Znaczone kartki
wypełnią pachnące żywicą szuflady.

Znów zaczną kwitnąć bzy, dojrzeją
maliny. W zakątki ogrodu
powróci śmiech dzieci. Tam będę.


Bogusława Matusiak

Obraz Oli Lubczyńskiej

Recenzja tomiku "Czas wygładza od środka"

Krystian Karol Lisowski

"Poezja nie jest kobietą  jak by zdawać się mogło), poezja jest złotym środkiem,  z którego czerpią zarówno mężczyźni jak i kobiety. Poezja wyraża to co kryje w nas dusza, co czują zmysły. Tak też jest w przypadku poetki, która uchyliła i dla mnie rąbek swojej duszy – przesyłając mi swój tomik.
Czas wygładza od środka – swoją objętością nie przygniata, lecz treść rekompensuje wszystko.
Poezja Bogusławy Matusiak nie jest banalną poezją. Pełna metafor poniekąd zmusza czytelnika  do wyostrzenia zmysłów by zatopić się w świat liryczny autorki. Nie oznacza to wyłącznie, że  utwory poetyckie  Matusiak to wykwintne filozoficzne metafory, których nie cenię, nie lubię – bo to jest to, co mnie odrzuca jako czytelnika – ale to są te, trafiające prosto do serca i jej przekaz zawarty w tomiku który zachęca, dlatego z przyjemnością czytałem Jej wiersze."

Całość recenzji Krystana Karola Lisowskiego: http://lisowskyrecenzje.wordpress.com/2014/08/03/boguslawa-matusiak-czas-wygladza-od-srodka/